511
Πώς λύνεται η κατάσταση στο Βιετνάμ των ελληνικών δρόμων; Σίγουρα όχι με κάμερες και αποκλεισμούς | CreativeProtagon

Ρίχ’ το, Ηλία!

Πώς λύνεται η κατάσταση στο Βιετνάμ των ελληνικών δρόμων; Σίγουρα όχι με κάμερες και αποκλεισμούς
|CreativeProtagon

Ρίχ’ το, Ηλία!

Στη φαρδιά λεωφόρο μπροστά από την Παναγία της Σαϊγκόν, ένα κτίριο που αρχιτεκτονικά απηχεί ακόμη την εποχή της γαλλικής Ινδοκίνας, κυκλοφορούν τα πιο πολλά μηχανάκια που μπορείς να δεις σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Βέσπες, μοτοποδήλατά και πολλά «παπιά».

Οσοι θέλουν να κάνουν μεγάλες αποστάσεις παίρνουν το τρένο. Κάτι αρχαία τρένα, υπολείμματα μιας στοιχειώδους ανάπτυξης δικτύου μετά τον πόλεμο με τους Αμερικανούς. Πηγαίνουν αργά, έχουν κάτι ξύλινους πάγκους και είναι άβολα. Ομως οι Βιετναμέζοι δεν «μασάνε» με τέτοια.

Σε μια αθηναϊκή αντιστοιχία, εμείς είμαστε πολύ πιο καλομαθημένοι. Το Μετρό εξυπηρετεί πολύ κόσμο, τα λεωφορεία έχουν σχετικά βελτιωθεί, αλλά η αναρχία του δικού μας «Βιετνάμ» παραμένει.

Εννοείται πως είμαστε συνένοχοι. Ολοι θύτες και θύματα, δύο ρόλοι σε έναν. Ντουμπλάρισμα από το ένα φανάρι μέχρι το επόμενο. Οι ταξιτζήδες επίσης. Ο «ταρίφας» έχει εγκληματήσει κατά κόρον επί δεκαετίες. Κίτρινοι «δεινόσαυροι», σταρχιδιστές με κυκλοφοριακό αμοράλ.

Αν μου επιτρέπετε, όμως, νομίζω ότι αυτό έχει αμβλυνθεί αρκετά τα τελευταία χρόνια. Ο ταρίφας έχει εξευγενιστεί. Εχει αποκτήσει μια σχετική αντίληψη του ζωτικού χώρου. Οχι όλοι, πάντως πολύ περισσότεροι σε σχέση με μια δεκαετία πίσω.

Σε αυτό το πλαίσιο κουβέντας, έχω την αίσθηση πως η χθεσινή απεργία του κλάδου τους ίσως να έχει και μερικά στοιχεία εκλογίκευσης.

Οπως, για παράδειγμα, ότι είναι σχετικά τιμωρητικό το περιβάλλον για ένα επάγγελμα που ήδη έχει ζοριστεί έχοντας δει τον περιορισμό της «δεξαμενής» των πελατών του. Σπάνια νέοι άνθρωποι παίρνουν ταξί. Επίσης σπάνια όσοι έχουν αυτοκίνητο το παρκάρουν σπίτι για να πάρουν ένα τέτοιο. Και πλέον τα λεφτά δεν περισσεύουν για τους περισσότερους από εμάς.

Διαφωνώ στο να επιτρέπεται η κυκλοφορία τους έμφορτα σε όλο το μήκος των λεωφορειοδρόμων. Συμφωνώ όμως ότι πρέπει να τους δώσουμε το δικαίωμα να επιβιβάζονται ή να αποβιβάζονται επιβάτες. η, έστω, να κινούνται για πολύ μικρές αποστάσεις μέσα σε αυτές.

Δεν γίνεται σε μια πόλη που τα δρομολόγια των λεωφορείων παραμένουν ακόμη αραιά να μην εξυπηρετείται ένα βασικό στοιχείο μετακίνησης πληθυσμού, έστω και αν, όπως είπαμε, πλέον αφορά λιγότερους πελάτες από ό,τι δεκαετίες πριν.

Το αφήγημα λέει πως κάθε κατεργάρης θα κάτσει στον πάγκο του με τις εκατοντάδες κάμερες που ετοιμάζονται. Εντάξει, συγγνώμη κιόλας, αλλά το σκηνικό είναι γκροτέσκ.

Εξωφρενικά χαμηλά όρια ταχύτητας, πρόστιμα που θα έρχονται ψηφιακά με ενημέρωση στο κινητό σου και μια υποτιθέμενη Αθήνα που θα αρχίσει να κινείται μακάρια, σαν το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι. Αν τα βάλουμε κάτω, θεωρητικά τα έσοδα θα υπερβαίνουν και τον ΕΝΦΙΑ με όλες τις παραβάσεις που κάνουμε.

«Και τι θες να γίνει, ρε φίλε; Να συνεχίσουμε να ζούμε στο χάος;» ακούγονται πολλές, ίσως, φωνές από το βάθος του αντιλόγου.

Λέω ότι είμαστε εθισμένοι σε μια κατάσταση που δεν μαζεύεται με εκατοντάδες κάμερες, αποκλεισμούς επαγγελματικού χαρακτήρα και μια φαντασιακή ονείρωξη ότι αύριο θα γίνουμε Ελβετία. Δεν θα γίνουμε Ελβετία. Είμαστε Βιετνάμ. Θα παραμείνουμε τέτοιο. Και ίσως κατά βάθος να μας αρέσει κιόλας. Ή να μας βολεύει. Ολους.

Αν θέλουμε να κάνουμε κάτι πιο δραστικό, θα έπρεπε να ακολουθήσουμε την μεθοδολογία του εξαιρετικού Γιώργου Αρμένη στην επική σκηνή με την ατάκα του τίτλου. Θα έπρεπε να την «κατεβάσουμε» κάτω με βενζίνη και θέαμα. Μαζί με τον μισό πληθυσμό της Ελλάδας στριμωγμένο σε μία πόλη. Και η Παναγιά (όχι της Σαϊγκόν) βοήθειά μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News

Διαβάστε ακόμη...

Διαβάστε ακόμη...