Διαβάζω ότι ο Μητσοτάκης έχει επιλέξει ως βασικό του αντίπαλο τον Κασσελάκη. Λάθος. Οι δημοσκόποι έχουν εκ των πραγμάτων επιβάλει αυτή την επιλογή. Οταν ο Κασσελάκης από τρίτος ξανανέβηκε δεύτερος με τάσεις ενίσχυσης, τι πιο φυσικό για τον Πρωθυπουργό να ασχολείται περισσότερο μαζί του απ’ όσο με τον Ανδρουλάκη, ο οποίος δείχνει μια αξιοσημείωτα μίζερη στασιμότητα;
Ο Ανδρουλάκης ισχυρίζεται ότι ο Μητσοτάκης προτιμά για βασικό του αντίπαλο έναν ινφλουένσερ (τον Κασσελάκη), παρά κάποιον που του ασκεί θεσμική αντιπολίτευση. Δεν είμαι και πολύ βέβαιος ότι η ανδρουλακική αντιπολίτευση είναι τόσο θεσμική όσο διατείνεται ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αλλά πέραν τούτου, δεν έχει καμιά πρακτική σημασία στο τι προτιμά βαθιά μέσα του ο Πρωθυπουργός. Όταν η Κεντροδεξιά αντιπαρατίθεται στην Κεντροαριστερά, είναι λογικό να επιτίθεται στο κυρίαρχο και όχι στον δευτερεύον κομμάτι της.
Ο πραγματικός πόθος του Μητσοτάκη, είναι η διατήρηση στο διηνεκές μιας διπολικής Κεντροαριστεράς, αποτελούμενης από δύο σχεδόν ισότιμα κόμματα. Αν τρώγονται και μεταξύ τους, ακόμα καλύτερα. Οπότε, αν στις ευρωεκλογές επιβεβαιωθεί το μοντέλο του «ένα συν δύο κόμματα», τότε ο Πρωθυπουργός θα έχει υπερπηδήσει ένα πολύ σημαντικό εμπόδιο, διατηρώντας αλώβητη την πολιτική του ηγεμονία για να την χρησιμοποιήσει κατά βούληση στη συνέχεια.
Το «ένα συν δύο κόμματα» δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην μια ΝΔ που θα κινείται πέριξ του 35% με 40%. Θα το ήθελε φυσικά ο Μητσοτάκης αυτό, πλην τα εν λόγω ποσοστά σχετίζονται με την αυτοδυναμία και όχι με την πολιτική ηγεμονία. Τώρα δεν παίζεται το πρώτο, αλλά η συνέχεια του δεύτερου. Όσο η ΝΔ από μόνη της θα συγκεντρώνει ίσο ή και μεγαλύτερο ποσοστό από το άθροισμα των ποσοστών ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, η ηγεμονία υφίσταται. Η ΝΔ συνεχίζει πρακτικά να μην έχει αντίπαλο, ούτε κόμμα ούτε πρόσωπο.
Η αυτοδυναμία, με βάση τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, θα παιχτεί σε τρία με τέσσερα χρόνια όταν θα γίνουν εθνικές εκλογές. Τον Ιούνιο διακυβεύεται η πολιτική κυριαρχία και η δυνατότητα της κυβέρνησης να ασκεί την εξουσία της αδιατάρακτα, δίχως την πιθανότητα να φανεί δυσαρμονία της κοινοβουλευτικής δύναμης των κομμάτων και των διαθέσεων του εκλογικού σώματος. Αυτή θα αποτελούσε πραγματική τροχοπέδη για την κυβέρνηση.
Καβατζάροντας τον κάβο των ευρωεκλογών με λίγες γρατζουνιές στο πρόσωπο και όχι με κάποια βαθιά πληγή που θα τον μετατρέψει σε πολιτικά ανάπηρο, ο Μητσοτάκης του 29% μέχρι 33%, θα έχει πετύχει στρατηγική νίκη και θα έχει αγοράσει τον πολιτικό χρόνο που χρειάζεται. Υπό την προϋπόθεση ότι το άθροισμα των άλλων δύο θα κινείται κοντά στο ποσοστό της ΝΔ.
Θα πείτε, βεβαίως, ότι με 30% στην φαρέτρα, δεν υπάρχει προοπτική αυτοδυναμίας της ΝΔ σε εθνικές εκλογές. Σύμφωνοι. Αλλά πιστεύετε πως αν το 2026 ή 2027 ο Μητσοτάκης κερδίσει ξανά τις εκλογές, θα έχει κανένα πρόβλημα να σπάσει το ρεκόρ του μακροβιότερου μεταπολιτευτικού πρωθυπουργού (με τρεις συνεχόμενες θητείες) ηγούμενος μιας κυβέρνησης συνεργασίας; Ή νομίζετε ότι θα χει πρόβλημα, αν το 2027 δεν βρεθεί κανείς μικρός να συνεργαστεί μαζί του, να πάει σε διπλές ή τριπλές εκλογές;
Είναι τόσο μακρινό το σενάριο αυτό, που καταντά αστείο. Μα είναι εξίσου μακρινό και αστείο το ανάποδο σενάριο, πάνω στο οποίο εναποθέτουν τις ελπίδες τους οι αντίπαλοι του. Ότι δηλαδή, ένα ποσοστό 30% για την ΝΔ στις ευρωεκλογές, προαναγγέλλει με βεβαιότητα την μελλοντική ήττα του Μητσοτάκη. Ευσεβείς προσδοκίες.