Είναι πιθανό να έχουμε μπλέξει άσχημα με τη νέα μετάλλαξη της Covid και μέχρις ότου δούμε αν υπάρχει τρόπος να ξεμπλέξουμε και ποιος θα είναι αυτός, καλό θα είναι να μην ξεχάσουμε πού είχαμε μείνει προτού μας έλθει η «Ο».
Είχαμε μείνει στο πώς θα πειστούν διαφόρων ειδών αρνητές, αντιεμβολιαστές, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα φοβισμένοι ή «Σερβετάληδες», ότι ο εμβολιασμός είναι η μόνη σωτηρία και ότι η καλλιέργεια εντυπώσεων και η διασπορά ψευδών ειδήσεων γύρω από το θέμα, έχει πολλαπλώς αντικοινωνική διάσταση.
Φάνηκε ότι μέχρις ενός σημείου ο φόβος από τους αυξημένους θανάτους, αλλά και η ανησυχία των χαμηλότερων ηλικιών, ότι δεν θα μπορούν να πάνε ούτε για φραπεδιά δίχως εμβόλιο, ενίσχυσε κάπως τους ρυθμούς. Δεν είναι κακό, δεν φαίνεται όμως να είναι αρκετό.
Από τη στιγμή που προέκυψε το πρόβλημα του «αντιεμβολιασμού», η κυβέρνηση και τα νομικά της επιτελεία αναζητούσαν διαρκώς τρόπους και διατυπώσεις για την θέσπιση της έμμεσης ή ευθείας υποχρεωτικότητας (βλ. υγειονομικούς), όμως πάντοτε κάπου φαίνεται ότι υπάρχει ένα όριο, το οποίο δεν πρέπει να ξεπεραστεί, υπό τον φόβο προφανώς των πολιτικών και κοινωνικών αντιδράσεων ή της μόνιμης ανησυχίας μήπως και κάποια διάταξη κηρυχθεί αντισυνταγματική.
Μέχρις ενός σημείου, κάποια από αυτά είναι κατανοητά. Από ένα σημείο και έπειτα και εφόσον ο σκοπός είναι κυριολεκτικά υψίστης σημασίας, δουλειά της πολιτικής είναι να βρει πώς θα αγιάσει τα μέσα.
Είναι γνωστό, συμβαίνει παγκοσμίως αλλά εδώ στην Ελλάδα έχουμε τις ιδιαiτερότητές μας. Όλοι όσοι έχουν την τάση να κάνουν μονίμως τους μάγκες, σταματούν όταν έλθουν αντιμέτωποι με τη μείζονα απειλή: τον οικονομικό έλεγχο, την εφορία, τον φόβο του χρέους που θα τους κυνηγά μία ζωή ή πάντως την αγωνία μήπως και χρωστούν κάτι, κάπου, κάπως στο κράτος.
Υπό αυτό το πρίσμα και χωρίς να σκεφτεί κανείς κάτι αθέμιτο ή υπερβολικό, είναι απορίας άξιο γιατί δεν έχει αναλογιστεί η κυβέρνηση μία δυνατότητα που της παρέχεται: να δώσει κίνητρα εμβολιασμού, μέσω της απειλής της κατάργησης κάθε είδους φοροαπαλλαγής, ευνοϊκής ρύθμισης, μη επιστροφής της επιστρεπτέας προκαταβολής, κλπ, για όσους επιχειρηματίες, επαγγελματίες και λοιπούς έχουν λάβει όλες αυτές τις παροχές λόγω πανδημίας και είναι αντιεμβολιαστές. Ή ακόμη, μήπως και απαιτήσει την επιστροφή όλων των παροχών της περιόδου από όσους εμπίπτουν στην κατηγορία.
Αν δεν το έχουν σκεφτεί, ίσως έχουν ακόμη χρόνο να το κάνουν. Υπάρχει βέβαια πάντα το πολιτικό κόστος.
Υπάρχει όμως και η νέα μετάλλαξη και ποιος ξέρει τι μας ξημερώνει…