Η άτυπη συμμαχία των εν Ελλάδι φίλων του προέδρου Πούτιν επικρίνει την απόφαση της κυβέρνησης για την αποστολή στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία. Είδαμε μέχρι και αναρτήσεις ανθρώπων που δηλώνουν ότι δεν εξουσιοδοτούν την κυβέρνηση να σύρει τη χώρα σε ένα πόλεμο. Μου θύμισαν κάτι ανακοινώσεις που ανέβαζαν παλιά και δήλωναν ότι απαγορεύουν στην πλατφόρμα να χρησιμοποιεί τα δεδομένα τους.
Το σκεπτικό τους, που υιοθετήθηκε από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως και από κομματική ανακοίνωση, είναι το γνωστό: η Ελλάδα οφείλει να διατηρήσει μία τακτική ίσων αποστάσεων, προκειμένου να μη διαταράξει τις σχέσεις της με τη Ρωσία.
Συγγνώμη, αλλά δουλευόμαστε. Διότι η Ρωσία έχει ήδη διαταράξει τις σχέσεις της με όλους τους σχηματισμούς στους οποίους συμμετέχει η Ελλάδα, χωρίς να τοποθετήσει έναν αστερίσκο με τον οποίον να εξηγεί ότι εξαιρεί τη χώρα μας. Και εκτός των άλλων, η Ευρωπαϊκή Ενωση αποφάσισε να διαθέσει 450 εκατ. ευρώ για την αγορά αμυντικού εξοπλισμού που θα διατεθεί στην Ουκρανία. Τι θα έπρεπε να πει εδώ η Ελλάδα; Οτι βγαίνει στην άκρη επειδή είναι δύναμη ειρήνης και σταθερότητας; Καλό, αλλά δεν στέκει. Οπως δεν στέκει και η αντίληψη που λέει ότι εμείς θα έχουμε πάντα την ουρά μας απέξω, αλλά αν δεχθούμε επίθεση από τους γείτονες, θα πρέπει να σπεύσουν όλοι για να μας συνδράμουν.
Ναι, είμαστε οι καλύτεροι, οι μοναδικοί, οι πιο έξυπνοι. Αλλά το παιχνίδι δεν παίζεται πάντα όπως μας βολεύει. Ούτε θα ήταν λογικό, όταν η Γερμανία αυξάνει τις αμυντικές δαπάνες της και στέλνει όπλα στην Ουκρανία, η Αθήνα να συμπεριφέρεται με συστολή, λες και έχει ενοχές για την πλευρά στην οποία ανήκει. Θα δυσαρεστήσουμε, λέει, τη Ρωσία. Ε, και; Λες και θα αλλάξουν πολλά. Την τελευταία φορά που χρειαστήκαμε κάτι από τη Ρωσία, ακούσαμε ότι οι Ρώσοι δεν θα πληρώνουν εισιτήριο στην Αγία Σοφία που έγινε τζαμί.
Ναι, σε πολλούς συμπατριώτες μας δεν αρέσει το στρατόπεδο στο οποίο ανήκει η χώρα. Ομως οι καιροί μας δεν επιτρέπουν μισόλογα, ούτε ίσες αποστάσεις. Είσαι είτε με τον Πούτιν είτε με τους άλλους. Και αν κάποιος ανησυχεί στ’ αλήθεια για τα μούτρα που θα μας κάνει η Ρωσία, θα έπρεπε να προτείνει ελληνική διαφοροποίηση από τις οικονομικές κυρώσεις –πεδίο λαμπρόν, κύριε Βελόπουλε. Αυτές είναι μαχαιριά στα πλευρά του Πούτιν, όχι τα κατασχεμένα ή τα «ληγμένα» όπλα που στείλαμε.
Κατά τα λοιπά, αυτός ο πόλεμος μας κάνει να γνωριζόμαστε καλύτερα. Ορισμένοι, δε, συστήνονται εκ νέου. Ειδικά οι φιλειρηνιστές ακτιβιστές, λαλίστατοι σε όλα, τώρα μιλούν με γρίφους, όπως ο γέροντας. Οι ευαίσθητοι καλλιτέχνες σιωπούν, άνθρωποι που είχαν άποψη ακόμα και για κρίσεις στη Λατινική Αμερική, τώρα τους ενδιαφέρουν μόνο οι πρόσφυγες, κορυφαίοι πολιτικοί παράγοντες απλώς καταδικάζουν τον πόλεμο, αλλά δεν παίρνουν θέση. Και έτσι αποκαλύπτονται σε όλο το μεγαλείο τους.