Την ερώτηση μού την έκανε ένας φίλος καθώς περπατούσα βιαστικά προς το αυτοκίνητο. «Κάτσε ρε μαλάκα, τι τρέχεις;». Προσπάθησα να του εξηγήσω: «Ρε φίλε, είναι το ντέρμπι, θέλω να δω τουλάχιστον το δεύτερο ημίχρονο. «Ποιο ντέρμπι μωρέ, καλά ακόμα ασχολείσαι με το ελληνικό ποδόσφαιρο;».
Η αλήθεια είναι ότι κατέβαλα κάθε προσπάθεια να του εξηγήσω. Επιστράτευσα τις ατάκες του Γκαλεάνο και του Καμί για την ομορφιά του αθλήματος όμως δεν μπόρεσα να τον πείσω.
Μπήκα στο αμάξι και μετά από λίγη ώρα βρισκόμουν μπροστά στην οθόνη για να παρακολουθήσω το ιστορικότερο ντέρμπι του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δεν πέρασε ούτε μισή ώρα και τα επιχειρήματά μου για την ομορφιά του ποδοσφαίρου είχαν βουλιάξει σε μία λίμνη από καφρίλα.
Στην θέση τους όμως υπήρχε ένας περήφανος 35αρης με μαύρα γυαλιά στο κεφάλι και ένα μαύρο μπουφάν που έκοβε βόλτες στο ΟΑΚΑ έχοντας αγκαλιά ένα σημαιάκι του κόρνερ.
Αυτός ο τύπος ήταν η προσωποποίηση του ελληνικού ποδοσφαίρου για ένα ακόμα βράδυ Κυριακής. Ενας τύπος που είχε πάρει την θέση των ποδοσφαιριστών και δεν ενδιαφερόταν ούτε να καλύψει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Κάποιοι άλλοι, ανεγκέφαλοι αλλά συγχρόνως πονηροί, είχαν φορέσει τις κουκούλες τους και έφερναν βόλτες στο γήπεδο νευριασμένοι. Ο αγώνας είχε διακοπεί λίγη ώρα νωρίτερα όταν ο ουρανός του ΟΑΚΑ άρχισε να μυρίζει έντονα δακρυγόνο. Στο πρώτο ημίχρονο, κάποιοι είχαν θελήσει να επιτεθούν στον πάγκο του Ολυμπιακού. Και φυσικά είχαν όλη την άνεση να το κάνουν. Στο δεύτερο ημίχρονο, κάποιοι θέλησαν να επιτεθούν στα ΜΑΤ. Και φυσικά, κατάφεραν με άνεση να διακόψουν μια για πάντα το ντέρμπι.
Μετά την διακοπή, ακολούθησε το γνωστό κοκτέιλ εικόνων και περιγραφής. Παιδιά να φεύγουν κλαίγοντας από τις κερκίδες, μπάχαλοι να τρέχουν δεξιά και αριστερά μαζί με τους αστυνομικούς, και τα ηχεία της τηλεόρασης να ξεχειλίζουν από κλισέ ατάκες για «εικόνες ντροπής που θα κάνουν για άλλη μια φορά τον γύρο του κόσμου».
Δεν αδικώ τους συναδέλφους που καλούνται να περιγράψουν ξανά και ξανά τις ίδιες εικόνες. Σίγουρα, πάντως, θα τους βοηθούσε και ένα πέρασμα από το αστυνομικό ρεπορτάζ. Αλλωστε, μία καλή ντρίμπλα σε έναν τέτοιο αγώνα είναι πολύ πιο σπάνια από μία ρίψη χειροβομβίδας κρότου λάμψης.
Μετά από ένα σύντομο διαφημιστικό διάλειμμα, το ΟΑΚΑ άδειασε. Και το Διαδίκτυο γέμισε και πάλι με οργή και τα γνωστά αναθέματα για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Απαντες δήλωναν αηδιασμένοι και ζητούσαν να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Οπως είπε και κάποιος, θα περάσει και αυτή η Κυριακή και θα αρχίσουμε πάλι να μαλώνουμε για το ποιανού θα είναι το κόκκαλο.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν εδώ και καιρό αποφασίσει να μην ασχοληθούν ξανά με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν τους αδικώ. Το τοπίο μοιάζει εδώ και χρόνια τόσο ρυπαρό που μπορείς να δώσεις όρκο ότι τίποτα μα τίποτα δεν μπορεί να το καθαρίσει. Κάποιοι προτείνουν μία λύση «τύπου Θάτσερ». Νομίζω ότι ακόμα και κάτι τέτοιο δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα στην εποχή και στη χώρα μας. Απλά τα γήπεδα θα ερήμωναν και τα πεζοδρόμια θα γέμιζαν ακόμα περισσότερο με αίμα.
Το πρόβλημα πια βρίσκεται μέσα μας. Στην ανοχή και στη βλακεία μας. Στη λογική με την οποία μεγαλώνουν χιλιάδες πιτσιρικάδες στα υπόγεια των συνδέσμων. Στο μίσος που ψάχνει απλά το επόμενο θύμα του. Ισως και σε εμάς που ακόμα προσπαθούμε να εξηγήσουμε σε κάποιον γιατί επιμένουμε να βλέπουμε ελληνικό ποδόσφαιρο.