Ενα πρωτοσέλιδο, αλλά και αρκετά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μας είπαν ότι η κυβέρνηση έσπειρε βία και τώρα θερίζει την οργή. Συγγνώμη, αλλά έχουν γίνει μερικές παρανοήσεις στη συζήτηση.
Πρώτον και πιο βασικό, την οργή (αυτού του είδους) δεν τη θερίζει η κυβέρνηση. Την υφίσταται η κοινωνία. Ιδίως αυτή που βρίσκεται στη λάθος πλευρά των μολότοφ, όπως θα έλεγε χαριτολογώντας ο Αλέξης Τσίπρας.
Δεύτερον, στις συντεταγμένες Πολιτείες, οι έκνομες συμπεριφορές κρίνονται από τη Δικαιοσύνη. Και αν υπάρχουν πολιτικές ευθύνες αποδίδονται στις εκλογές και καταγράφονται σε ειρηνικές διαδηλώσεις. Μολότοφ, καδρόνια και πέτρες δεν χωρούν στο πλαίσιο αντιδράσεων.
Τρίτον, αν αρχίσουμε σταδιακά να θεωρούμε τους μπαχαλάκηδες ως δύναμη με την οποία οφείλει η εκάστοτε κυβέρνηση να διαπραγματεύεται ή να «μετράει» στους χειρισμούς της, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο. Δεν υπάρχει blame game ανάμεσα σε συντεταγμένη Πολιτεία και χουλιγκάνους. Το μόνο δίκαιο του χουλιγκάνου είναι το ποινικό.
Τέταρτον, αυτός ο συμψηφισμός, από τη μία η κυβέρνηση από την άλλη οι αλήτες, προσβάλλει και τους ανθρώπους που κατέβηκαν να διαδηλώσουν ειρηνικά. Τους τσουβαλιάζει μαζί με τους περιθωριακούς, τους μετατρέπει σε ένα σώμα.
Την Παρασκευή στη Βουλή ο Τσίπρας οφείλει να είναι πολύ προσεκτικός για να μη γλιστρήσει στην μπανανόφλουδα που θα τον στείλει στο περιθώριο. Ούτως ή άλλως θα βρεθεί σε δύσκολη θέση. Αν θεωρήσει τη δράση των μπαχαλάκηδων ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής στον τομέα της ασφάλειας, θα τους αναγνωρίσει ως σώμα με δικαίωμα παρέμβασης. Ομοίως κάτι πρέπει να πει και να κάνει με τους βουλευτές του που περιφρουρούν την κατάληψη του ΑΠΘ. Δεν πάει από εκεί στη σοσιαλδημοκρατία. Από εκεί βγάζει προς το παλιό 3%. Και ο Μητσοτάκης οφείλει να εξηγήσει, όχι προς τους μπαχαλάκηδες, αλλά προς τους πολίτες αν σκοπεύει να κάνει κάτι προκειμένου να ελέγχεται πιο αποτελεσματικά η συμπεριφορά της Αστυνομίας. Φοβάμαι ότι δεν θα ακούσουμε τίποτα από όλα αυτά. Ο Τσίπρας θα μιλάει για χούντες και ο Μητσοτάκης θα τον εγκαλεί για πολιτική κάλυψη στους αλήτες.
Γράφονται διάφορα βαρύγδουπα για τη χώρα που είναι βαθιά διχασμένη. Σιγά μην είναι και στα πρόθυρα εμφυλίου. Η χώρα μπορεί να έχει τεντωμένα νεύρα λόγω της καραντίνας, να τρώγεται με τα ρούχα της και να αγανακτεί δικαίως παρακολουθώντας αγριότητες από την Αστυνομία και τους χουλιγκάνους. Διχασμένη όμως δεν είναι, όσο και αν το προσπαθούν κάποιοι. Εδώ δεν σκοτωθήκαμε μεταξύ μας στο δημοψήφισμα και θα σκοτωθούμε τώρα;