Είναι κι αυτές οι μάσκες… Και όλα γίνονται μάτια. Το απόλυτο όργανο της αλήθειας. Και συνειδητοποίησα, σχεδόν μπερδεύτηκα να βλέπω στα μάτια της Τζένης Μπότση, το βλέμμα της Σοφίας Μπεκατώρου. Λες και μια τραυματική διαδρομή, όσο κι αν διαφέρει, καταγράφεται με τον ίδιο τρόπο. Κι εκεί ακριβώς, μελετώντας τον λόγο της Τζένης όπως έβγαινε, όχι από το στόμα, αλλά από την αλήθεια των ματιών της, και αποκάλυπτε σε κάθε λέξη τη δύναμη αλλά και τον κόπο…
Τι κόπος! Μπρος στους κόπους της ψυχής, τι να μας πουν του σώματος; Η ηθοποιός μας ξενάγησε στον κόπο και στις αξίες. Στο ήθος. Στη συνείδηση. Στον κόπο της διαδρομής μέχρι να ξεθαρρέψει η αποκάλυψη. Να βγει στο φως από το σκοτάδι. Αναφέρθηκε στην ψυχανάλυση και χάρηκα πολύ για αυτό. Βλέπετε, συνεχώς στη σκέψη μου έχω την επόμενη/τον επόμενο. Οταν όλα αυτά γίνουν «παλιά». (Είναι η κατάρα της εποχής μας. Ολα σε δυο-τρεις μέρες είναι «παλιά»).
Και μερικοί, μακάρι, θα έχουν πάρει δύναμη να μιλήσουν. Πού; Αυτό με καίει. Πού παραδίδεις την αλήθεια σου; Οσο κακοποιητική ήταν η συμπεριφορά του όποιου «Κιμούλη» στην εκλεκτή Λέχου, όπως τον κατήγγειλε, άλλο τόσο κακοποιητικός είναι και ο τίτλος που διατυμπανίζει το εμπόρευμα: «Στα χάπια και στα Lexotanil κύλησε η Λέχου». Θεέ μου! Πού παραδίδεις την αλήθεια σου; Είναι σιχαμένα κωμικοτραγικό ότι οι άνθρωποι που χρήζουν ψυχιατρικής βοήθειας, δεν την καταδέχονται ποτέ. Και εντέλει, καταφεύγουν στην ψυχανάλυση οι «δίπλα» τους για να ανταπεξέλθουν σε ό,τι τους προκαλούν οι «Σιγά μη χρειάζομαι ψυχανάλυση!».
Με συντάραξε η αφήγηση της Τζένης Μπότση. Κυρίως γιατί, ενώ μιλούσε για τα «έργα και ημέρες» ενός άρρωστου μυαλού, ενός άρρωστου ανθρώπου που θεωρούσε εαυτόν ισχυρό, στην ουσία άπλωνε τις αξίες και το ήθος του «αδύναμου» δυνατού. Τη μεγαλοσύνη, την ωριμότητα, τη σοφία που αντιστρέφει το τραύμα σε κινητήρια δύναμη. Κι εγώ, αυθόρμητα, ευεργετικά αυθόρμητα τακτοποίησα, έλυσα, αναγνώστες μου, και ένα δικό μου «θέμα». Μάλλον, πολλά θέματα ενός θέματος. Από την ώρα που ξέσπασαν οι αποκαλύψεις, τρέμω τη συνέχεια από ακραίο σεβασμό στην ιστορική στιγμή, στην αλήθεια και στην δικαιοσύνη, όπως κατακτήθηκε με αίμα από την ανθρωπότητα.
Με τρομάζουν οι δίκες εκτός δικαστηρίων. Πρόσφατη τραγική ιστορία (να σας θυμίσω) ενός ταξιτζή με έναν ηθοποιό. Πόσα στάδια, πόσες «δικαιώσεις» πέρασε η υπόθεση μέχρι τη διαλεύκανσή της; Τι τραγικό λάθος! Επίσης είχα την αγωνία ότι ενώ η σωματική κακοποίηση είναι πασιφανής, αφήνει σημάδια, η ψυχική τι γίνεται; Η λεκτική; Υπάρχουν κακοποιήσεις πιο ύπουλα βασανιστικές, σχεδόν δολοφονικές. Πώς όμως να τις αποδείξεις; Πώς να κατοχυρωθούμε νομικά; Κι αν στο «Κι εγώ, κι εγώ» παρεισφρήσουν έντομα που γυρίζουν γύρω από λάμπα και μολύνουν την ιερότητα μιας φουσκοθαλασσιάς επανάστασης; «Περιφρουρείται» η δοσολογία; Μήπως χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα; Ολα τα σκεφτόμουν, όλα τα φοβόμουν από ύψιστο σεβασμό.
Μέχρι που είδα να μιλάνε τα μάτια της Τζένης Μπότση. Εμοιαζε τόσο το βλέμμα με αυτό της Σοφίας Μπεκατώρου. Και την άκουσα να λέει ό,τι είχε πει και η Σοφία: «Τώρα πια δεν φοβάμαι τίποτα». Αν αυτές οι γυναίκες δεν φοβούνται, δεν δικαιούμαστε φόβων εμείς. Κάθε σήμερα είναι υγιέστερο, δικαιότερο, δημοκρατικότερο από κάθε χθες. Και κάθε αύριο πιο ελπιδοφόρο από το σήμερα. Ζούμε μια ανατριχιαστικά όμορφη εποχή. Τυχερά τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Η αλήθεια, όμορφα θα ξεχωρίσει από το ψέμα, με τον τρόπο που πάντα συμβαίνει.