Προοριζόταν για την πρωινή ζώνη της ΕΡΤ1, εξ ου και ο τίτλος. Τελικά, το «Πρωίαν σε είδον» κατέληξε την μεσημβρίαν. Μικρή η διαφορά. Αν εξαιρέσεις την προσθήκη που έπρεπε να γίνει στον τίτλο της εκπομπής, κατά τα άλλα η κρατική τηλεόραση οραματίστηκε να φτιάξει ένα πρόγραμμα, δίνοντας τη δική της εκδοχή περί ψυχαγωγικού μαγκαζίνο πρωινομεσημβρινής ώρας.
Εκεί που η ψυχαγωγία αναλώνεται, ως επί το πλείστον, σε νέα της σόουμπιζ και κιτρινισμούς, χώνοντας λαίμαργα στη σκαλέτα της γερές δόσεις τής πιο σκληρής επικαιρότητας. Εκεί που βλέπεις να σχολιάζονται ειδήσεις για παιδόφιλους και μετά ζώδια. Εκεί που η κάμερα στήνεται έξω από θέατρα για να ρωτήσει τον Μπισμπίκη πώς τα έφτιαξε με τη Βανδή. Εκεί που η μαγειρική έρχεται την ώρα που κοντεύεις πια να ξεράσεις.
Φυσικά δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο η ΕΡΤ. Αλλά θα μπορούσε να ακολουθήσει έναν δρόμο που βλέπει την ψυχαγωγία αυτού του είδους πιο «βαθιά» από όσο χρειάζεται, με μια βαριά κι ασήκωτη σοβαρότητα που βρίσκεται πολύ κοντά στο να γίνει σοβαροφάνεια, με έναν διδακτισμό και μια επίφαση κουλτούρας που δεν τα έχει καμία ανάγκη ο τηλεθεατής. Και με το δίκιο του τα σνομπάρει, όταν του τα προσφέρουν.
Τίποτα από τα παραπάνω δεν συμβαίνει στο «Πρωίαν σε είδον, την μεσημβρίαν». Ηδη από την πρεμιέρα του, καταλαβαίνεις ότι ήρθε να δείξει μια άλλη πλευρά της ψυχαγωγικής τηλεόρασης, πιο υγιή και φρέσκια, βάζοντας στο επίκεντρο το χιούμορ και την άποψη και βλέποντας την επικαιρότητα από μια άλλη οπτική, λιγότερο παρωχημένη.
Φυσικά δεν προλαβαίνεις να δεις πολλά από μια καθημερινή εκπομπή που μόλις ξεκίνησε και μετρά μόλις ένα-δύο επεισόδια, αλλά σίγουρα μπορείς να διακρίνεις τις ποιότητες όσων την απαρτίζουν. Η Τζένη Μελιτά και ο Φώτης Σεργουλόπουλος είναι ένα δίδυμο που το Σύμπαν ευτυχώς συνωμότησε για να βρει ο ένας τον άλλον στον ασυνάρτητο τηλεοπτικό χάρτη. Ο οποίος έχει ανάγκη από τέτοια πρόσωπα, με μια βαθύτερη ευγένεια στον χαρακτήρα τους.
Δεν είναι τόσο η εμπειρία τους στην παρουσίαση σχετικών προγραμμάτων εκείνο που τους κάνει να ξεχωρίζουν, όσο οι πορείες που τους επέτρεψαν τώρα να φτάσουν σε έναν κόσμο αληθινά όμορφης ψυχαγωγίας. Ισως αυτό να εννοούσε και ο Φώτης Σεργουλόπουλος όταν είπε στην έναρξη «…με αυτή την εκπομπή συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά τα χρόνια που είμαι στην τηλεόραση, έχουν μετρήσει πολύ όμορφα πάνω μου».
Η Μελιτά και ο Σεργουλόπουλος έχουν μεταξύ τους χημεία και φαίνεται, έχουν χιούμορ, αυτοσαρκάζονται και βρίσκουν ισορροπία ανάμεσα στην ελαφρότητα και τη σοβαρότητα, όπως μοιάζει να τη βρίσκει και η θεματολογία της εκπομπής εν γένει. Δεν διστάζει, για παράδειγμα, να δείξει τους παρουσιαστές της σε χιουμοριστικά σκετσάκια και μετά να τους βάλει να συζητήσουν για την ιστορία και τη σημασία του «blackface».
Είναι ωραίο να βλέπεις το χιούμορ να εκδηλώνεται σε ένα τηλεοπτικό μαγκαζίνο χωρίς να το κατηγορούν ότι ρίχνει το επίπεδο. Είναι ωραίο να το βλέπεις να πλαισιώνει κοινωνικά ζητήματα και σοβαρές συζητήσεις. Και είναι κάτι που η ελληνική τηλεόραση έχει ανάγκη. Οπως έχει ανάγκη από μια άλλης αισθητικής ψυχαγωγία. Πρωίαν και μεσημβρίαν. Και εσπέραν, να προσθέσω.