Αυτό με τους «πρώην», που ψάχνουν μανιωδώς ρόλους και απασχόληση, αρχίζει να γίνεται ενοχλητικό. Στην περίπτωση του Τσίπρα, δε, το πράγμα ανεβαίνει πίστα και γίνεται πραγματικά εξοργιστικό. Τους μάζεψε στον Πειραιά, να τους πει τι; Οτι η χώρα χρειάζεται ένα αναπτυξιακό σοκ τύπου Χαρίλαου Τρικούπη και Ελευθερίου Βενιζέλου; Αλλος Χάρης Δούκας μάς βρήκε, που όντας έξι μηνών πολιτικός, σύγκρινε τον εαυτό του με τον Βίλι Μπραντ και τον Ζακ Σιράκ.
Τώρα ο Τσίπρας μας επανασυστήθηκε ως συνδυασμός Τρικούπη και Βενιζέλου μαζί. Αλλά και με ολίγον από Ανδρέα Παπανδρέου, με εκείνο το αμίμητο που εκστόμισε για τους «νέους μη-προνομιούχους» που κάνουν κοινωνική αντιπολίτευση και «θα επιβάλουν την πολιτική εκπροσώπηση που τους αξίζει». Που θα οδηγήσουν δηλαδή στην παλινόρθωση του rebrandιασμένου Τσίπρα. Εδώ ταιριάζει το «κι η μυλωνού τον άντρα της, με τους πραγματευτάδες».
Συγγνώμη, αλλά ποιος του είπε ότι ένα κατεβατό από γενικόλογες κοινοτοπίες συγκροτούν επαναστατική πρόταση ανασυγκρότησης της χώρας; Ή θαρρεί ότι μας είπε καμιά μεγάλη σοφία στο καταληκτικό κρεσέντο της βαρετής ομιλίας του, όταν διαπίστωνε ότι «αν δεν αποκατασταθεί από τα αριστερά η ισορροπία του πολιτικού συστήματος, θα πάμε ακόμα πιο δεξιά»; Μας φώτισε τώρα. Αν δεν πάμε αριστερά, θα πάμε δεξιά. Σιγά τη μεγαλοφυή πρόβλεψη.
Και σιγά τα αριστερά τσιτάτα που ακούσαμε, δηλαδή, από το στόμα του. Αοριστολογίες περί ενός καπιταλιστικού εξωραϊσμού της Ελλάδας, ήταν ολόκληρη η εισήγησή του. Φεύγοντας από το βήμα, μου άφησε εδραία την εντύπωση ότι ο Τσίπρας δεν ψάχνει μόνο για δουλειά, αλλά ότι πρωτίστως ψάχνει για πολιτικό στίγμα. Τουλάχιστον έχει αντιληφθεί ότι η φρασεολογία και η επιχειρηματολογία της ριζοσπαστικής Αριστεράς έχουν χρεοκοπήσει, κάτι είναι κι αυτό.
Εκείνο όμως που φανερά δεν έχει αντιληφθεί ο Τσίπρας είναι η πλήρης ηθική χρεοκοπία όσων ιδεών και πρακτικών εκπροσώπησε επί δεκαπενταετία. Και τώρα, ανήσυχος για το μέλλον του καθότι ενδέχεται να μην έχει καν κόμμα που θα τον χρίσει βουλευτή μετά το 2027, ψάχνει τρόπο να εξασφαλίσει το πολιτικό και κοινοβουλευτικό του μέλλον. Κι επειδή η μόνη δουλειά που ξέρει είναι το αρχηγιλίκι, εναποθέτει τις ελπίδες του στους «κάτι κινείται από κάτω», οι οποίοι αργά ή γρήγορα θα αναζητήσουν ηγέτη που θα μετασχηματίσει την κοινωνική τους μουρμούρα σε νικηφόρα πολιτική κίνηση. Και ο Αλέξης διατίθεται…
Πλην, αυτή η προθυμία του να επανακάμψει λάβρος για να σώσει μια χώρα που ο ίδιος κόντεψε να καταστρέψει, μου θυμίζει χορτοφάγο που διατίθεται να μπει αντί για μας στο χασάπικο και να μας διαλέξει το καλύτερο κρέας. Και ελπίζει ότι (τα κωθώνια) θα τον (ξανα)αφήσουν. Κούνια που τον κούναγε…