Θα μείνει ή θα αποχωρήσει; Ο ίδιος παρέπεμψε την τελική του απόφαση στο τέλος του Σεπτέμβρη. Ο Μπουτάρης είναι αστός και μποέμ ταυτόχρονα. Φιλελεύθερος, κοινωνικά δίκαιος και αθεράπευτα διεθνιστής. Αστικά ευγενής και εκρηκτικά αθυρόστομος. Η πολιτική του θέαση εκκινεί περισσότερο απο μία κοσμοπολίτικη αίσθηση, παρά από στενά ιδεολογικά κλισέ. Ο συνδυασμός παραπέμπει περισσοτερο σε λογοτεχνικό ήρωα, παρά σε πολιτικό. Γι’ αυτό εξάλλου η δημοφιλία του δεν έχει τετριμμένα διαγνώσιμα χαρακτηριστικά, αλλά εδράζεται στις ασυνήθιστες συνθέσεις και στις φυσικές αντιφάσεις του ανθρώπου, και όχι του πολιτικού.
Περισσότερο Θεσσαλονικιός απ’ όλους μας, η Θεσσαλονίκη τον εμπιστεύτηκε όταν πρωτίστως τον είχε ανάγκη. Οταν έπρεπε να αλλάξει σελίδα. Την στιγμή που η πόλη ήθελε καθαρό πολιτικό αέρα, ευπρόσωπο κύρος σε πανελλήνια και διεθνή κλίμακα, πιο αβάντ γκαρντ πολιτισμό και επιθετική, δημιουργική εξωστρέφεια. Αυτά τα στοιχήματα ίσως να μην μπορούσε να τα κερδίσει άλλος τόσο σύντομα. Το όχημά του υπήρξε η «Πρωτοβουλία», μία φιλελευθερη – κεντροαριστερή παράταξη, που δεν θα μπορούσε να υπάρχει χωρίς το δικό του προσωπικό αποτύπωμα. Αυτός ήταν η συνδετική χρυσόσκονη. Γι’ αυτό και η αυτονόμηση στελεχών της παράταξης, που επικαλούνταν ενστάσεις και διαφωνίες, δεν διακύβευε την ουσία ούτε των πραγμάτων, ούτε την πορεία. Στην πολιτική και ιστορικά τη διαφορά την κάνει ο ηγέτης.
Ο Μπουτάρης ξέρει καλά ότι οι δύο τετραετίες θητείας είναι ο ελάχιστος και μέγιστος χρόνος ταυτόχρονα για την συνεισφορά σε μία πολιτική θέση πρώτης γραμμής. Η πολιτική βουλιμία δεν είναι αστικό χαρακτηριστικό, αλλά ούτε η υποτίμηση της προσωπικής ζωής είναι εύκολη για έναν μποέμ χαρακτήρα. Το σύνηθες αστείο του ότι θα παραμείνει δήμαρχος μέχρι τα 100, περισσότερο έκλεινε το μάτι για τη σωφροσύνη του μέσω της αυτοσαρκαστικής ατάκας, παρά αποδείκνυε υπερφίαλη ματαιοδοξία.
Πιθανή απόπειρα τρίτης θητείας, θα προσέκρουε στη φυσική κούραση του δημοτικού σχήματος και του ιδίου, στην φθορά που εκ των πραγμάτων προκάλεσε η ταύτιση με τη συγκεκριμένη επίλυση του Μακεδονικού, αλλά και στην ανάγκη να περιφρουρηθεί η προσωπική ζωή ενός ανθρώπου που δίδαξε μέσω αυτής κυρίως. Επειτα, τόσο ο εναγκαλισμός του Τσίπρα και η θέσπιση της απλής αναλογικής, περισσότερο πονοκέφαλος είναι για οποιονδήποτε παρά κίνητρο.
Η προοπτική της τοπικής αυτοδιοίκησης, όπως και να περιστρέψει κανείς τα πραγματα, δεν είναι και τόσο ευοίωνη για το μέλλον. Η απλή αναλογική και η ανάγκη για συγκλίσεις, στην καλύτερη περίπτωση θα διπλασιάσει τους χρόνους λήψης των αποφάσεων και στη χειρότερη θα οδηγήσει σε τέλμα πολλούς δήμους.
Ο Γιάννης Μπουτάρης ξέρει όμως ότι έδωσε έναν ρυθμό στην πόλη, την κατέστησε πρωταγωνίστρια και την έστρεψε προς τον έξω κόσμο. Ξέρει πως από εδώ και πέρα χρειάζεται μία έμφαση στην τεχνοκρατική διαχείριση και κυρίως ως προς την συγκοινωνιακή συνοχή της, τα περιβαλλοντικά και πολεοδομικά της θέματα, τη διατήρηση της αυτονομίας της, όπως έχει ήδη κατακτηθεί, χωρίς τοπικιστικές εσωστρεφείς αναδιπλώσεις. Με άλλα λόγια χρειάζεται έμφαση στην μικρή καθημερινότητα, και στο μεγάλο κάδρο ταυτόχρονα. Χωρίς συντηρητικές αγκυλώσεις, και χωρίς εύκολους λαϊκισμούς . Ο τρόπος που θα αποφασίσει έτσι ή αλλιώς, θα είναι και αυτός μία σημαντική συμβολή στο μέλλον.