Στημένοι δίπλα δίπλα στην ευθεία. Περιμένοντας να ανάψει το πράσινο. Ετοιμοπόλεμοι σε μια χαζή αναμέτρηση. Οι Χάμιλτον της ευθείας και το Γκραν Πρι των φαναριών κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Είναι τα κρίσιμα δευτερόλεπτα πριν από την εκκίνηση. Μαρσάροντας πριν το δεξί πόδι τρυπήσει τη μοκέτα. Ολο το νταβαντούρι για μια μάχη της ευθείας. Είναι να γελάς, πραγματικά.
Ηταν βράδυ, γύρω στις έντεκα. Το μπλε OPC με το μαύρο το S3 είχαν ξεκινήσει το δικό τους Γκραν Πρι των φαναριών από πολύ πιο πριν. Στο ύψος του Αλίμου τους είχα πρωτοδεί. Και με το που τους έπιανε κόκκινο φανάρι, έπαιζαν πρωταγωνιστές στο ίδιο, προβλέψιμο έργο.
Μαρσάρισμα, βλέμμα καρφωμένο στο φανάρι και έτοιμοι για το dog fight της βραδιάς. Το πράσινο άνοιξε στο ύψος της Αλίμου και έφυγαν σφαίρα. Μιλάμε για ευθεία. Μεγάλη.
Στάση Αλιμος
Στην γκρίζα άσφαλτο έμειναν μερικές στρώσεις από silica. Τα ημιαξόνια σπαρταρούσαν στην προσπάθειά τους να περάσουν την ισχύ στην άσφαλτο. Οι πεζοί στη διάβαση έκαναν μισό βήμα πίσω. Από φόβο, εννοείται.
Τους είδα να απομακρύνονται, όσο οι κόφτες έδιναν πάρτι και οι καγκουράδικες σκάστρες έσκαγαν με λύσσα. Τόσο άκυρο, δίχως λόγο και ουσία.
Ο Πραγματικός Οδηγός σνομπάρει την ευθεία. Και τους «κοντράκηδες» επίσης. Οι ευθείες υπάρχουν για να συνδέουν στροφές. Εκεί είναι το οδηγικό ζητούμενο. Οι σωστές στροφές είναι οι αγοραφοβικές. Αυτές που ζουν μόνες τους, χωρίς κόσμο. Ησυχες, μακριά από την πόλη και με ορατότητα γερακιού από ψηλά. Ακόμα καλύτερα, η πίστα.
Στάση Ελληνικό – Και μετά αίμα
Συνέχισα να κινούμαι βλέποντάς τους να απομακρύνονται. Πήγαινα απλώς σβέλτα. Αλλά είναι τόσο κακοσυντονισμένα τα φανάρια στην παραλιακή, που σε πιάνουν κάθε τρεις και λίγο.
Ξαναπετυχαίνω το μπλε Opel OPC και το μαύρο Audi S3 πιο κάτω, στο φανάρι του Ελληνικού – δεξιά πάμε για Ακρωτήρι. Το σενάριο παίχτηκε ξανά. Καμία φαντασία. Φανάρι, μαρσάρισμα, σπινάρισμα, κόφτης, ματαιοδοξία.
Δεν χρειάζεται να διαθέτετε και πολλή φαντασία για να υποψιαστείτε τη συνέχεια. Copy-paste. Γλυφάδα. Το S3 έφυγε «σκάβοντας». Φαινόταν από πριν ότι το OPC ακολουθούσε εμμονικά παρότι δεν είχε τύχη. Είδα το πρώτο να περνά, χωρίς καν να κόψει, τις κάθετες γραμμές του τραμ, στη Γλυφάδα, ύψος McDonalds. Και ξαφνικά, εκεί στο βάθος πια, βλέπω να κάνει ένα ξαφνικό ελιγμό προς τα δεξιά. Αμέσως μετά έναν άνθρωπο στον αέρα. Κυριολεκτώ.
Φτάνω μερικά δευτερόλεπτα μετά τις γραμμές του τραμ. Σταματάμε όλοι. Κατεβαίνω και βλέπω μια λίμνη αίματος και έναν άνδρα, θα ‘ταν δεν θα ‘ταν τριάντα ετών, ξαπλωμένο στην άσφαλτο. Ακίνητος. Νεκρός. Μπαμ και κάτω.
Γλυφάδα και τέλος
Ο τύπος με το Corsa εξαφανίστηκε. Ο τύπος με το Audi σταμάτησε κάμποσα μέτρα παρακάτω. Οχι κοντά στο θύμα. Είναι μια σκηνή που πάντα θα θυμάμαι. Δεν πλησίασε καν τον νεκρό να δει αν τυχόν ζει. Στεκόταν σε απόσταση, μπορεί και τριάντα μέτρα παρακάτω. Ανέκφραστος. Ηρεμος. Με το κινητό στο χέρι. Μακριά, ξαναλέω.
Πολλοί από τους πεζούς που είχαν μαζευτεί γύρω απ’ τον άτυχο του Grand Prix των φαναριών δεν είχαν καν προλάβει να αντιληφθούν ποιο ήταν το αυτοκίνητο που τον είχε χτυπήσει. Πλησίασα το S3 και έβγαλα φωτογραφία την πινακίδα. Να υπάρχει σε περίπτωση μη ταυτοποίησης.
Μετά έμαθα ότι το άτυχο παλικάρι ήταν ντελιβεράς. Είχε αφήσει το «παπί» στη δεξιά πλευρά της λεωφόρου και είχε πάει απέναντι για την παραγγελία με τα πόδια. Πέρασε κάθετα τον δρόμο, φορούσε μαύρο μπουφάν, δεν πρόλαβε. Αλλά και ο τύπος με το S3 δεν θα τον είδε καν, καθώς έκανε τις σφήνες στα προπορευόμενα. Και μετά, τέλος. Ισως να έπαιξε σε κάποια τελευταία σελίδα των ειδήσεων.
Κόντρα: ό,τι πιο ανούσιο, άδικο ή και επικίνδυνο κυκλοφορεί.
Φίλε οδηγέ, η ιστορία που μόλις διάβασες δεν είναι σενάριο. Είναι πραγματική. Θα μπορούσε να ‘χει hashtag το «TrueStory». Ημουν κι εγώ εκεί. Εγκληματική ενέργεια στη Γλυφάδα. Εδώ ακριβώς.
Ναι, φυσικά, δεν καταλήγει έτσι κάθε Γκραν Πρι των φαναριών. Δεν είναι Λιβύη. Εννοείται. Αλλά πρέπει να θυμάσαι ότι δεν απέχει και τόσο πολύ. Θέμα σύμπτωσης. Κάτι που δεν πρόλαβες να δεις, κάποιος που δεν πρόλαβε να σε δει. Συμβαίνει. Οπως και ο νεκρός στο Ribas (εδώ).
Αλλά ακόμα κι αν είσαι θιασώτης του πιο ανούσιου «σπορ» της πόλης, αν είσαι άλλο ένα άτυπο, ανώνυμο μέλος της ευθείας, ίσως κάποτε να σκεφτείς γιατί το κάνεις όλο αυτό. Δεν κερδίζεις το Λε Μαν. Δεν κάνεις το ρεκόρ στο Νίρμπουργκρινγκ. Δεν παίρνεις το πρωτάθλημα, δεν είσαι ο Χάμιλτον, ο Σένα ή όποιος άλλος σημαντικός.
Είναι να γελάς, πραγματικά. Ή και να κλαις.