Ο άνθρωπος που έκανε το φονικό στους Αγίους Αναργύρους ήταν, όπως συνηθίζουμε να λέμε, γνωστός στις Αρχές. Κουβαλούσε στην πλάτη συλλήψεις και κατηγορίες για βίαια αδικήματα και υποθέσεις ναρκωτικών. Απείθεια, ξυλοδαρμοί, σωματικές βλάβες.
Κυκλοφορούσε ελεύθερος και άνετος. Ενδεχομένως αυτό να ήταν και λογικό. Δεν σε κλείνουν για πάντα μέσα, ακόμα και αν είσαι αποδεδειγμένα βίαιος. Αλλωστε οι ξυλοδαρμοί και οι σωματικές βλάβες εμπίπτουν στην κατηγορία του πλημμελήματος. Δεν υπάρχουν στη φυλακή άνθρωποι που έχουν δείρει τη σύντροφό τους. Και γενικώς, για τα λάθη και την ανεπάρκεια της Αστυνομίας τα λέει πολύ καλά η Μαρία Δεδούση.
Επίσης, εξ όσων φαίνεται, αντιμετωπίζει προβλήματα ψυχικής υγείας που εντείνονται από τη χρήση ουσιών. Μεταφέρθηκε, άλλωστε, σε ψυχιατρείο. Εδώ μπορούμε να ανοίξουμε μια μεγάλη κουβέντα για τους μηχανισμούς καταστολής και πρόληψης εγκλημάτων, αλλά και για το πλαίσιο υποστήριξης στους ψυχικά νοσούντες. Και αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, θα παραδεχθούμε ότι είναι μια συζήτηση που δεν πατάει σταθερά στην πραγματικότητα.
Οπως δεν μπορείς, με κανέναν τρόπο, να περιορίσεις στα σοβαρά ανθρώπους που κινούνται στη σφαίρα της βίαιης παραβατικότητας, έτσι αδυνατείς να παρέμβεις και στο πεδίο της ψυχικής διαταραχής, ειδικά αν δεν το επιθυμεί ο άμεσα ενδιαφερόμενος. Ενδεχομένως, βέβαια, αν οι δομές υποστήριξης ψυχικά νοσούντων ήταν στη βιτρίνα της κοινωνίας, κάποια περιστατικά να είχαν αποφευχθεί. Αλλά και εδώ θεωρητικολογούμε.
Ελάτε τώρα να περάσουμε στην άλλη πλευρά, εκείνη του θύματος. Ο δολοφόνος ήταν κάτι σαν πεπρωμένο που λες ότι η κοπέλα δεν μπορούσε να αποφύγει. Ναι, αν η Αστυνομία ενεργούσε ως έπρεπε, η νεαρή γυναίκα θα ήταν σήμερα ζωντανή. Ομως ποιος μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο να έπεφτε στα χέρια του την επόμενη μέρα;
Θα μπορούσαμε να το αποκλείσουμε αν η κοπέλα είχε προστασία και κάποιος έριχνε μια ματιά στον δράστη. Αλλά δεν γίνονται αυτά τα πράγματα εδώ. Αλλωστε σε τέτοιες περιπτώσεις οι μηνύσεις και τα ασφαλιστικά μέτρα δεν λειτουργούν αποτρεπτικά. Ο δράστης, μέσα στο θολωμένο του μυαλό, δεν αντιλαμβάνεται καν τη σημασία τους.
Κάπως έτσι, λοιπόν, αντιλαμβανόμαστε ότι αν τύχει να εκτεθείς στις βλέψεις ενός βίαιου, διαταραγμένου ανθρώπου, συχνά μένεις εσύ και η μαύρη μοίρα σου. Και δυστυχώς αυτό συμβαίνει με πάρα πολλές γυναίκες. Με περισσότερες από αυτές που μπορούμε να φανταστούμε. Δέχονται τα μηνύματα στο κινητό ή βλέπουν τον τύπο στο απέναντι πεζοδρόμιο. Πηγαίνουν στην Αστυνομία. Στην καλύτερη περίπτωση να προσφερθεί κάποιος αστυνομικός ώστε να κάνει συστάσεις. Αν μάλιστα δεν έχει προηγηθεί βίαιο περιστατικό, δεν αποδίδουν ούτε τα ασφαλιστικά μέτρα.
Αλλά, στα αλήθεια, πόσοι νομίζετε ότι διστάζουν μετά την επιβολή ασφαλιστικών μέτρων; Προσωπικά γνωρίζω την περίπτωση μιας γυναίκας που εδώ και χρόνια ταλαιπωρείται με αυτόν τον τρόπο από πρώην σύντροφό της. Δεν έχει χειροδικήσει εις βάρος της, η βία που της ασκεί είναι μόνο ψυχολογική, διά μηνυμάτων, ενώ συχνά απλώς εμφανίζεται μπροστά της. Αυτοί οι εμμονικοί τύποι, οι stalkers, βασανίζουν πάρα πολλές γυναίκες που δεν μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτα.
Ακόμα και αν δεν κινδυνεύει η σωματική τους ακεραιότητα, η ψυχολογική πίεση και φθορά που υφίστανται αρκούν για να τους αναστατώσουν τη ζωή. «Μπλοκάρεις τον λογαριασμό από τον οποίο σου στέλνει μηνύματα και διαπιστώνεις ότι έχει ανοίξει άλλους δέκα. Αποκλείεις το κινητό του και πάει και παίρνει καινούργιο αριθμό. Και απλώς μου γράφει πόσο με θέλει, χωρίς μία απειλή από την οποία θα μπορούσα να πιαστώ» λέει η κυρία που γνωρίζω. Ασφαλώς το φαινόμενο απαντάται και αν αντιστρέψεις τον ρόλο των φύλων, όχι βέβαια ισομερώς.
Πού θέλω να καταλήξω; Μα, στο πόσο αδύναμος είσαι αν στοχοποιηθείς από ένα διαταραγμένο άτομο. Η Αστυνομία δεν μπορεί να είναι μόνιμος παραστάτης σου και, αν ο άλλος είναι αποφασισμένος, η προσφυγή στη Δικαιοσύνη δεν σου προσφέρει τίποτα. Το πολύ να του τραβήξουν το αφτί, αλλά δεν θα του πάρουν το μαχαίρι από το χέρι.