Εφτασα 60 ετών και το συμπέρασμα που έβγαλα για τη σεξουαλική συμπεριφορά των ανθρώπων είναι ότι μοιάζει με το μαύρο κουτί των αεροπλάνων που φυλάσσει την αλήθεια τους. Μόνο αν συμβεί μια τραγωδία ίσως αποκαλυφθεί, αλλιώς, «αυτοί και η ψυχή τους».
Το σεξ είναι ο πιο στυγνός καθρέπτης, η πιο στυγνά αποκαλυπτική αλήθεια. Τόσο στυγνή, που μπορεί να την αποδιώχνει, να τη μασκαρεύει ακόμα και αυτός που τη φέρει.
Εφτασα 60 ετών και δεν έπαψαν ποτέ να με εκπλήσσουν οι άνθρωποι, οι άπειρες αποχρώσεις, διακλαδώσεις, ενώσεις, αντιθέσεις της ίδιας ανθρώπινης φύσης. Ακόμα κρατάω μέσα μου πολλά ως αδιανόητα.
Τι διάολο έκανε εκείνον το αμαξά, το θυμάμαι σαν τώρα δα, να χαϊδεύει ένα παιδάκι ενώ η μάνα ήταν σε απόσταση αναπνοής πίσω τους. Τι μαρτυρική εκείνη η βόλτα με ένα αμαξάκι κι έδειχνε τόσο ξέγνοιαστη… Πώς εκείνος ο γραφικός παππούς στην όψη, που είχε παιδιά και εγγόνια, είχε και τόσο φρικτά σπασμένα φρένα που δεν αντιλαμβανόταν τίποτα, μα τίποτα, για τις συνέπειες που μπορεί να ξεσήκωνε η σιχαμένη πράξη του;
Πώς εκείνος ο καλός φίλος του μπαμπά φέρθηκε τόσο ακραία ανέντιμα και πώς κατάφερε ένα γράμμα που του έστειλα, τι όπλο η γραφή για 10χρονο κορίτσι, να τον φρενάρει τόσο εξίσου απόλυτα, ώστε περνώντας τα χρόνια να αναρωτιέμαι ακόμα και ‘γώ που το έζησα, «Μήπως δεν κατάλαβες καλά;» (ενώ είχα καταλάβει μια χαρά) όπως και με είχαν ρωτήσει τότε;
Εφτασα 60 ετών κι ακόμα απορώ πώς εκείνος ο χυδαίος, ο «βιαστής» όπως τον είχα καταχωρίσει μέσα μου, και αγρίευε η ψυχή μου στη μνήμη της αγριάδας μιας στιγμής, που πάντα μακαρίζω την τύχη μου και τη δύναμή μου ότι κατόρθωσα να μην έχει τραγικό τέλος…
Ωστόσο εκείνος, εκείνος ο ίδιος-«άλλος» άνθρωπος, βρέθηκε τριάντα χρόνια μετά να είναι τόσο αγόγγυστα «ταγμένος» στη φροντίδα ενός σακατεμένου παιδιού (όχι δικού του), με τόσο σακατεμένη φύση, που κανείς δεν το πλησίαζε. Και εκείνος αφιέρωσε τη ζωή του. Ποιος ήταν τελικά από τους δυο ανθρώπους που συγχρόνως «έφερε»; Το τέρας, «βιαστής» της μνήμης μου, άνδρας ετών 25, ή ο «φύλακας-άγγελος» ενός παιδιού, άνδρας ετών 70;
Εφτασα 60 ετών και θυμάμαι μια εκπομπή στην αμερικάνικη τηλεόραση. Οι άνθρωποι μπορούσαν να ζήσουν, με τη βοήθεια των ανθρώπων της εκπομπής, αφού πρώτα την εξομολογούνταν, την πιο κρυφή τους φαντασίωση. Θυμάμαι έναν άνδρα τεράστιο. Πλάτανος! Ολα επάνω του, μια θηριώδης αγριάδα. Φαντασιακά, έλεγες, θα λιώσει ό,τι πέσει στα χέρια του. Μα εκείνος ντύθηκε μπαλαρίνα. Εύθραυστη. Μια μπαλαρινούλα (ποτέ δεν γελάς με τα μέσα των ανθρώπων) και ζήτησε κάποιον άνδρα να του δίνει χαστουκάκια ενώ εκείνος έκλαιγε σαν πουλάκι τον χειμώνα.
Εφτασα 60 ετών… «Αβυσσος η ψυχή» της σεξουαλικότητας του ανθρώπου, όπως με απύθμενο θράσος επικαλέστηκε και ένας παπάς που τόλμησε να χαϊδολογήσει έναν φιλαράκο μου. Το σεξ, η σεξουαλική συμπεριφορά των ανθρώπων… Μαύρο κουτί αεροπλάνου. Μόνο στην τραγωδία μπορεί κάτι να βρεις από την αλήθεια τους… Αλλιώς, αυτοί κι η ψυχή τους.
Νιώθω ευγνώμων που είμαι εν ζωή για να χαρώ μια νέα σελίδα κάθαρσης. Που σίγουρα θα κάψει στα ξερά και χλωρά, όπως αναγκαστικά γίνεται πάντα. Ωστόσο, ζούμε έναν ανατέλλοντα νέο κόσμο στον υπάρχοντα κόσμο. Οχι, δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι οι άνθρωποι θα πάψουν ποτέ να με εκπλήσσουν. Και αλήθεια, απορώ με τα «Μα δεν ξέρατε; Δεν είχατε καταλάβει;» που ξεπετιούνται όταν όλα αποκαλύπτονται.
Μπορεί, μάλιστα, στον χώρο του Διαδικτύου να βρίσκουν «ανακούφιση» και ακόμα πιο βολική κρυψώνα για την άρρωστη φύση τους οι άνθρωποι. Αλλά είμαι απολύτως σίγουρη ότι τα θύματα θα αντιδρούν πια αλλιώς. Οι θύτες θα έρχονται, όλο και πιο συχνά πλέον, αντιμέτωποι με την ανατριχιαστική αλήθεια του άρρωστου τεμαχίου τους και με τις συνέπειες των πράξεων τους.
Οι σύγχρονοι γονείς είναι άλλοι γονείς. Ο κόσμος πάντα θα είναι καλύτερος και υγιέστερος από τον προηγούμενο.
ΥΓ «Πάντα είχα την απορία γιατί μια από τις πρώτες αποφάσεις που πήρε προσωπικά ο Μητσοτάκης μόλις ανέλαβε την εξουσία, ήταν να αναλάβει το Μέγαρο Μαξίμου, ο ίδιος δηλαδή, την ευθύνη για τα ασυνόδευτα ανήλικα. Καλά την ΕΥΠ αλλά τα ασυνόδευτα ανήλικα γιατί;». Κώστας Βαξεβάνης. Αυτό κι αν με εκπλήσσει. Σε πόσες μονάδες ρύπανσης μπορεί να δουλεύει το μυαλό χωρίς να αυτοφτύνεται…