Το απόγευμα της Κυριακής είναι χαρακτηριστική ώρα αθλητικών αναμετρήσεων και μεταδόσεων. Eτσι, δεν ξάφνιασε πολύ η επιλογή του Αδωνι Γεωργιάδη να κόψει την πίτα του όχι σε ένα ξενοδοχείο, όπως κάνουν όλοι οι βουλευτές αυτή την περίοδο, αλλά σε ένα γήπεδο. Η ομιλία-εφαλτήριο της προεκλογικής του εκστρατείας πραγματοποιήθηκε στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του Αμαρουσίου «Σπύρος Λούης». Η σημειολογία της επιλογής δεν ήταν τυχαία. Δεν αφορούσε τόσο στον αριθμό των συμμετεχόντων, όσο στη γηπεδική ατμόσφαιρα που κυριάρχησε: στα συνθήματα των οργανωμένων στις κερκίδες, καθώς και τη γενικότερη οπαδική αντίληψη στην ατμόσφαιρα.
Εξάλλου είναι γνωστό ότι ο Αδωνις δεν έχει υποστηρικτές. Εχει οπαδούς. Η πολιτική του περσόνα είναι τόσο έντονη και συγκρουσιακή που αν δεν του έχεις απόλυτη αδυναμία, δεν μπορείς καν να τον ανεχθείς. Αν δεν σε συνταράσσει ο τόνος της φωνής σου, σου δημιουργεί πονοκέφαλο. Και αν δεν σε συγκλονίζουν τα λόγια του, σίγουρα προκαλούν αναταραχή στο στομάχι σου.
Ομως αυτό δεν τον ενδιαφέρει, μια που και ο ίδιος έχει μια έντονα μανιχαϊστική φιλοσοφία για τα πράγματα. Αν κάτι δεν είναι μαύρο, είναι οπωσδήποτε άσπρο. Ξέρει ότι δεν μπορούν να τον αγαπήσουν όλοι και του αρκεί ότι να τον λατρεύουν αρκετοί.
Ολο το στήσιμο της εκδήλωσης της Κυριακής ήταν αρχηγικού τύπου: είσοδος με μεσιανική μουσική υπόκρουση, μεγάλη τηλεοπτική παραγωγή με πολλές κάμερες και οθόνες και ομιλία από μια ευμεγέθη εξέδρα. Συνολικά, σε εντυπωσιακά άλλο μήκος κύματος από τον Κυριάκο Μητσοτάκη που στις συγκεντρώσεις του αποφεύγει τα πολλά ταρατατζούμ και την ομιλία από καθέδρας. Επιδεικτικά πιο αναντίστοιχο όμως ήταν το περιεχόμενο της ομιλίας και το πολιτικό του μήνυμα.
Ξεκίνησε την ομιλία του απαντώντας στο σύνθημα της ΔΑΠ από τα ορεινά «Αδωνι γερά, να φύγει η Αριστερά» λέγοντας «μια φορά ΔΑΠίτης, για πάντα ΔΑΠίτης». Βεβαίως, ξέχασε να αναφερθεί στο ότι λίγο μετά την δραστηριοποίηση του στη ΔΑΠ έφυγε για τους Νέους Ορίζοντες, αλλά αυτό είναι άλλη, παλιά ιστορία, που λίγοι θέλουν να θυμούνται.
Ο Αδωνις μίλησε με θυμό και απευθύνθηκε στο θυμικό του ακροατηρίου του. Μέχρι που το έβαλε να τραγουδήσει όρθιο το «Μακεδονία ξακουστή». Τα έβαλε με τους Γερμανούς και τους Αμερικανούς που θέλουν να δώσουν στον Τσίπρα Νομπέλ. Αφιέρωσε πολύ χρόνο στο «περιστατικό» των Μαλδίβων.
Δόμησε την παρέμβαση του πάνω στον ετεροκαθορισμό απέναντι στον κακό ΣΥΡΙΖΑ με τη γνωστή – κατά δική του ομολογία- «ακραία» ρητορική που, όπως είπε, δεν ήταν αυτή τη φορά όσο ακραία θα ήθελε «διότι μας βλέπουν όλοι σε απευθείας σε τηλεοπτική σύνδεση μέσω Διαδικτύου».
Με την ομιλία του της Κυριακής, ο Αδωνις είναι σαφές ότι δεν έδωσε στίγμα μόνο για τις επικείμενες εκλογές που θα είναι στρατιώτης της παράταξης μπροστά στην επερχόμενη νίκη. Χτίζει συστηματικά το ηγετικό του προφίλ στο δεξί κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας, που υπό συνθήκες απλής αναλογικής, όπως λένε οι άσπονδοι φίλοι του, θα μπορούσε εύκολα να αποσχισθεί δημιουργώντας έναν κομματικό σχηματισμό που θα αναζητά με επιτυχία πολιτικό οξυγόνο μεταξύ σαλβινισμού και λεπενισμού.
Εξάλλου, μετά τις ευρωεκλογές φαίνεται ότι στην Ενωση θα έρθουν στην επιφάνεια ισχυρές αντιευρωπαϊκές δυνάμεις με έντονα εθνικιστικά χαρακτηριστικά.
Η γαλούχηση και η ενδυνάμωση ενός τέτοιου πολιτικού ακροατηρίου και στην Ελλάδα θα έχει πολλαπλές συνέπειες. Και η ευθύνη του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι λάβει εγκαίρως το μήνυμα τού τι μπορεί να συμβεί και να κρατήσει μέσα, αποδυναμωμένο στο λυχνάρι, το τζίνι του υπερδεξιού λαϊκισμού. Σε διαφορετική περίπτωση, οι επιπτώσεις δεν θα αφορούν μόνο στη Νέα Δημοκρατία, που είναι το λιγότερο, αλλά στη χώρα.