Το θέμα με τις κάμερες στις αίθουσες διδασκαλίας είναι ένα ψευτοδίλημμα. Όσοι διδάσκουνε, το ξέρουνε καλά πως είναι απολύτως φυσικό να γίνονται μαθήματα πετυχημένα, και άλλα όχι· παράδοση που έχει κέφι ο δάσκαλος κι οι μαθητές πετάνε, κι άλλοτε διεκπεραιώνεται το μάθημα με το ζόρι – σέρνοντας · άλλες φορές ανταποκρίνονται οι μαθητές του ευχαρίστως, κι άλλοτε βαριούνται αφόρητα· μέρες ευφορικές και ώρες βαρετές. Όλα είναι καταστάσεις εντελώς φυσικές και καθημερινές.
Πού είναι το πρόβλημα, δεν το καταλαβαίνω. Κάθε διδασκαλία, είναι μια παράσταση. Όπως ακριβώς και οι θεατρικές. Ακόμα και οι πιο σπουδαίοι ηθοποιοί μπορούν να παίζουν ρόλους ανιαρούς, να συμμετέχουν σε παραστάσεις αποτυχημένες έως και καταστροφικές.
Σε όλες όμως τις παραγωγές (ή τις διδασκαλίες) διακρίνεις την προετοιμασία που έχει γίνει ή όχι. Τον εαυτό που δίνει ένας δάσκαλος ή την αδιαφορία του. Την υποδομή που έχει, τη σκευή, το επίπεδο, την προσωπικότητα, το εκτόπισμα. Αλλά και τις τρομερές ελλείψεις του και την ασύγγνωστη αμάθεια. Το ίδιο ακριβώς, όπως κρίνεις κι έναν ατάλαντο, αγύμναστο ηθοποιό. Ή, που αδιαφορεί για το κοινό του και κάνει απλώς μια «αρπαχτή».
Σε όλες τις παραστάσεις ζυγιάζεις θετικά κι αρνητικά. Και λες «αξιοπρεπής παράσταση», παρόλες τις αδυναμίες της.
Ας βγούνε λοιπόν κι οι δάσκαλοι στην σκηνή να δείξουν την δουλειά τους. Είναι αδιανόητο να γίνονται αξιολογητές των μαθητών τους χωρίς να κρίνονται οι ίδιοι – ασυλία δεν υπάρχει πουθενά, κυρίως στα δημοκρατικά καθεστώτα.
Το πρόβλημα με τις κάμερες, περισσότερο κι απ’ τα προσωπικά δεδομένα αφορά τη διάσωση της Εκπαίδευσης και την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Η δικαιολογημένη στο παρελθόν κατάργησή της (που 40 χρόνια τώρα, δεν εδέησε καμιά ΟΛΜΕ να αναπληρώσει το χαοτικό κενό της, αντιθέτως ολιγώρησε εσκεμμένα) ήταν ένας από τους βασικούς λόγους ξεπεσμού τής Δημόσιας Εκπαίδευσης.
Έτσι διασύρθηκε το δημόσιο σχολείο κι αδικήθηκαν, ακόμα αδικούνται, δάσκαλοι διαμάντια ( δεν εννοώ σοφοί) , εργατικοί ( δεν εννοώ ψυχαναγκαστικοί), φιλότιμοι. Με ψυχή που την ξοδεύουν αφειδώλευτα. Διαμορφωτές και πραγματικοί παιδαγωγοί. Τέτοιας ποιότητας και στόφας εκπαιδευτικοί θα πρότεινα να δεχτούν αυτοβούλως να κάνουν μάθημα με τα παιδιά ενώπιον κοινού. Εις επήκοον όλων – οι άλλοι ας μην. Θα είναι μία πρόκληση προς πάσα κατεύθυνση. Από την οποία όλοι θα ωφεληθούν. Μια αντιπαραβολή, ένα μέτρο σύγκρισης. Μια γενναία παρότρυνση.
Το πρόβλημα είναι πολιτικό. Ούτε η συμπολίτευση μπορεί να το λύσει μόνη της, πολλώ μάλλον η κυρία Κεραμέως, ούτε και μια ιδεοληπτική αντιπολίτευση. Όμως το θέμα της Εκπαίδευσης αφορά την εθνική επιβίωση. Το βλέπουμε, το ζούμε καθημερινά. Και πρέπει να συνηγορήσουν όλοι.