«Κι αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του;». Δεν κατάφερε ως φαίνεται κάποιος από τους παλαιότερους συμβούλους του Τσίπρα, λ.χ. ο πολύπειρος Αλέκος Φλαμπουράρης, να θέσει και αυτή τη διάσταση όταν έστηναν το «#ΝΔ Παιδεραστές», την «5χρονη Μαρία» ή το «τσιμέντωμα της Ακρόπολης». Κάποιος από τους νεότερους γιατί δεν είπε μια κουβέντα; Με πιο άμεση γλώσσα: «Μήπως δεν πρέπει να το τραβήξουμε τόσο πολύ; Γιατί αν, λέμε αν, τότε θα γ…εί ο Δίας».
Ο διάολος τελικά το «έσπασε». Και η συγκυρία, η ίδια η ζωή δηλαδή, απέδειξε ότι η παραμορφωτική υστερία και ο ασυγκράτητος λαϊκισμός, ως μοναδική πολιτική πυξίδα, αποτελούν μεν μια εύκολη αλλά όχι μια εντελώς απαλλαγμένη από κινδύνους λύση. Γιατί κάπου, κάποτε, κάτω από τα στρώματα της λάσπης (έστω κι αν δεν φαίνεται αρχικά στο μάτι ή το Twitter) η αλήθεια μπορεί να αποκαλυφθεί.
Η αλήθεια, λοιπόν, έχει έναν τρόπο να εκδικείται ακόμη και όταν την έχεις ξεγράψει. Ας δούμε εν συντομία πέντε stories που κατασκεύασε ο ΣΥΡΙΖΑ αγνοώντας αυτόν τον βασικό κανόνα, πριν περάσουμε στους πρόθυμους και «ευαίσθητους» οι οποίοι συντάχθηκαν μαζί του και τώρα σιωπούν (ή αφήνουν υπονοούμενα εναντίον της καταγγέλλουσας στην υπόθεση Γεωργούλη).
Ουσιαστικά πρόκειται για ένα απίστευτο σερί κακοτυχίας. Εν συντομία:
♦ «#ΝΔ Παιδεραστές». Προφανώς γνώριζε ο Τσίπρας ότι ο Μητσοτάκης και η Μενδώνη δεν κάλυπταν βιαστές και ότι το Μαξίμου δεν είχε μετατραπεί σε κέντρο τράφικινγκ για ανήλικα προσφυγόπουλα. Βόλευε όμως (και φαινόταν ακίνδυνη η συνταγή) να αφήνει υπονοούμενα ο ίδιος ο αρχηγός του κόμματος με αφορμή τον Λιγνάδη και να επενδύει επί εβδομάδες στο εν λόγω σύνθημα μέσω των βουλευτών του. Βασικός εκφραστής της γραμμής Τσίπρα υπήρξε ο Παύλος Πολάκης. Η υπόθεση Γεωργούλη ήταν η άτυχη στιγμή που όλο γύρισε ανάποδα.
♦ Η «πώληση του νερού». Προφανώς γνώριζε ο Τσίπρας ότι είχε υπογράψει ο ίδιος το 2015 τη μεταβίβαση των μετοχών της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ στο Υπερταμείο των δανειστών, υπό την απειλή βεβαίως του Σόιμπλε. Βόλευε όμως να μαζευτεί κόσμος πολύς στη Θεσσαλονίκη σε μια καλλιτεχνική (αλλά περισσότερο κομματική-συνδικαλιστική) συναυλία κατά της πώλησης του νερού. Η εξαγγελία του Μητσοτάκη ότι θα βγάλει τις δύο εταιρείες από το Υπερταμείο ήταν απλώς μια ατυχία. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε να κατεβάσει δική του τροπολογία «για επαναφορά ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ στο Δημόσιο», επιβεβαιώνοντας όσα είχε κάνει το 2015!
♦ Ο «πλασιέ της Siemens». Μικρό διάλειμμα με ένα ξεχασμένο εμβόλιμο χιτ, εποχής πανδημίας. «Πιστός πλασιέ της Siemens ο Μητσοτάκης – Αντί για συνταγογράφηση των τεστ δίνει δεκάδες εκατομμύρια στη Siemens για self test» έλεγε ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ τον Μάρτιο του 2021. Η αντιξοότητα που προέκυψε σε αυτή την περίπτωση ήταν ότι λίγες ώρες μετά έγινε γνωστό ότι στον διαγωνισμό για την προμήθεια self test δεν συμμετείχε καν η Siemens! Δοκάρι και άουτ. Ατυχία.
