Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητεί την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ανατολικά. Κλιμακωτά. Να ξεκινήσουμε από την Κρήτη και μετά από Κάρπαθο και Καστελλόριζο. Προηγουμένως η κυβέρνηση, δια του Γιώργου Γεραπετρίτη, έβαλε την «κόκκινη γραμμή» στα 6 ναυτικά μίλια από το Καστελόριζο. Μπορούσε, όμως, να την τοποθετήσει στα 12; Σηκώνει συζήτηση για το αν μπορείς να θέσεις κόκκινες γραμμές επί δικαιωμάτων που είσαι εν δυνάμει σε θέση να ασκήσεις.
Εδώ προβάλλει ένα θεωρητικό ερώτημα, σαν βράχος ανοιχτά του Καστελόριζου. Ας πούμε ότι η κυβέρνηση πράττει όπως η αντιπολίτευση προτρέπει. Επεκτείνει τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια. Και ένα τουρκικό ερευνητικό πλοίο, καλή ώρα το Oruc Reis, εισέρχεται στη ζώνη εθνικής κυριαρχίας, φτάνει στα 10 μίλια. Τι κάνουμε σε αυτήν την περίπτωση; Το καταλαμβάνουμε; Το ρυμουλκούμε εκτός ζώνης; Το βυθίζουμε; Όποια και αν είναι η αντίδραση, μπορούμε να φανταστούμε τι πρόκειται να ακολουθήσει. Ένα πολεμικό επεισόδιο. Όπως αυτό που, λογικά, θα σημειωθεί έτσι και το Oruc Reis περάσει τα έξι μίλια.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη οδός. Να επεκτείνουμε στα 12 μίλια και μετά να καταγγείλουμε την Τουρκία απαιτώντας κυρώσεις. Όσοι δεν χασμουριούνται, θα βάλουν τα γέλια, θα γυρίσουν σελίδα ή θα αλλάξουν κανάλι. Το πιθανότερο είναι να μας πουν ότι τραβήξαμε το σχοινί στη λάθος στιγμή, όταν ο διεθνής παράγοντας αναλαμβάνει πρωτοβουλία για να μας φέρει στο ίδιο τραπέζι.
Κάπου εκεί, λοιπόν, βρίσκεται και το πρόβλημα στην πρόταση για επέκταση στα 12 μίλια. Είναι ημιτελής. Μας λέει τι πρέπει να κάνουμε τώρα, αλλά δεν εξηγεί και τι πρέπει να πράξουμε μετά. Εκτός και αν θεωρεί αυτονόητη ή αναπόφευκτη τη σύγκρουση με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Υπάρχει άλλωσε μία ανάγνωση που λέει ότι, αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα ως έχει και όχι όπως θα θέλαμε να είναι, η εμπλοκή δείχνει αναπόφευκτη. Ενδεχομένως οι Τούρκοι να μας κάνουν τη χάρη, παραχωρώντας το δικαίωμα επιλογής του πεδίου. Θα είναι στο Καστελόριζο; Θα είναι πάνω στο χάρτη έρευνας και διάσωσης;
Υπάρχει στα αλήθεια διέξοδος στα Ελληνοτουρκικά χωρίς σύγκρουση ή συμβιβασμούς; Μόνο το Διεθνές Δικαστήριο. Διότι η νίκη στα σημεία, μέσα στο διπλωματικό ρινγκ, δεν υφίσταται ως σενάριο. Εδώ, λοιπόν, η κυβέρνηση καλείται να σταθμίσει αντίρροπες δυνάμεις. Η κοινή γνώμη δεν επιθυμεί εθνική περιπέτεια. Από την άλλη δεν αποδέχεται εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Πώς συμβιβάζονται αυτά τα δύο; Αυτό το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο και από εκείνο που μας βάζει ο Ερντογάν. Όμως η πραγματικότητα θυμίζει το παλιό ρητό με τον σκύλο και την πίτα.