Ωπα! Τι γίνεται εδώ, βρε παιδιά; Νοιώθω άνθρωπος από άλλον πλανήτη. Τήνος-Μύκονος. Δυο πλανήτες. Είναι και τα άτιμα τα χρόνια, βέβαια. Άφησε, Ρέα, τις εισαγωγές. Μπες κατευθείαν στο θέμα. Κι ενώ που λέτε, ζούσαμε στον Πλανήτη Τήνος αποδεχτήκαμε πρόσκληση φίλων να πεταχτούμε στον πλανήτη Μύκονος. Μποτιλιάρισμα αυτοκινήτων για την είσοδο στο club, που όπως μας είπαν οι φίλοι «Οπωσδήποτε πρέπει να δεις».
Τι γίνεται εδώ, βρε παιδιά; Ένα σωρό υπεύθυνοι χαμογελαστοί να πάρουν τα αυτοκίνητα. Με ενδοσυνεννόηση στο στόμα. Και μετά; Ντουμπάι εν Ελλάδι! Στο βάθος έπαιζε ένα ηλιοβασίλεμα. Καθόμαστε στο τραπέζι μας με μια σχετική αγοραφοβία να με κατακλύζει, άμαθη ούσα. Κόσμος και λαός! Πόσες ώρες απαιτούνται για τέτοιες εμφανίσεις; Τόσο κυματιστό μαλλί ακίνητο στον αέρα. Τόσο νύχι με στρας. Τόση βλεφαρίδα. Και σώματα να στραφταλίζουν πόντο πόντο επιφάνεια. Μάξι που ανασηκώνονται αποκαλυπτικά. Μίνι πιο αποκαλυπτικά.
Γυναίκες δυο δυο εισέρχονται με το κινητό στο χέρι σε ύψος, όπως πάμε με την λαμπάδα στην Ανάσταση. Προχωρούν προς το ηλιοβασίλεμα και το κινητό αλλάζει αμέσως θέση, υψώνεται και αρχίζει η φωτογράφιση. Ξεκινάνε με σέλφι. Πόζες και πόζες. Τόση πόζα που αν την έκανες μόνη σου στο δωμάτιό σου θα ένοιωθες και μια ντροπή από τον εαυτό σου τον ίδιο. Αλλά δεν!
Αυτοκοιτάζονται φιλήδονα, αυτοκοιτάζονται χαμογελαστά, πονηρά, χαριτωμένα και δώστου πόζες με το ένα χέρι. Σειρές και σειρές αυτοφωτογραφιζόμενων. Τουρλώνοντας και ρουφώντας. Και τα δυο να τα κάνεις συγχρόνως θέλει εξάσκηση. Μετά παραδίδουν το κινητό στη φίλη. Με απελευθερωμένα πια και τα δυο χέρια, τα δίνουν όλα για όλα. Τα μαλλιά έρχονται μπροστά, κούφιος ο σβέρκος, να δείχνει πιο πλούσιο το μαλλί και ξανά φωτογραφίες με πλούσια πλέον κώμη. Πόζες ευφάνταστες. Όρεξη να έχεις να παρατηρείς.
Μετά αποχωρούν και έρχεται άλλη σειρά ποζάτων. Συγχρονισμένα πράγματα. Το ίδιο και με το ανδρικό κοινό πλην με άλλου τύπου πόζες. Πιο αντρουά, πια άγρια, πιο τα μπράτσα φουσκωμένα. Πληθυσμός… Κόσμος, σας λέω! Στο βάθος πάντα να παίζει ηλιοβασίλεμα.
Σκέφτηκα τα παλιά επαρχιακά φωτογραφεία ενός «Κάποτε». Πήγαιναν τις νύφες και τους γαμπρούς μετά την τελετή στέψης. Μπορεί να ήταν στα Τρίκαλα αλλά υπήρχε σε πόστερ φόντο η Χαβάη. Εδώ τουλάχιστον…. Αληθινό, όχι χάρτινο το φεγγαράκι…
Οπως το λέει εκείνο το τραγούδι και συνεχίζει «Αν με πρόσεχες (πίστευες) λιγάκι θάταν όλα αληθινά». Αυτό είναι και το θέμα. Τό «Αν με (πίστευες) πρόσεχες λιγάκι….».
Δυο πληθυσμοί διαχωρισμένοι. Γυναίκες μόνες, άνδρες μόνοι, αυτάρκεις, αυτοφωτογραφίζονται. Με έντονο τον κίνδυνο να αυτοματιαστούν. Και μετά στρώνονται στη δουλειά, να περιποιηθούν περαιτέρω τις φωτογραφίες, να επιλέξουν μουσική, να βρουν λογότυπα, να τις ανεβάσουν, να μετρήσουν ανταπόκριση Like. Δουλειά, όχι αστεία. Μπλε τα πρόσωπα από το χρώμα της οθόνης.
Δυο πληθυσμοί που ενεργούν, λες και δεν βλέπει ο ένας τον άλλον. Εξέλιπεν το φλερτ. Δεν υπάρχει γεφύρωμα των δυο «κόσμων». Και μου κάνει τόσο εντύπωση.
Τόσο αυτοαναφορικοί πια οι άνθρωποι. Πισωγυρίζω στις Μούσες ενός «Κάποτε» (ξέρουν οι παλιοί) όχι ως νοσταλγός αλλά ως μελέτη. Τα μάτια να ενώνονται, να σκανάρουν, να παίζουν, να οργανώνουν έφοδο, χείλη να προετοιμάζουν λόγια. Τότε ακούγαμε τα λόγια μας. Τώρα κι αυτά άφωνα σε μηνύματα και το συναίσθημα αναλαμβάνει να μεταφραστεί με Καραγκιοζάκια.
Εξέλιπεν το φλερτ; Μας κοιτάζω εμάς και τους φίλους που μας έφεραν. Τρία ζευγάρια στο ίδιο τραπέζι συνομιλούμε, γελάμε. Μας κοιτάζω, μας παρατηρώ σαν με κάμερα. Μου μοιάζουμε ως δεινόσαυροι ενός πολύ μακρινού «κάποτε». Μα ούτε μια αυτοφωτογράφιση δεν αξιωθήκαμε… Δεινόσαυροι. Εκτός τόπου και χρόνου. Ευτυχώς δεν έχουν χρόνο να δουν αυτοί εμάς όπως εμείς αυτούς.