♦ Η «τσιμεντωμένη Ακρόπολη». Προφανώς γνώριζε ο Τσίπρας ότι η Μενδώνη δεν «τσιμεντώνει» την Ακρόπολη. Ομως η δημιουργία διαδρομών προσβασιμότητας για άτομα με κινητικά προβλήματα (μαζί με το σύγχρονο ασανσέρ που αντικατέστησε το αρχαίο αναβατόριο που κόλλαγε) ήταν μια καλή αφορμή. Για να κατασκευαστεί και να πουληθεί και στα ξένα μέσα ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι κάτι ανάμεσα στους Ταλιμπάν και το ISIS, που καταστρέφουν τα μνημεία. Η ατυχής εξέλιξη ήταν ότι η UNESCO έκρινε αυτές τις μέρες, μετά τις εργασίες από τη Μενδώνη και τον Μανόλη Κορρέ, ότι αυτό που έγινε αποτελεί «πρότυπο συντήρησης κληρονομιάς σε παγκόσμιο επίπεδο». Κρίμα η αυτοψία που έκανε η Ραλλία Χρηστίδου.
♦ Η «μικρή Μαρία». Προφανώς γνώριζε ο Τσίπρας ότι ο Μητσοτάκης δεν έδωσε εντολή από την Τήνο στις ελληνικές συνοριακές δυνάμεις στον Εβρο να αφήσουν να πεθάνει αβοήθητο ένα κοριτσάκι πέντε χρόνων που το έλεγαν «Μαρία» και μάλιστα παραμονές Δεκαπενταύγουστου του 2022. Βόλευε όμως να κάνει μια ανάρτηση ο ίδιος που μιλούσε για «καμία τύψη, καμιά νύξη ανθρωπιάς» με αφορμή ένα… «νεκρό 5χρονο παιδί». Επίσης βόλευε να ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση να μπει σε τουρκικό έδαφος όπου (όπως αποδείχτηκε) βρίσκονταν οι πρόσφυγες. Η ατυχία εδώ είναι πολλαπλή. Μεταξύ άλλων η εμπλεκόμενη ΜΚΟ παραδέχτηκε πώς οι πρόσφυγες βρίσκονταν στην Τουρκία ενώ το Spiegel κατέβασε όλα τα σχετικά άρθρα γιατί δεν κατάφερε να επιβεβαιώσει αν όντως υπήρξε ποτέ «μικρή Μαρία» ή αν επρόκειτο (όπως όλα δείχνουν) για μια στημένη ιστορία. (Βεβαίως ακόμη περιμένουμε από την αργοκίνητη ελληνική Δικαιοσύνη να μας πει ποιοι πράκτορες το οργάνωσαν, αλλά αυτό είναι μια άλλη πληγή για την οποία δεν ευθύνεται προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ)
Πού πήγαν οι «ευαίσθητοι»;
Πίσω στο θέμα μας και στους «ευαίσθητους». Αν, λέμε αν, ο Γεωργούλης ήταν ευρωβουλευτής της ΝΔ, στο Σύνταγμα θα είχαμε ή δεν θα είχαμε σήμερα συναυλίες που θα είχαν οργανώσει λχ. ο Σπύρος Μπιμπίλας και ο Φοίβος Δεληβοριάς κατά της κυβέρνησης για την υπόθεση των βιασμών, την πώληση του νερού, τα πτυχία των ηθοποιών και όλα τα υπόλοιπα;
Εύλογα απορεί κανείς γιατί τέτοια σιωπή από τους «ευαίσθητους» ανθρώπους της Τέχνης για τον Γεωργούλη, όταν μόλις πέρυσι είχαν ευαισθητοποιηθεί και τραγουδούσαν ενωμένοι ακόμη και για να μη χάσει το δίκιο του ο Πούτιν στην Ουκρανία…
Ψέματα. Η αλήθεια είναι ότι ο Μπιμπίλας, πρόεδρος του σωματείου των ηθοποιών (ΣΕΗ) μίλησε. Αφησε υπονοούμενα για την καταγγέλλουσα στην υπόθεση Γεωργούλη. «Γιατί κατήγγειλε το όνομα του 4 μήνες μετά, αφού η ίδια είναι νομικός, γενικά όλη αυτή η ιστορία δεν μοιάζει καθόλου με των 2 καταδικασθέντων πρωτοδίκως» έγραψε στο Facebook. Ενώ θύμισε ότι «ο Γεωργούλης είναι μέλος του ΣΕΗ και του ΤΑΣΕΗ κι έχει βοηθήσει οικονομικά το ΤΑΣΕΗ με εκδηλώσεις που έκανε στα μαγαζιά που είχε τότε».
Το πνεύμα της τελευταίας αυτής αναφοράς εξηγεί ίσως ορισμένα πράγματα για το στρατόπεδο της «ευαισθησίας» και του «ηθικού πλεονεκτήματος».