Τι αφελής «αθωότητα» στο επίμονο ερώτημα αν ο κ. Τσίπρας μετά των συντρόφων θα συν-λυπηθούν με «αλλόθρησκους», αποδίδοντας τιμές στους νεκρούς της Marfin. Αν και, πιο πολύ από τις τιμές και τις πλακέτες, βράζει η χρόνια απαίτηση της κοινωνίας να βρεθεί ο δολοφόνος, να αποδοθεί Δικαιοσύνη, να τιμωρηθεί. Δέκα ολόκληρα χρόνια, μια εν ψυχρώ δολοφονία στο κέντρο-καρακέντρο της πόλης μας, με εκατοντάδες αυτόπτες μάρτυρες. Χειροκροτήσαμε την Πρόεδρο της Δημοκρατίας μας γιατί αναφέρθηκε στους νεκρούς, επίσης όμως ως «τετελεσμένους». Εγραψε:
«Δέκα χρόνια από την τραγωδία. Τρεις ανθρώπινες ζωές θυσία στον βωμό της μισαλλοδοξίας και του διχασμού. Τιμούμε τη μνήμη τους και εύχομαι να μην ξαναζήσουμε ποτέ στη χώρα μας εκδηλώσεις ακραίας πόλωσης και τυφλής βίας». Και ο δολοφόνος; Ούτε λέξη από τη σεβαστή κυρία που υπηρέτησε τη Δικαιοσύνη; Μπήκε η υπόθεση αρχείο; Θα με συνετίσεις, όταν έχεις γευτεί την Προεδρία του Προκόπη Παυλόπουλου που ενήργησε εσαεί ως «Παυλόπουλος» και δεν αναφέρθηκε ποτέ στο έγκλημα, σίγουρα επικροτείς, χειροκροτώντας την «έκπληξη» της Προέδρου της Δημοκρατίας μας, για, έστω και το λειψό αυτονόητο, μιας επιτέλους δήλωσης.
Τι αφελής αθωότητα στην επίμονη ερώτησή μας για τη συγχρονισμένη ή όχι παρουσία του κ. Τσίπρα και των συντρόφων του σε μια θλιβερή τελετή, θλιβερής επετείου. Με την άθλια πίεσή μας, εξαναγκάστηκαν να σκαρφιστούν ως λύση το να παραστούν άλλη ώρα. Πάντα «στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι», εκείνοι έβλεπαν δική τους ώρα. Θα παραστεί λοιπόν και πάλι σε ένα φαντασιακό ραντεβού των ιδίων, με τους εαυτούς τους.
Τους νιώθω. Ετούτοι, κανονικοί νεκροί, κανονικότατοι. Αρα ανίδεοι, απαίδευτοι απέναντί τους. Ετούτοι εδώ οι νεκροί, θνητοί-θνητότατοι-αστόλιστοι, ούτε τόσο δα, για τα μάτια, ήρωες, κυρ-Παντελήδες που δολοφονήθηκαν στην εργασία τους. Χωρίς μετάλλια κάποιου, τέλος πάντων, αντιστασιακού αγώνα, χωρίς μια κομματική ταυτότητα μιας κάποιας αριστεροσύνης, χωρίς έναν παππού στο αντάρτικο, έναν πατέρα να έχει διωχθεί, κάποιον, βρε αδελφέ, να έκανε εξορία. Τι καθημερινοί νεκροί! Πώς να τους κλάψεις δαύτους;
Πιο στολίδια έχει ο δολοφόνος στην ταξική του πάλη ενάντια στο κατεστημένο, ενάντια σε αυτούς που ρουφάνε το αίμα, εκπαιδευμένος να είναι στη σωστή θέση της ρίψης, ώστε να φτουρίσει η μολότωφ και να αποκτήσει οντότητα ο ίδιος. Τίποτα πιο ζόρικο από το να ξεφύγεις από τη βολή σου. Ενώ το να πλάθεις νεκρούς. Να φαντασιώνεσαι ηρωικούς νεκρούς… Τους κάνεις ό,τι θέλεις, τους χρησιμοποιείς χρήσιμα, τους ανεβάζεις σε όποιο βάθρο βολεύει. Οπως αυτούς της ΕΡΤ, για παράδειγμα. Οι νεκροί της ΕΡΤ. Τι να μας πουν κανονικοί νεκροί!
Τον νιώθω τον αρχηγό της αξιωματικής μας αντιπολίτευσης. Νιώθω αυτόν και τους συντρόφους του. Συν-τροφή. Τροφή του φαντασιακού με μια χειροποίητη, νόστιμη συν-«αλήθεια». Τι ξέρουν όλοι οι άλλοι; Τίποτα!.. Σιγά!
YΓ. Ενώ έγραφα ερχόταν ένας στίχος στη μνήμη από τα μαθητικά μας χρόνια. (Τότε απαγγέλαμε πολλά ποιήματα). Από τη «Λήθη» του Λ. Μαβίλη: «Α δεν μπορείς παρά να κλαις
στο δείλι, τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν, θέλουν -μα δε βολεί να λησμονήσουν». Αξίζει να βρείτε ολόκληρο το ποίημα.