Με τη φράση του τίτλου ξεκίνησε η επίκληση στον αστυνομικό που είχα απέναντι μου. Ήταν μια Πέμπτη του Οκτωβρίου, η μόνη μέρα που υπήρχε διαθεσιμότητα για ραντεβού, φυσικά σε ένα τμήμα που δεν ήταν στον τόπο κατοικίας μου. Το έκλεισα αμέσως γιατί το επόμενο που έβρισκα ήταν την άνοιξη του 2025. Και πάλι, όχι στον τόπο κατοικίας μου. Το αστυνομικό τμήμα του δήμου μου, στο οποίο πήρα τηλέφωνο για λεπτομέρειες, ξεκίνησε με τη δήλωση: «θα περιμένετε να ανοίξει μέρα με ραντεβού».
«Μα, αφού δεν έχει τίποτα..», κλάφτηκα.
«Πρέπει να το τσεκάρετε κάθε μέρα».
«Είστε με τα καλά σας; Αυτή τη δουλειά θα κάνω; Δεν μου φτάνουν τα άλλα μου, θα πρέπει να τσεκάρω κάθε μέρα και το ημερολόγιο ραντεβού στην πλατφόρμα;». Δεν το είπα, το σκέφτηκα.
«…Ψάχνω αρκετές μέρες και δεν βρίσκω τίποτα. Πρέπει να βγάλω νέα ταυτότητα», ψέλλισα με την ελπίδα να με λυπηθεί.
«Γιατί βιάζεστε;».
Δεν ήξερα τι να απαντήσω στην ερώτηση που ακούστηκε από την άλλη άκρη της γραμμής, μου φάνηκε κάπως αδιάκριτη, αλλά σε τέτοιες στιγμές ξεχνάς την επιθυμία σου να κρατάς τα προσωπικά για τον εαυτό σου και τα ρίχνεις στον κουβά της συνομιλίας με την ελπίδα να βγάλεις μια άκρη.
«Ναι βιάζομαι, έχω ταυτότητα που έχει λήξει και θέλω να ταξιδέψω χωρίς να αγωνιώ αν θα τη δεχτούν ή όχι. Δεν ξέρω τι να κάνω».
«Τι να σας πω.. Να πάτε στο άλλο τμήμα που κλείσατε το ραντεβού και ίσως σας τη βγάλουν. Κανονικά δεν επιτρέπεται, αλλά μπορεί να σας τη βγάλουν».
Με αυτό το διφορούμενο χρησμό κίνησα για το ραντεβού μου εκείνη την Πέμπτη. Ενιωθα σαν να πηγαίνω σε αποστολή, είχα άγχος, είχα αγωνία, είχα προετοιμαστεί, είχα σχέδιο. Είχα ακούσει πολλές ιστορίες, από φίλους και γνωστούς που επιχείρησαν το ίδιο, να βγάλουν ταυτότητα σε αστυνομικό τμήμα άλλης περιοχής. Κάποιες κατέληξαν σε νίκη και κάποιες σε ήττα. Όλο το πράγμα εξαρτιόταν από τα κέφια των ανθρώπων εκεί, από το πόσο τυπικοί ήθελαν να είναι απέναντι στις οδηγίες, από το πόσο θα τους έκανες γκελ, αν βγαίνατε γνωστοί, αν βαριούνταν, αν είχαν κόσμο, αν ήθελαν να σε διευκολύνουν, αν είχαν ξυπνήσει στραβά, αν ήταν το ένα, αν ήταν το άλλο. Κανονική λοταρία δηλαδή.
«Γενικώς, πας και βλέπεις», μου είπε η τελευταία φίλη που πέρασε την πίστα και τερμάτισε με τη νέα ταυτότητα στα χέρια της. Όταν μάλιστα πήγε να την πάρει, ήταν δίπλα της ένας κύριος που του αρνήθηκαν την εξυπηρέτηση και του είπαν να ψάξει να βρει ραντεβού στο τμήμα της περιοχής του. «Τον λυπήθηκα τον άνθρωπο, εγώ να τα έχω καταφέρει κι αυτός όχι», είπε η φίλη.
Η δική μου λοταρία ξεκίνησε με επίκληση, όπως σας είπα, ντυμένη με το ένδυμα της γυναικείας χαριτωμενιάς. Είχα ετοιμάσει και πρόλογο με μερικά αστεία, όπως κάνουν οι Αμερικάνοι στις ομιλίες τους. Είπα το ένα και ο αστυνομικός γέλασε. Μια μικρή νίκη για μένα, ένα βήμα πιο κοντά στο στόχο μου. «Κανονικά πρέπει να πάτε στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής σας, αλλά τέλος πάντων… Εχετε βγάλει τα παράβολα;», με ρώτησε, γελώντας ακόμα με το αστείο μου. Έριξα και το δεύτερο «Τα έχω βγάλει όλα και τα έχω σε κάθε μορφή: μηνύματος, φωτοτυπίας, 3d, σκαναρισμένα, σε κορνίζα». Ο αστυνομικός ξαναγέλασε, το πού μένω απομακρύνθηκε ξανά από το πλάνο. Στάθηκα μπροστά στο φακό, χαμογέλασα διάπλατα για να με βγάλει φωτογραφία και να συμπληρώσει τα έγγραφα και βγήκα από το γραφείο με τον αέρα του νικητή. Αποστολή εξετελέσθη.
Ημουν η τελευταία των Μοϊκανών. Την επόμενη βδομάδα βγήκε η είδηση ότι οι πολίτες έχουν πια τη δυνατότητα να προσκομίσουν τα δικαιολογητικά για την έκδοση του δελτίου ταυτότητάς τους σε όποιο τμήμα τους εξυπηρετεί. Μια αλλαγή που ήρθε από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη για να μειώσει τον χρόνο αναμονής των ραντεβού και να διευκολύνει τους πολίτες. Προφανώς, πάρθηκε μια σωστή απόφαση, αυτό έπρεπε να γίνει. Αναρωτιέσαι, ωστόσο, γιατί έπρεπε να περάσει ένα τόσο μεγάλο διάστημα χωρίς το αυτονόητο, κατά το οποίο αρκετοί πολίτες ταλαιπωρήθηκαν και βρέθηκαν στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να βαδίσουν σε κινούμενη άμμο προκειμένου να βγάλουν μια ταυτότητα, ερχόμενοι αντιμέτωποι με μια οδηγία που αλλού την ακολουθούσαν και αλλού όχι και που αυτό εξαρτιόταν από αστάθμητους παράγοντες, όπως η υποκειμενική θέση και η διάθεση των εργαζομένων που βρέθηκαν απέναντι τους στα αστυνομικά τμήματα.
Ηταν τόσο δύσκολο, αλήθεια, να γίνει το σωστό από την αρχή; Γιατί ο πολίτης να περνάει δοκιμασίες συνεχώς σ’ αυτή τη χώρα;
Η εύλογη απορία μου, και μάλλον όχι μόνο δική μου.
ΥΓ. Και τώρα τι να πεις σ’ εκείνους που εξυπηρέτησαν πολίτες που πήγαν για ταυτότητα σε τμήμα άλλης περιοχής; Να τους πεις παράτυπους ή να τους πεις μπράβο που δεν ακολούθησαν τις οδηγίες; Θα επιλέξω το δεύτερο.