Την 1η Δεκεμβρίου 2014, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας επισκέφθηκε, προς ενημέρωση, το υπουργείο Εξωτερικών και είχε συνάντηση μίας ώρας με τον υπουργό Ευάγγελο Βενιζέλο. Και οι δύο γνώριζαν ότι το αργότερο σε δύο μήνες ο Τσίπρας θα ήταν Πρωθυπουργός.
Ο Βενιζέλος του συνέστησε να αφήσει τα άλογα του στον στάβλο. Να περιμένει. Η κυβέρνηση Σαμαρά θα έβγαζε τη χώρα από το μνημόνιο και το πιθανότερο ήταν να προσφύγει σε εκλογές το καλοκαίρι ή το φθινόπωρο του 2015. Ο Τσίπρας θα παραλάμβανε μία χώρα με το κλειδί στο χέρι. Χωρίς μνημόνιο και κουρασμένη από αυτό που στον ΣΥΡΙΖΑ προτιμούν να αποκαλούν «παλιό πολιτικό σύστημα». Με βάση την κοινή πολιτική λογική, θα είχε μπροστά του δύο θητείες.
Ωστόσο ο Τσίπρας δεν μπορούσε να περιμένει. Δεν ήταν μόνο ο προσωπικός του δαίμονας που τον πίεζε να βιαστεί. Ήταν και το κόμμα που έστηνε τις σκάλες στα τείχη της εξουσίας. Αλλά και εκτίμησε ότι αν δώσει χρόνο στον Σαμαρά, θα ήταν σαν να του δίνει μία ευκαιρία για να γυρίσει το παιχνίδι. Και ποιος κρατάει τα πλοία του δεμένα όταν ο άνεμος φουσκώνει τα πανιά; Με τη συνδρομή του Φώτη Κουβέλη, που αρνήθηκε την Προεδρία της Δημοκρατίας και τη συναίνεση για την εκλογή άλλου Προέδρου, πήγαμε στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015. Και ο λαός πανηγύρισε επειδή, μην το ξεχνάμε, γλίτωσε από το mail Χαρδούβελη και αγόρασε το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.
Από σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας αρχίζει σιγά-σιγά το πακετάρισμα. Όταν φύγει από το Μαξίμου θα έχει συμπληρώσει σχεδόν τέσσερα χρόνια και έξι μήνες στο γραφείο. Ο μακροβιότερος μνημονιακός Πρωθυπουργός. Επιτυχία. Αλλά και αυτός που αποχωρεί με τη μεγαλύτερη απαξίωση. Αποτυχία.
Θα μπορούσαν τα πράγματα να έχουν εξελιχθεί διαφορετικά για τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ; Εξαρτάται πώς διαβάζει κανείς τα γεγονότα και πώς ερμηνεύει τα φαινόμενα. Αν δεχθείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και αυτός μία έκφραση της κρίσης, τότε θα δεχθείς ότι η πολιτική του εξέλιξη ακολούθησε το κύμα των καιρών. Η οργή έχει υποχωρήσει, οι πολίτες έμαθαν ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις από άσπιλους τιμωρούς, η φούσκα ξεφουσκώνει. Τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ λένε ότι οι πολίτες δεν κατάλαβαν τα μέτρα τους και τους πολέμησε το κατεστημένο. Ανοησίες. Οι ίδιοι πυροβόλησαν το πόδι τους.
Όταν τα ιστορικά γεγονότα έχουν τελεστεί, οι υποθέσεις δεν έχουν κανένα πρακτικό ενδιαφέρον. Ωστόσο στην περίπτωση της κυβέρνησης Τσίπρα υπάρχουν ορισμένες καμπές που λες ότι, αν το τιμόνι είχε στρίψει αλλιώς, θα ήταν εξαιρετικά πιθανό σήμερα ο Πρωθυπουργός να πήγαινε στον Πρόεδρο για να του ευχηθεί καλό καλοκαίρι και μετά να διάλεγε κότερο για διακοπές.
Αν ο Τσίπρας υιοθετούσε, ως αντιπολίτευση, λόγο με λιγότερη ένταση και χαμηλότερη λαϊκίστικη φόρτιση, οι υποσχέσεις του δεν θα κατέληγαν ανέκδοτο και μέσο υπονόμευσης του προφίλ του. Ερχόταν φρέσκος, «καθαρός», με την κοινωνία θυμωμένη απέναντι στα μεγάλα κόμματα της Μεταπολίτευσης. Δεν χρειαζόταν υπέρμετρες υποσχέσεις. Για την ακρίβεια δεν χρειαζόταν καμία μεγάλη υπόσχεση. Αν δεν το καταλαβαίνει, ας δει τώρα τον Μητσοτάκη.
Αν ο Τσίπρας άφηνε τον Σαμαρά να τελειώσει την βρώμικη δουλειά, θα έπαιρνε μία χώρα «στρωμένη» και φυσικά δεν θα προκαλούσε βλάβη, όπως έκανε με την υπερήφανη διαπραγμάτευση και το δημοψήφισμα του 2015.
Αν ο Τσίπρας δεν έκανε deal με τον Καμμένο, αλλά με τον Θεοδωράκη, θεωρητικά θα έριχνε πιο στέρεες γέφυρες προς τον χώρο του Κέντρου και θα καθιστούσε πιο εύκολη τη μετάβαση στη σοσιαλδημοκρατία.
Αν ο Τσίπρας δεν άκουγε τα αλλοπρόσαλλα του Βαρουφάκη και άφηνε από την αρχή τη Μέρκελ να τον πάρει από το χέρι, θα έκλεινε μία λιγότερη οδυνηρή συμφωνία από την άνοιξη του 2015. Το κόστος του θα ήταν ελάχιστο. Ήταν, άλλωστε, η εποχή που αναδείχθηκε σε εθνικό μας κανακάρη. Το πιθανότερο είναι ότι με μία συμφωνία τύπου mail Χαρδούβελη, δεν θα μιλούσε ούτε ο Λαφαζάνης. Το πολύ να ξεφορτώνονταν τη Ζωή.
Αν ο Τσίπρας δεν επιδείκνυε τέτοιο ζήλο και τόση βιάση να στήσει από τόσο νωρίς ένα προσωπικό σύστημα media, δεν θα επένδυε και την εικόνα του με ψηφίδες σήψης.
Αν ο Τσίπρας δεν έστηνε εκείνη την κωμικοτραγική παράσταση στο Επιχειρησιακό της Πυροσβεστικής, αν απέπεμπε αμέσως τους εμπλεκόμενους συντρόφους, δεν θα έδειχνε, ως ηγέτης, όπως η γάτα πάνω στην άμμο της.
Αν ο Τσίπρας δεν εκινείτο μικροκομματικά στο Μακεδονικό, επιδιώκοντας πρωτίστως τη διάσπαση της Νέας Δημοκρατίας, θα είχε κλείσει τη συμφωνία με πολύ μικρότερο κόστος ή, τέλος πάντων, θα την άφηνε ως άλλη μία νάρκη στην πόρτα του Μητσοτάκη.
Μη μου πείτε τώρα για τη γιαγιά σας και τα ρουλεμάν. Δεν μιλάμε για αόριστες υποθέσεις, αλλά για συγκεκριμένες τιμονιές, για λάθη ουσίας. Ο Τσίπρας, που κατά τα λοιπά θεωρείται πολιτικό ζώον και «γάτα» και αριστοτέχνης, ελέγχεται για παιδαριώδη λάθη, για έλλειψη ευθυκρισίας, για βλακείες και γκάφες που θα γίνουν ιστορικά σημεία αναφοράς.