Εκείνο το αγουροξυπνημένο «Ναι» με μαστίγωνε. Με διαπερνούσε σαν ψυχικό τραύμα που δεν επουλώνεται ποτέ. Ακούσατε! Σίγουρα ακούσατε και ‘σεις αυτά που άκουσα και ‘γω. Από τη μια ο αγωνιστικός «μηχανισμός». Μόνος, παντέρημος. Ενοιωθες τον ιδρώτα στο μέτωπο τους, ένοιωθες κρύο κουβά να στάζει η πλάτη τους, μύριζες την αγωνία τους, έβλεπες -κι ας μην έβλεπες- σε διαστολή τα μάτια τους: «Γίνεται της πουτάνας», ήτανε alert κάθε κύτταρο του σώματός τους. Τους τρυπούσε η αίσθηση της πραγματικότητας, τους διαπερνούσε η ενσυναίσθηση. Εν-συ-ναί-σθη-ση. Ηταν γαμώτο μου, ζωντανοί, ζω-ντα-νοί οργανισμοί!
Από την άλλη; «Ναι» χαζό, χασμουρητό, βαρεμένο, συχτιρικό για το ότι «έκατσε στραβή στην βάρδια» και πού να τρέχεις νυχτιάτικα… ενός κρατικού μηχανισμού που τον έχεις ζήσει στο πετσί σου. Σε έχει ισοπεδώσει όλη τη ζωή σου. Και ένα ολόκληρο σύστημα που μετατρέπει ανθρώπους σε ζόμπι. Αυτοί που σε ανεβοκατεβάζουν ορόφους, αυτοί που σου λένε πάντα: «Τέτοια ώρα ήρθατε;». Αυτοί που ηδονίζονται να μην έχεις το χαρτί που χρειάζεται και που γενικά, ποτέ δεν θα έχεις όλα τα χαρτιά που χρειάζονται. «Ναι» και ο απέναντι ας τελεί σε πλήρη-κορδέλες-αγωνία. «Τι κάνουμε τώρα;» τινάζει κάθε τρίχα της κεφαλής του ενώ το ζόμπι παραμένει σε ένα «Ναι».
Ας ξαναδούμε όλοι τη σύσκεψη Τσίπρα στο κέντρο Επιχειρήσεων για τη φωτιά στο Μάτι εκείνης της νύχτας. Είναι θέμα εθνικής αξιοπρέπειας να τη βλέπουμε και να τη ξαναβλέπουμε όπως οι νεόνυμφοι το βίντεο του γάμου τους. Μελετήστε το αργό βήμα του Πρωθυπουργού από το αυτοκίνητο ακόμα. Το πώς ισιώνει το πουκάμισο, πώς ψάχνει τις κάμερες, πώς υποκρίνεται τον ανήσυχο ως ήσυχος. Και μετά ένα τραπέζι απαθείς. Ας μετρήσουμε ανευθυνοϋπεύθυνους. Καμαρώστε τους έναν προς έναν. Τσίπρας, Πολάκης, Δούρου, Τόσκας, Σκουρλέτης, Σπίρτζης, επιχειρησιακός αρχηγός Πυροσβεστικού Σώματος… Από τίτλους πάμε καλά! Δείτε τους όλους στο χρόνο.
Καμαρώστε κοντά τους μια χώρα. Που έχει εθιστεί να αποδέχεται Δούρου στη θέση της. Να ξυρίζεται χαριτωμένα και να μιλάει για fake news που την κατατρέχουν και να δίνει συνεντεύξεις ως ξανά υποψήφια. Ολοι ξανά υποψήφιοι. Καμαρώστε Πολάκηδες ιατρούς επιστήμονες να δίνουν γραμμή ήθους και αισθητικής σε κυβερνητικό σχήμα-κόμμα και να το τερματίζουν σε Κυμπουρόπουλους.
Καμαρώστε Σπίρτζηδες να χαριεντίζονται με Πρωθυπουργούς που φτύνουν σε πλήθος πυρόπληκτων: «Και να σου έδινα τα λεφτά θα τα είχες ξοδέψει». Πρωθυπουργοί που μας υφάρπαξαν το βιος σε φόρους, για να δίνουν χαρτζιλίκι «πλεονάσματος». (Η γενναιοδωρία αυτού, που δεν έβαλε ποτέ το χέρι, σε δική του τσέπη).
Καμαρώστε Πρωθυπουργό που σιωπά για Πετσίτηδες, που τους τρώει μια θολούρα ομιχλοσκοτάδι χωρίς εξηγήσεις. Μελετήστε έναν Πρωθυπουργό που ψηλώνει υποψήφιος για Νομπέλ. Καμαρώστε μια παγκόσμια πολιτική σκηνή που τον θεωρεί κατάλληλο για Νομπέλ. Το Μάτι, να υποθέσω, το συνυπολογίζουν. Καμάρωσε και τον εαυτό σου να σκέφτεται:«Γιατί όχι; Μήπως οι άλλοι ήταν καλύτεροι;» με τον ίδιο τρόπο που μια κακοποιημένη γυναίκα υποκύπτει ξανά και ξανά στον αφέντη, που με φοβερή ευστοχία επιλέγει να είναι «καλό παιδί».
Μελετήστε 101 νεκρούς που τους ξεχάσαμε μέχρι που τους ξαναθυμηθήκαμε (να είναι καλά ο Παπαχελάς) και θα τους ξαναξεχάσουμε γιατί έτσι πλέον ενεργούμε, λοβοτομημένοι, με απάθεια… Κάτι σαν ξαφνικός λόξιγκας- ξαφνικής μνήμης και μετά… Πάμε γι’ άλλα!… Νομπέλ; Νομπέλ!… Σε ποιον να πρωτοδώσεις;
Με πονάνε ακόμα και οι σκέψεις πια.