Το 2000 στις Βρυξέλλες το Ecomat σταμάτησε να λειτουργεί. Το Ecomat, ένα υπόγειο κατάστημα τροφίμων χωρίς ταμπέλα στην είσοδό του, σε ένα κτίριο της ΕΕ, είχε ως αποκλειστική πελατεία τους εκπροσώπους των κρατών που μπορούσαν να προμηθεύονται προϊόντα των χωρών τους σε προνομιακές τιμές. Ή, για να γραφτεί με τη γλώσσα της Sun, «για τα γουρούνια των Βρυξελών ώστε να μπορούν να χώνουν τις μουσούδες τους σε χαβιάρι με φτηνές τιμές και γούρνες με σαμπάνια».
Οποιος θέλει να καταλάβει τι οδήγησε στο Brexit, δεν έχει παρά να ανατρέξει στα δημοσιεύματα των βρετανικών ταμπλόιντ που για δεκαετίες παρουσίαζαν τις Βρυξέλλες σαν τη φωλιά των χοντρών γάτων της ΕΕ που ξεκοκάλιζαν τα λεφτά του βρετανού φορολογούμενου. Στην πράξη, όχι άδικα. Με την Ευρωπαϊκή Ενωση δημιουργήθηκε στις Βρυξέλες ένας προνομιακός μικρόκοσμος αποκομμένος από την καθημερινότητα των χωρών όπου ο κάθε ένας έχει εκλεγεί. Οι υψηλές απολαβές κάνουν τους ευρωβουλευτές να χάσουν την αίσθηση του χρήματος και να πιστεύουν ότι πέντε χιλιάρικα τον μήνα για μια θέση σε προεδρείο ΜΚΟ είναι ασήμαντη αμοιβή.
Ποια λογική υπάρχει στους άνω των 15.000 ευρώ μισθούς των ευρωβουλευτών και στις 26.000 ευρώ αμοιβές των συνεργατών τους;
Για να είναι αυτάρκεις και αδιάφθοροι στους έξωθεν πειρασμούς; Η υπόθεση της Εύας Καϊλή απέδειξε το αντίθετο.
Για να μπορούν να επικεντρωθούν στα καθήκοντά τους χωρίς να ψάχνονται για άλλες αμοιβές; Τα 60 χιλιάρικα τον χρόνο του Δημήτρη Αβραμόπουλου από τη ΜΚΟ Fight Impunity λένε κάτι άλλο.
Οτι οι υψηλές αμοιβές θα στείλουν την πολιτική crème de la crème στις Βρυξέλλες; Με τον Κύρτσο, Πέτρο Κόκκαλη και την Κουντουρά κατηγορηματικά όχι.
Στην πολιτική, η Ευρωβουλή έχει γίνει ό,τι είναι η δουλειά στα Εμιράτα. Ο πολιτικός ξέρει ότι θα ζήσει μακριά από την πατρίδα του, θα χάσει την επαφή με τις εγχώριες πολιτικές εξελίξεις, αλλά όταν γυρίσει, θα έχει για να παρηγορηθεί κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, μερικές δεκάδες διαμερίσματα και κάνα δύο σπέσιαλ ΜΚΟ.
Το θέμα δεν είναι η ανάγκη ύπαρξης της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ειδικά η Ελλάδα που έζησε το δημοψήφισμα του 2015 και την κρίση με το Μεταναστευτικό, ξέρει ότι με τα καλά της και τα κακά της, η ΕΕ είναι εγγύηση ότι κανένα κόμμα δεν θα τολμήσει πολιτικές ακροβασίες.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση όμως δεν μπορεί να είναι υπεράνω κριτικής. Ενα άβατο των αβάτων που όποιος την αναφέρει θα ακούει το «μην την πιάνεις στο στόμα σου», όπως έλεγε ο Απόστολος Γκρόζος για το ΚΚΣΕ.
Το πρόβλημα είναι ποιος θα ασκήσει κριτική στο κράτος των Βρυξελλών. Να το κάνει η Ευρωβουλή από μόνη της είναι τόσο πιθανό, όσο να το κάνουν οι δάσκαλοι και οι φοιτητές που λένε ότι μπορούν να λύσουν οι ίδιοι τα προβλήματα του οίκου τους, που σημαίνει περιμένετε μέχρι να ξεχαστεί. Να το κάνει κάποιο κόμμα σε κράτος της Ενωσης γίνεται, αλλά το πιθανότερο θα είναι να πρόκειται για κόμμα «ευρωσκεπτικιστών» που θέλει να δει την χώρα του έξω από την ΕΕ.
Το μόνο μέσο ελέγχου της Ενωσης, χωρίς ο σκοπός να είναι η αποχώρηση του κράτους-μέλους, είναι ο Τύπος. Ο Τύπος στον ρόλο του σκλάβου στο άρμα του ρωμαίου στρατηγού στον θρίαμβο. Ο οποίος τη στιγμή που ο στρατηγός αποθεωνόταν, έπρεπε να του λέει στο αυτί «Μemento mori» – «Μην ξεχνάς ότι είσαι θνητός». Μην ξεχνάς ότι παίρνεις 15.000 και βάλε στις Βρυξέλλες αλλά ο κόσμος που σε ψήφισε και εκπροσωπείς παλεύει να τα φέρει βόλτα.