Τι θυμόμαστε συνήθως από ένα debate; Εγώ τις αφίξεις στο ραδιομέγαρο, τα ρούχα των κυριών και τα χαμόγελα πριν από την έναρξη. To backstage, που λέει και ο λαός μας. Από την κουβέντα δεν μένει τίποτα. Μόνο η προσπάθεια του πολιτικού αρχηγού να προσαρμόσει αυτά που θέλει να πει στον χρόνο που του αναλογεί. Το debate των αρχηγών δεν θα πραγματοποιηθεί. Έτσι όπως ήταν να γίνει, ο μόνος χαμένος είναι το twitter.
Τα ελληνικά debate έχουν ένα βασικό πρόβλημα. Και αυτό δεν είναι ο τρόπος διεξαγωγής τους. Είναι που βάζουμε στην ίδια γραμμή και υπό κοινούς όρους, όλους τους πολιτικούς αρχηγούς. Ούτε στη Βουλή δεν συμβαίνει αυτό. Συνήθως υπάρχουν δύο υποψήφιοι πρωθυπουργοί. Κάποιοι αρχηγοί είναι στο στίβο για να βελτιώσουν τα ποσοστά τους και κάποιοι άλλοι αγωνίζονται για την πολιτική τους επιβίωση. Μιλάμε για εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις. Είναι, λοιπόν, εξ ορισμού παράλογο να έχει ο εν δυνάμει Πρωθυπουργός τον ίδιο χρόνο με εκείνον που παλεύει για να μπει στη Βουλή. Εντάξει, αλλά θα πείτε ότι η παρουσία όλων επιτρέπει στον «μικρό» να προβάλει πειστικότερα τις θέσεις του έναντι του μεγάλου. Λάθος. Από τη στιγμή που οι ερωτήσεις δεν είναι κοινές και απαγορεύεται ο διάλογος, έχουμε μία στείρα έκθεση παράλληλων μονολόγων. (Διαβάστε και την άποψη της Έλλης Στάη επί του θέματος.)
Πώς πρέπει να διεξάγεται, λοιπόν, το debate; Πρώτον, δεν χρειάζεται να είναι ένα debate. Μπορούν να είναι περισσότερα, ανά θεματική κατηγορία. Σήμερα ένα debate για την Άμυνα, αύριο ένα άλλο για την Οικονομία. Δεύτερον, οι δύο υποψήφιοι για την πρωθυπουργία οφείλουν να συμμετέχουν τουλάχιστον σε ένα ξεχωριστό debate, ει δυνατόν με την παρουσία κοινού, στα πρότυπα των αμερικανικών. Ο ένας θα μπορεί να απευθύνεται στον άλλον με σχόλια ή και ερωτήσεις. Ακόμα καλύτερα, αν δέχονται και κάποιες ερωτήσεις από το κοινό, ας πούμε από φοιτητές Πολιτικών Επιστημών, καθηγητές κλπ. Ένας συντονιστής αρκεί. Στα debate με τη συμμετοχή των άλλων πολιτικών αρχηγών μπορούν να υπάρχουν και τρεις συντονιστές, όχι απαραίτητα κεντρικοί παρουσιαστές ειδήσεων, υπάρχουν και άλλοι δημοσιογράφοι από εφημερίδες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε debate των δύο, κάτι που, προ ετών, ο Αλέξης Τσίπρας θεωρούσε αντιδημοκρατικό. Είναι μία λογική πρόταση που, ελλείψει σχετικής παράδοσης, η ΝΔ δεν είχε την αφέλεια να την αποδεχθεί. Σε αυτό το debate ο Τσίπρας θα έπαιζε και θα έταζε τη ρέστα του, γνωρίζοντας ότι δεν θα λογοδοτούσε έναντι αυτών που υποσχέθηκε. Ο Μητσοτάκης δεν θα μπορούσε να είναι το ίδιο γενναιόδωρος.
Κάποια στιγμή στο μέλλον, όταν η εκλογική μάχη ανακτήσει τη διάσταση του ντέρμπι, θα μπορούσαμε να το δούμε και αυτό, μία αντιπαράθεση των δύο, δοκιμάζοντας να χτίσουμε επάνω του μία άτυπη πολιτική παράδοση.