Δύο ημέρες μετά τη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη, ο πατέρας της Ελπίδας Χούπα, μιας από τα θύματα, μίλησε στο Action 24 και διηγήθηκε πώς η κόρη του βρέθηκε στο μοιραίο τρένο, αλλά κυρίως πώς δεν βρέθηκαν και οι δύο γιοι του, οι οποίοι επρόκειτο να επιβιβαστούν σε αυτό στην Αταλάντη. «Ταξίδευαν πάντα και οι τρεις μαζί είπε, από τύχη δεν μπήκαν αυτήν τη μοναδική φορά τα αγόρια, θα μπορούσα να έχω πάθει πανωλεθρία».
Ο ίδιος συμπλήρωσε ότι την υπόθεση την έχει αναλάβει δικηγόρος, αλλά σαν πατέρας δεν θέλει να βγάλει χρήματα. «Πόσο τιμάται το παιδί μου;», αναρωτήθηκε.
Λίγες μέρες αργότερα ο κ. Χούπας έγινε ξανά θέμα, με μια εντελώς διαφορετική ατάκα: «Αυτά τα μέτρα που πήρε η πολιτεία, είναι βάλσαμο στην πληγωμένη ψυχή μας. Και πιστεύω ότι και εγώ και κάποιοι άλλοι θα τα αξιοποιήσουμε», είπε και έγινε χαμός.
Ο «συγκλονισμένος» και «συγκλονιστικός» πατέρας έγινε αμέσως «πατέρας-τέρας», που ξεπούλησε τη μνήμη του παιδιού του.
Στο μεταξύ, από όλους εκείνους που τον σχολίαζαν, θετικά ή αρνητικά, κανείς δεν τον ήξερε.
Μέχρι που βγήκε ένας παλιός του φίλος κι έκανε μια ανάρτηση. Μεταξύ όσων είπε για τον παλιό του φίλο, αναρωτήθηκε και για κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, αλλά δεν ήταν έως εκείνη τη στιγμή.
Πώς βγάζεις στη σέντρα έναν άνθρωπο μέσα στο βαρύ του πένθος;
Η ανάρτηση έγινε viral και πάλι άλλαξε το ρεύμα. Ο «πατέρας-τέρας» έγινε σε χρόνο μηδέν «ένας πονεμένος άνθρωπος που μέσα στο πένθος του έχει το ακαταλόγιστο». Πέραν της ευκαιρίας που έδωσε και αυτό το θέμα για εθνικό διχασμό, κατέδειξε και μια διαχρονική παθογένεια.
Είναι τρομερή η ευκολία με την οποία κρίνουμε τους ανθρώπους και τους κρίνουμε συνολικά, σαν να τους ξέραμε από πάντα, για κάτι που είπαν ή δεν είπαν, για μια κίνηση, για μια ατάκα, για ένα lapsus, για ο,τιδήποτε.
Ανθρώπους που δεν είναι δημόσια πρόσωπα, άρα δεν έχουμε διαχρονικό δείγμα γραφής απ’ αυτούς.
Χωρίς να ξέρουμε πώς μεγάλωσε αυτός ο άνθρωπος τα παιδιά του, τον βαφτίζουμε τέλειο πατέρα, ή κακούργο πατέρα, βγάζοντας εκτός πλαισίου μια δήλωσή του, αγνοώντας και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται αλλά και όλο του το παρελθόν.
Βιαστικά και επιπόλαια.
Φταίνε πολύ τα social media· μεσημέριασε και δεν έχεις κάνει ανάρτηση, θα χάσεις τα λάικς, γράψε κάτι εξοργισμένος.
Φταίνε και τα άλλα media, είναι «πιασάρικο» το θέμα, ανάλογα με τη διαβάθμιση «αισθησιασμού» που πουλάει καθένα το διαχειρίζεται ανάλογα. Έχει και πολιτικό πρόσημο, να, οι γονείς των θυμάτων είναι με την κυβέρνηση…
Βιαστικά και επιπόλαια.
Χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς γνώση, χωρίς ανάλυση, χωρίς κανένα βάθος.
Το κάνουμε και στην καθημερινότητά μας αυτό.
Πού οδηγεί, είναι αυτονόητο και προφανές: η επιφανειακότητα σαν στάση ζωής δεν μπορεί να οδηγήσει ποτέ σε τίποτε ουσιαστικό.