Στον ΣΥΡΙΖΑ νόμιζαν προς στιγμήν ότι βρήκαν τη λύση για να κόψουν την (όποια) φόρα και τον (όποιο) «αέρα» έχουν οι της Νέας Αριστεράς: αποφάσισαν κεντρικά και έδωσαν γραμμή στα στελέχη να μην εμφανίζονται σε τηλεοπτικά πάνελ όπου υπάρχει ταυτόχρονα μέλος ή εκπρόσωπος της νέας κοινοβουλευτικής ομάδας.
Οι αντιδράσεις στο εσωτερικό ήταν άμεσες και έντονες, κάτι που σημαίνει ότι υπάρχουν ακόμη φωνές λογικής στο κόμμα. Ωστόσο, οι 24 ώρες που διήρκεσε η ντιρεκτίβα έφταναν για να αποδείξουν ακόμη μία φορά ότι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις τίποτα δεν έχουν μάθει από τα λάθη/γκάφες του παρελθόντος, πρόσφατου και απώτερου.
Από το 2012 και έως πριν από δύο μήνες, ο ΣΥΡΙΖΑ κάποια αφορμή βρίσκει κάθε τρεις και λίγο για να κηρύσσει εμπάργκο σε κανάλια και δημοσιογράφους. Και αν πριν από 11-12 χρόνια ερχόταν «με φόρα», τόση ώστε να αποκηρύσσει το μεγαλύτερο τότε κανάλι της χώρας (Mega), η συνέχεια είχε την όχι ξένη προς το κόμμα κατάληξη της «κωλοτούμπας»: όλοι θυμόμαστε ότι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας «έσπασε» το εμπάργκο του κόμματός του στον ΣΚΑΪ όταν τα πράγματα έγιναν πολύ δύσκολα, στις εκλογές του 2019. Δεν είναι ούτε δύο μήνες, ωστόσο, που ο ίδιος ο Στέφανος Κασσελάκης κήρυξε εκ νέου εμπάργκο στο ίδιο κανάλι με αφορμή ομοφοβικό «χιούμορ» του Γιώργου Αυτιά.
Προφανώς, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι θυμωμένος –για τον ίδιο τον πρόεδρό του δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά, μια χαρά τον βλέπω– και παίρνει «θυμωμένες» αποφάσεις. Προφανώς, θέλησε να δείξει ότι δεν αναγνωρίζει τους «αποστάτες» ως ισότιμους βουλευτές (πολύ δημοκρατικό αυτό). Προφανέστατα, ήλπιζε ότι έτσι θα ασκήσει πίεση στους δημοσιογράφους και στα κανάλια να ΜΗΝ προσκαλούν τη Νέα Αριστερά στις εκπομπές τους και να προτιμούν, αντ’ αυτής, την Αριστερά του Στέφανου και του Παύλου. Που, εντάξει, αν ως κανάλι σε ενδιαφέρουν τα νούμερα (ήτοι η τηλεθέαση), σαφώς και θα προτιμήσεις τον Κασσελάκη από τον Χαρίτση και τον Πολάκη από τον Τσακαλώτο, δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης. Αλλωστε, στους «11» δύσκολα θα χαρακτήριζες κάποιον «γεννημένο πανελίστα»…
Στους δημοσιογράφους και, υποθέτω, ακόμη περισσότερο στους ιδιοκτήτες των καναλιών, δεν αρέσει και τόσο να τους λες πώς να κάνουν τη δουλειά τους. Σε κανέναν δεν αρέσει. Αυτοί που σήμερα διαφεντεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ είτε δεν το έχουν αντιληφθεί είτε δεν τους ενδιαφέρει. Θα άφηναν σε άλλους να αποφασίζουν για εκείνους χωρίς εκείνους και, ταυτόχρονα, θα έδιναν περισσότερο χώρο και χρόνο στους άλλους, που ακόμη ψάχνονται για να «δέσουν» ως ομάδα. Οχι πολύ έξυπνο.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνεται. Αυτός και αν έχει ανάγκη από χρόνο (και πολλά ακόμη). Αν, όμως, το να αποκλείεις δημοσιογράφους και κανάλια είναι δικαίωμά σου (λέμε τώρα), το να ρισκάρεις να αποκλείσεις τον εαυτό σου από όλα τα κανάλια και όλα τα Μέσα είναι σαν να πυροβολείς τα πόδια σου. Επικίνδυνο σε κάθε περίπτωση, που γίνεται αυτοκτονικό όταν ήδη μετράς λιγότερα δάχτυλα.
Καλά πήγε και αυτό…