Ας πούμε ότι ο Σταύρος ήταν άψογος. Ο τέλειος πολιτικός αρχηγός. Ο Τζορτζ Κλούνεϊ της πολιτικής, κάτι τέτοιο σας περιγράφω. Με καλή διάθεση, ανοιχτά αυτιά και διαλλακτική διάθεση απέναντι στην εσωκομματική κριτική.
Ας πούμε, επίσης, ότι το Ποτάμι είχε πάντα ξεκάθαρες θέσεις και δεν έδειχνε μια να γοητεύεται από τον Τσίπρα, μετά να προσβλέπει στην άλωση του ΠΑΣΟΚ και μετά να σκάβει τάφρο γύρω από τον εαυτό του κυνηγώντας την ουρά του.
Και ας υποθέσουμε ότι κλωνοποιούσαν τον Μαυρωτά και το Ποτάμι είχε και δύο και τρία και δέκα στελέχη πρώτης γραμμής στα πάνελ.
Και, τέλος, ας φανταστούμε γραφεία του Ποταμιού σε κάθε πρωτεύουσα νομού, με κομματάρχες που αντέχουν και δέκα ελληνικούς καφέδες, να βγαίνουν καθημερινά στη γύρα και στα καφενεία.
Ας δεχθούμε ότι ισχύουν όλα αυτά. Υπήρχε περίπτωση το Ποτάμι να πετύχει καλύτερο σκορ στην κάλπη; Δεν το πιστεύω. Έλαβε 85.000 ψήφους. Ας έπαιρνε και 100.000, μικρή η διαφορά. Έχω την αίσθηση ότι ακόμα και αν το Ποτάμι ήταν ένα κόμμα που δεν είχε περιέλθει στο στάδιο της οργανωτικής και στελεχικής αποσύνθεσης, ο Μητσοτάκης θα το ρουφούσε με καλαμάκι.
Δεν είναι μόνο το πολωτικό περιβάλλον που οδήγησε αρκετούς ψηφοφόρους στη Νέα Δημοκρατία, εγκαταλείποντας τον Σταύρο. Είναι, τελικά, ο χαρακτήρας του κόμματος που δεν έχει θέση και ρόλο σε μία πολιτική σκηνή σαν τη δική μας. Η πολιτική στην Ελλάδα λειτουργεί πάντα με κόμματα που υιοθετούν συγκρουσιακό ρόλο. Με κόμματα που έχουν, δογματικά, εχθρούς και ευαγγελίζονται τα συμφέροντα συγκεκριμένων, μα πολύ συγκεκριμένων, κοινωνικών ομάδων. Αν δεν είσαι κόμμα εξουσίας, οφείλεις να είσαι κόμμα ρήξης. Εξαιρείται το ΚΙΝΑΛ για ευνόητους, ιστορικούς λόγους.
Το Ποτάμι ήταν σε σύγκρουση, γενικώς και αορίστως, με τον λαϊκισμό, τη συντήρηση, τους αναχρονισμούς, τις συντεχνίες και τα συμφέροντα που οχυρώνονται πίσω από κεκτημένα. Καλό, αλλά δεν μπορείς να βγάλεις σύνθημα από όλο αυτό. Υπάρχουν γωνίες, αλλά δεν είναι αιχμηρές. Υπάρχουν θέσεις, αλλά χρειάζονται επεξήγηση και δεν φτάνει ο χρόνος του τηλεοπτικού πάνελ.
Κακά τα ψέματα, ένα μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων του Σταύρου, αισθάνθηκε ότι στα βασικά τα βρίσκει με τον Κυριάκο που παίζει και σε μεγάλη ομάδα και πάει να πάρει το πρωτάθλημα. Τι απέμεινε; Εκείνο το τμήμα που έχει δυσανεξία στη Δεξιά και θέλει να το συζητήσει πιο βαθιά, πίνοντας πράσινο τσάι. Με αυτούς, όμως, κάνεις λέσχη, όχι κόμμα.
Τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα; Όχι πολλά, σχεδόν τίποτα. Τις καλύτερες προθέσεις να έχει ο Μαυρωτάς, που λογικά θα αναλάβει την ηγεσία, είναι πολύ μόνος. Με το κόμμα εκτός Βουλής και τον Μητσοτάκη να μονοπωλεί, από θέση ισχύος, έστω και προσχηματικά, τη μεταρρυθμιστική συζήτηση, το μόνο που μπορούν να περιμένουν στη Σεβαστουπόλεως είναι να τελειώσουν τα χρήματα, που τόσο συνετά διαχειρίστηκαν, να σβήσουν τα φώτα και να κλείσουν την πόρτα. Δυστυχώς για αυτή τη δουλειά χρειάζονται επαγγελματίες πολιτικοί. Όχι επαγγελματίες που γίνονται πολιτικοί.