Καλοκαίρι του 1990. Τα παιχνίδια του μικρού αδελφού στο πάτωμα, ο μπαμπάς απολαμβάνει τον καφέ του κάπου παραπέρα και το ραδιόφωνο παίζει: «Με στέλνεις, με στέλνεις, με παρασέρνεις» των Πυξ Λαξ .. Το σιγοτραγουδάει η μαμά σιδερώνοντας: «Ωραίο τραγουδάκι» λέει, αλλά δεν θυμάται ποιοί το λένε. Το 1991, η μαμά σιγοτραγουδάει το «Πούλα με» απ’ το δεύτερο δίσκο τους, αλλά πάλι δεν θυμάται λεπτομέρειες.
Το 1993, δεν ξέρει απλώς τους Πυξ Λαξ, δεν ξέρει απλώς ποιοι το απαρτίζουν, ξέρει μέχρι και τι χρώμα βρακί φοράει ο καθένας. Εχει μόλις κυκλοφορήσει ο τρίτος δίσκος, που περιέχει το «Μ’ έκανες αλήτισσα» και το «Γιατί», αλλά περιέχει και το «Ας την να λέει». Το έχει γράψει ο Μάνος Ξυδούς και το τραγουδάει ο Βασίλης Καρράς, μια μεγάλη λαϊκή σταρούμπα της εποχής. Τα ραδιόφωνα τρελαίνονται να το παίζουν, οι πωλήσεις του δίσκου χτυπάνε κόκκινο και τα περιοδικά μας λένε τα πάντα για τον Μπάμπη Στόκα, τον Φίλιππο Πλιάτσικα και τον Μάνο Ξυδούς.
Και κάπως έτσι, όλη η Ελλάδα μαθαίνει τους Πυξ Λαξ και γίνονται το πιο εμπορικό-ποιοτικό, εντεχνορόκ συγκρότημα της Ελλάδας. Οι κουλτουροέφηβοι της εποχής (εγώ), εκείνοι που σνομπάρουν την Ιερά Οδό και συχνάζουν σε ψαγμένα μπαράκια και ρακομελάδικα, ερωτεύονται ακούγοντας το «Με στέλνεις», χωρίζουν βάζοντας στη διαπασών τις «Ανόητες Αγάπες» και πίνουν μπύρες στην παραλία, παίζοντας με κιθάρες το «Παλιές Αγάπες πάνε στον Παράδεισο».
Το «Ας την να λέει» δεν το παίξαμε ποτέ στην παραλία με κιθάρα, ούτε το βάλαμε στη διαπασών σε χωρισμό, ίσα-ίσα που στραβομουτσουνιάζαμε όταν ερχόταν η μελωδία στα αφτιά μας, εμείς οι κουλτουροέντεχνοι (τρομάρα μας) νέοι του ’90, τρελοί φαν των Πυξ Λαξ. Στον δε δίσκο τους, το προσπερνούσαμε σαν να μην υπάρχει. Και πολύ γρήγορα, διαγράφηκε από τη μνήμη μας το γεγονός ότι το τραγούδι ανήκει στους Πυξ Λαξ κι έμεινε στο συλλογικό ασυνείδητο σαν ένα ακόμα λαϊκό καψουροτράγουδο, που θα το ακούσεις στα μπουζούκια και στα λεωφορεία των ΚΤΕΛ, όταν ο βαριεστημένος οδηγός πιάνει επαρχιώτικο σκυλάδικο σταθμό.
Αλήθεια, ξέρατε εσείς ότι το τραγούδι το έχει γράψει ο Ξυδούς; Θυμόσασταν ότι ο Βασίλης Καρράς είχε συνεργαστεί με τους Πυξ Λαξ; Σε ένα πρόχειρο γκάλοπ με οικείους και φίλους, διαπίστωσα ότι κανείς δεν το θυμόταν. Κοίτα να δεις όμως, που αυτό το καψουροτράγουδο ήταν το big moment των Πυξ Λαξ. Αυτή η συνεργασία, ήταν η βάρκα που τους πέρασε απ’ την όχθη του «κάπου τους ξέρω», στην όχθη του «τους ξέρει και η κουτσή Μαρία». Ο Βασίλης Καρράς, ένας βασιλιάς της πίστας εκείνης της Ελλάδας, έδωσε στους Πυξ Λαξ την ώθηση που χρειάζονταν για να τους προσέξουμε.
Τώρα, στα 30 χρόνια απ’ τη γέννησή τους, συνεργάζονται με τη βασίλισσα της πίστας της σημερινής εποχής, την Πάολα. Αποκαλύφτηκε στη συναυλία τους στο Θέατρο Βράχων, όπου η Πάολα ανέβηκε στη σκηνή και τραγούδησαν μαζί «Το Ασπρο Μου Πουκάμισο», ένα από τα τραγούδια που περιέχονται στον τελευταίο δίσκο των Πυξ Λαξ, «Μία Ημέρα Πριν Το Χειμώνα».
30 χρόνια μετά, οι Πυξ Λαξ δοκιμάζουν την ίδια συνταγή. Με έναν Καρρά τράβηξαν την προσοχή επάνω τους τότε, με μια Πάολα την ξανατραβούν τώρα. Μόνο που τότε, φαινόταν ανεπιτήδευτο, αυθόρμητο και πηγαίο. Ενα νέο συγκρότημα της εντεχνοροκ σκηνής, φρέσκο, ανερχόμενο, με φοβερές μελωδίες, συνεργάζεται μ’ ένα λαϊκό τραγουδιστή. Ήταν μια απόφαση, που τη σκέφτεσαι να προκύπτει ένα βράδυ που οι Πυξ Λαξ γρατζουνάνε τις κιθάρες τους πίνοντας ουίσκι: Αυτό θα το πει ο Βασίλης Καρράς παίδες, τέλος!
Τώρα, η συνεργασία τους με την Πάολα φωνάζει από χιλιόμετρα: Εγινα για να μας προσέξετε. Εγινα για να μας σχολιάσετε. Εγινα για να γεμίσετε τις συναυλίες μας. Φαντάζεσαι ότι η απόφαση πάρθηκε σε μια αίθουσα συσκέψεων δισκογραφικής εταιρίας και μετά πήραν τηλέφωνο και είπαν: κύριε Στόκα, τι θα λέγατε να συνεργαστείτε με την Πάολα; Και σκέφτεσαι ότι ο Στόκας στην αρχή ξεροκατάπιε, αλλά μετά είπε ναι γιατί αναγνώρισε τα οφέλη από μια τέτοια συνεργασία.
Πυξ Λαξ με Πάολα λοιπόν. Η νέα, hot, συνεργασία της ελληνικής μουσικής σκηνής. Κάποιοι θα πούνε, βεβαίως, ότι η «μουσική είναι μία» κι ότι η «μουσική ενώνει». Σίγουρα ενώνει η μουσική, αλλά το εμπορικό ενώνει περισσότερο. Δεν νομίζετε;
ΥΓ. Για την ιστορία, το «Ας την να λέει» είχε γραφτεί για τον Στράτο Διονυσίου, αλλά έφυγε απ’ τη ζωή πριν προλάβει να το τραγουδήσει.