| CreativeProtagon/Intimenews
Απόψεις

Τα μηνύματα στους δημόσιους χώρους

Το θέμα δεν είναι η σοβαρότητα του αντιπολιτευτικού λόγου του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει η Πολιτεία τα μηνύματα στον δημόσιο χώρο. Μπορεί να μην είμαστε στην εποχή του Αβραμόπουλου, που έβαζε μαρμάρινες αναμνηστικές πλάκες σε σιντριβάνια, αλλά δεν έχουμε πάει και πολύ μπροστά
Αντώνης Πανούτσος

Κάθε πρωί, στην Εθνική, πηγαίνοντας για δουλειά, περνάω κάτω από μία φωτεινή επιγραφή. Εχει πάντα δύο μηνύματα. Το πρώτο: «Η Περιφέρεια Αττικής σας ενημερώνει». Σοκ και δέος. Σε τι θα μας ενημερώσει ο Γιώργος ο Πατούλης; Τι κακό μας βρήκε πάλι; Επεται το anticlimax. Που στην καλύτερη περίπτωση είναι «Εργα στην έξοδο Γλυφάδας». Στη χειρότερη, η Περιφέρεια Αττικής έχει αποσπάσει την προσοχή του οδηγού για 10 δευτερόλεπτα για να του πει να φοράει ζώνη, κράνος, ζακέτα ή να οδηγεί με προσοχή λόγω καιρικών συνθηκών. Προσοχή που, με το μήνυμά της, η ίδια τού έχει αποσπάσει.

Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, το θέμα δεν είναι να τον ενημερώσει για κάτι σημαντικό, αλλά να υπενθυμίσει την ύπαρξή της. Να γίνει ο συνειρμός Περιφέρεια Αττικής – Πατούλης, που θέλει το καλό μου, και εάν τώρα έχει αποσπαστεί η προσοχή μου από την οδήγηση, γλυκιά ας είναι η θυσία.

Τα προηγούμενα τα σκεφτόμουν με αφορμή την καταγγελία του Αλέξη Τσίπρα για την πινακίδα στην Ακρόπολη που θα αναφερόταν στο Ιδρυμα Ωνάση και στη Μενδώνη. Δεν θα σταθώ στην καταγγελία. Ελλείψει αντιπολιτευτικού λόγου, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει σε ένα trip αναφοράς κωδικών λέξεων που υποτίθεται ότι θα εξαγριώσουν τον κόσμο και θα φέρουν την επανάσταση. Τώρα, αν το «Siemens, Φουρθιώτης και Μενδώνη ενάντια στον Αλέξη, τον Πολάκη και τους διαδηλωτές της ΠΥΡΚΑΛ» θυμίζει παιδικό θέατρο της δεκαετίας του ’80, όταν ανέβαιναν έργα όπως «Ο Ηρακλής, η Ποκαχόντας και τα Επτά Γουρουνάκια Ενάντια στον Εθνικό Ελληνορώσων και τον Δρακουμέλ», δεν είναι συμπτωματικό. Και τα δύο βασίζονται σε σενάρια αντίστοιχης σοβαρότητας.

Το θέμα όμως δεν είναι η σοβαρότητα του αντιπολιτευτικού λόγου του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει η Πολιτεία τα μηνύματα στους δημόσιους χώρους. Μπορεί να μην είμαστε στην εποχή του Δημήτρη Αβραμόπουλου, που έβαζε μαρμάρινες αναμνηστικές πλάκες στα άθλια βαμμένα με μπλε λαδομπογιά σιντριβάνια στην Καλλιρρόης, αλλά δεν έχουμε πάει και πολύ μπροστά.

Προς τι δηλαδή η λογοδιάρροια: «Ο ανελκυστήρας και οι διαδρομές ΑμεΑ υλοποιήθηκαν με τη συνεργασία του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού και του Ιδρύματος Ωνάση. Η χρηματοδότηση αποτελεί δωρεά του Ιδρύματος Ωνάση προς την Ελληνική Πολιτεία. Δεκέμβριος του 2020»; Και όχι ένα απλό: «Ο ανελκυστήρας και οι διαδρομές των ΑμεΑ είναι χορηγία του Ιδρύματος Ωνάση»;

Υπάρχει κίνδυνος να πιστέψει ο επισκέπτης της Ακρόπολης ότι κάποια στιγμή τού ήρθε του Ιδρύματος και, χωρίς να έχει κρατική έγκριση, κατασκεύασε ανελκυστήρα στην Ακρόπολη; Και εντάξει, το Ιδρυμα δεν είχε καμία υποχρέωση να χρηματοδοτήσει το έργο και πρέπει να απαθανατιστεί στην πλάκα. Το υπουργείο το καθήκον του έκανε να συνεργαστεί με το Ιδρυμα. Εκτός αν πρέπει να επαινούνται άνθρωποι που έκαναν το προβλεπόμενο καθήκον τους. Οπότε στην επιγραφή μπορεί να προστεθεί: «Και την πλάκα αυτή κόλλησε ο μαστρο-Παναγιώτης».