Θαρρώ πήγαινα στην τελευταία τάξη του σχολείου. Κάθε χρόνο στην περιοχή μας είχαμε την εμπειρία μιας φωτιάς «Που ευτυχώς σβήστηκε στο τσακ πριν θρηνήσουμε», όπως αναθαρρημένοι έλεγαν οι μεγάλοι. Μα εκείνη η φωτιά δεν έλεγε να σβήσει. Απειλητικές γλώσσες τινάζονταν όλο και πιο κοντά στα μάτια μας. Ο καπνός έκοβε την ανάσα. Δευτερόλεπτα περνούσαν σκέψεις να φύγουμε μην και καούμε. Τις διώχναμε.
Πάντα στο δράμα στέκεται πεισμωμένη μια ελπίδα μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Πυροσβεστικά περνούσαν με σειρήνες και εμείς στο παράθυρο να κοιτάμε. Θέαμα που σε φοβίζει, σε μαγνητίζει και σε παγώνει. Η φωτιά σε παγώνει. Κάηκε όλο το απέναντι βουνό μας. Ελάχιστες μέρες μετά, ένας γκαζωμένος συμπολίτης μας επικοινώνησε με κατοίκους ώστε να συγκεντρωθεί ένα ποσόν για αναδάσωση του βουνού με πευκάκια. Ολοι συνδράμαμε με χαρά, ότι κάνουμε το καλό. Τόσα ξέραμε, τόσα κάναμε!.. Και μια ομάδα παιδιών, υπό το βλέμμα περήφανων γονιών, φύτευσε πευκάκια.
Για να φαίνεται δε ότι τα χρήματα έπιασαν τόπο, ο εν λόγω κύριος «φούντωνε» πευκοφύτευση πιο κοντά στον κεντρικό δρόμο παρά στο βουναλάκι. Κι εμείς χαζεύαμε «νέο» πράσινο… Τόσα ξέραμε, τόσα κάναμε.
Μέχρι που ο τότε δήμαρχος Βουλιαγμένης, ο εμβληματικός Γρηγόρης Κασιδόκωστας –που αν οι πολιτικοί και οι δήμαρχοι έπρατταν όπως εκείνος, η Ελλάδα θα ήταν μια άλλη Ελλάδα… (Επτά τετραετίες δήμαρχος! Σε καμία κοινωνική εκδήλωση παρών, αλλά κάθε μέρα περπατούσε τον τόπο βήμα βήμα σαν νοικοκυρά που κοιτάει το σπίτι της… Α ρε Κασιδόκωστα, εσύ και ο αληθινός σου καθημερινός Μεγάλος Περίπατος, όχι οι μπαρούφες…)– μόλις είχε εκλεγεί πρώτη φορά και του έλαχε «στραβή στη βάρδια του».
Με το που έμαθε την «καλή» μας πράξη, δεν άφησε βρισιά για βρισιά. Μιλάμε για εμπνευσμένα αθυρόστομο άνθρωπο!
«Μα για καλό το κάναμε».
«Το καλό το γνωρίζουν μόνο οι ειδικοί. Αυτούς συμβουλεύομαι μόνο. Αν θέλουμε το καλό του βουνού, να το αφήσουμε στην ησυχία του. Εκείνο ξέρει να αναδασωθεί. Εσείς απλώς το βιάζετε. Αλλά από εδώ και μπρος θα κάνουμε ό,τι πρέπει για να μην δούμε ξανά πυρκαγιά». Ακούστηκαν περίεργα τα λόγια του. Αναδασώνοντας, τραυματίζεις το δάσος;
Στη συνέχεια έτυχε να διαβάσω ένα κείμενο του Νίκου Μάργαρη για τις αναδασώσεις στο περιοδικό «4 Τροχοί». Αυτές τις μέρες τον ξαναθυμηθήκαμε. Θραύση κάνει στο Διαδίκτυο. Ενας οικολόγος πριν από την οικολογία. Νιώθω χρέος (ως 11 χρόνια χρονογράφος των «4 Τροχών») να τονίσω τη σημαντικότητα και της συνεργασίας του με το περιοδικό του Κώστα Καββαθά. Δεκαετία του ’80, γατάκια! Αντιλαμβάνεστε πόσο μπροστά ήταν ο Κώστας Καββαθάς;
Από το κείμενο του μέγα ρεαλιστή-οραματιστή Μάργαρη αντιλήφθηκα πως ό,τι κάναμε ήταν τελικά λάθος. Παρεμβαίναμε σε μια διεργασία θρήνου και αναγέννησης. Το δάσος μοιάζει με τους ανθρώπους και τη διαδρομή της όποιας απώλειας στην ψυχή τους. Ποιος κατόρθωσε με σαχλές παρηγοριές να διαφύγει του πόνου; Κανένα «νέο» δεντράκι δεν παρηγορεί το μαύρο χώμα του. Οπως κανένας άνθρωπος δεν αντικαθιστά αυτομάτως αυτόν που φεύγει. Αντί για πρεμούρα αναδάσωσης, πρεμούρα πρόληψης. Τόσα που ξέρουμε, «στο πετσί» της χώρας μας, ακόμα να μάθουμε;
ΥΓ. 1 Πήρε 7-8 χρόνια να πρασινίσει. Οσο ήταν δήμαρχος, έπραττε κάθε χρόνο με συνέπεια παλιάς υποχόνδριας νοικοκυράς ότι έπρεπε, χειμώνα – καλοκαίρι. Αυτά που πρέπει επιτέλους να πράξουμε όλοι μας. Οι πολίτες με αίσθηση ακραίας ατομικής ευθύνης. Και η όποια κυβέρνηση (με ή άνευ αντιπολίτευσης στο πλευρό της) με αίσθηση Ευθύνης που ζεματάει.
ΥΓ. 2 Οσες φορές περπατάω σε βουνό ελληνικό, φρίττω και τρέμω. Οι άρχοντες;
ΥΓ. 3 Εκείνα τα καταραμένα πευκάκια (της ιστορίας μας) στην άκρη του δρόμου μας, ώστε να περάσει εύκολα η φωτιά απέναντι, με τα καλώδια της ΔΕΗ ακριβώς από πάνω, μας προσφέρουν κάθε καλοκαίρι ένα «ζην επικινδύνως» ως κάβλα (δεν εξηγείται αλλιώς). Για να τα αφαιρέσουμε, «θα μας συλλάβουν». Εχετε αντιληφθεί τη διαδικασία που απαιτείται για την κοπή ενός δέντρου; Θα φτύσεις καμένο χώμα!..