To πλαίσιο των μέτρων που ισχύουν είναι περίπου ίδιο με το περσινό. Και πιο αυστηρό καθώς ισχύουν απαγορεύσεις κυκλοφορίας. Δεν βγαίνει ο Σπύρος να πλύνει χέρια ούτε μας θυμίζει κάποιος εμφατικά ότι πρέπει να μείνουμε σπίτι. Αλλά αυτά υποτίθεται ότι τα ξέρουμε. Ομως πέρσι οι δρόμοι ήταν άδειοι. Τώρα έχουμε μποτιλιάρισμα. Η κοινωνία κουράστηκε και ο έλεγχος έχει ατονίσει.
Σταματήσε πλέον και η κουβέντα περί ατομικής ευθύνης. Ηταν καλή για τους πρώτους μήνες, αλλά στον χρόνο επάνω ακούγεται είτε κουραστική είτε αστεία. Πλέον δεν σοκάρουν ούτε τα πάρτι, δεν σχολιάζονται οι εικόνες συνωστισμού, η συγκέντρωση του κόσμου στα πάρκα δεν απασχολεί κανένα.
Σοκαριστική ήταν, κατά κάποιον τρόπο, η εικόνα του Βασίλη Κικίλια κατά την ανακοίνωση των μέτρων που λαμβάνονται στα νοσοκομεία, με την ενσωμάτωση μονάδων του ιδιωτικού τομέα. Αν τη βάλεις δίπλα στον αριθμό των κρουσμάτων, καταλαβαίνεις ότι είμαστε ένα βήμα πριν δούμε καταστάσεις που θα αντιστοιχούν στην φετινή Πορτογαλία και στην περσινή Ιταλία. Και από την άλλη, ο Χαρδαλιάς είπε τα αναμενόμενα, βάφοντας τη μισή χώρα στο βαθύ κόκκινο. Στο υστερόγραφο πρόσθεσε την ελπίδα που φέρνουν τα εμβόλια. Η οποία είναι, πράγματι, ορατή. Στα 2.700 κρούσματα της Τετάρτης αντιστοιχούν 40 θάνατοι. Το Νοέμβριο με λιγότερα κρούσματα, είχαμε πάνω από 100 θανάτους. Αυτό σημαίνει ότι σταδιακά καλύπτονται οι ηλικιακά ευπαθείς.
Στην κατάσταση μας δεν μπορείς να πεις και πολλά προς τους πολίτες. Τα ξέρουν και τα έχουν δει όλα. Πέρσι ήταν ο φόβος του αγνώστου, οι εικόνες από την Ιταλία, το ύφος του Τσιόδρα. Πέρσι έβγαινε ο Πρωθυπουργός στην τηλεόραση και όλοι έψαχναν στα λόγια του κάτι για να κρατηθούν. Ακουγαν λέξη προς λέξη. Τώρα και να βγει, όσο δράμα και αν βάλει στη δήλωσή του, λίγοι θα ακούσουν και περισσότεροι θα δυσφορήσουν.
Το ερώτημα που υπάρχει αυτή τη στιγμή είναι κατά πόσο το φως της εξόδου από την κρίση μπορεί να κινητοποιήσει (ή καλύτερα να ακινητοποιήσει) μία κοινωνία που κουράστηκε και, σε σχέση με αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, επέδειξε καρτερικότητα και σύνεση. Θα πειθαρχήσουμε στην τελευταία στροφή; Διότι στο σημείο που βρισκόμαστε, δεν υπάρχει πλέον λόγος για συζητήσεις ως προς τον χαρακτήρα των μέτρων, το πού κολλάει και πού δεν κολλάει, αν θα ανοίξουμε με click away και πάει λέγοντας. Το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε είναι το «σκάσε και κολύμπα», η ξηρά φάνηκε στο βάθος. Εν τέλει η έννοια της ατομικής ευθύνης θα μετρηθεί τώρα που κανένας δεν μπορεί να ακούει για κάτι τέτοιο.