Τα όσα λέει και κάνει ο Στέφανος Κασσελάκης μπορεί να έχουν οριακά επιθεωρησιακό χαρακτήρα, ωστόσο θα ήταν μάλλον αφελές να επιμείνει κανείς στο ότι είναι και τυχαία.
Είναι προφανώς σχεδιασμένα και, στον βαθμό που μπορεί να το περιγράψει κανείς έτσι, μελετημένα με στόχευση προφανή.
Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος όπως και αν το δει κανείς αποδεικνύεται μέχρι στιγμής ικανός στο εσωκομματικό παιχνίδι, αφήνει σχεδόν με άλματα πίσω του την αριστεροσύνη και οδηγείται προς κάτι άλλο, εν μέρει απροσδιόριστο πολιτικά, αλλά πάντως εμφανές.
Οσο και αν προκαλούν αντιδράσεις από παντού τα όσα λέει και κάνει, έχουν πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο. Διαβεβαιώνει για τη θέση της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, κάνει δηλώσεις απερίφραστης στήριξης στο Ισραήλ, συμφωνεί με την αποστολή ελληνικής φρεγάτας για την προστασία της ναυσιπλοΐας στο πλαίσιο της επιχείρησης «Ασπίδες», εμφανίζεται σε κλειστούς και ανοιχτούς επιχειρηματικούς κύκλους και συνέδρια και υπερασπίζεται την εξωστρέφεια και τις επενδύσεις, συναντάται με τον αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο και μιλάει για το «θαύμα» της βάπτισης του και, φυσικά, θα υπάρξει συνέχεια.
Όλα αυτά κάνουν έξαλλους τους εναπομείναντες Συριζαίους, κάποιοι από τους οποίους βρίσκονται και στη δυσάρεστη θέση να είναι υποψήφιοι στις προσεχείς ευρωεκλογές, αλλά να μην μπορούν να συγκρατηθούν και να διαφωνούν ανοιχτά με τον πρόεδρο τους, όπως ο Γιώργος Τσίπρας.
Τα όσα συμβαίνουν στο κόμμα είναι, με μεγάλο βαθμό βεβαιότητας, απλώς ένα στάδιο της διαδικασίας που έχει ακόμη δρόμο. Όμως αυτό που κάνει ο Κασσελάκης έχει και πολύ συγκεκριμένα αποτελέσματα.
Από τη μία, ξεκαθαρίζει κάτι το οποίο εδώ και δεκαετίες παρέμενε σε εκκρεμότητα, ακόμη και μετά τις κωλοτούμπες και τις ακροβασίες του Τσίπρα: ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (ή πάντως ο αρχηγός του) δεν αμφισβητεί τα θεμελιώδη, όπως είναι οι διεθνείς συμμαχίες της χώρας, η θέση της στην Ευρώπη, το οικονομικό της μοντέλο (όποιο και αν είναι αυτό). Υπήρξαν περίοδοι, σχετικά πρόσφατα, που αυτά δεν ήταν και τόσο αυτονόητα.
Από την άλλη όμως, κάνοντας όλα αυτά και με τον τρόπο που τα κάνει, ο Κασσελάκης κατορθώνει κάτι ακόμη. Εξευτελίζει κάθε έννοια συνδεδεμένη με την Αριστερά και στην ουσία οδηγεί σε μία άνευ προηγουμένου πολιτική ταπείνωση όσους έχουν παραμείνει στο ΣΥΡΙΖΑ, είτε ως βουλευτές, είτε ως στελέχη και ψηφοφόροι.
Ισως αυτή η διαδικασία να είναι η πιο θεαματική, ενδεχομένως να είναι και ενδιαφέρουσα και εν τέλει, πιθανώς να αποδειχθεί και χρήσιμη.
Το κρίσιμο για όλα αυτά και για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, είναι αν τα απολιτίκ κοινά στα οποία απευθύνεται και τα οποία φαίνεται ότι του δίνουν μία δημοσκοπική ανάσα, θα προσέλθουν τελικά και στις κάλπες. Αυτό δεν μπορεί να θεωρείται βέβαιο.