Δεν θέλει και πολύ για να καταλάβει κανείς ότι οι Γερμανοί βγάζουν σπυριά όταν ακούν για επανορθώσεις και για τα χρωστούμενα από το κατοχικό δάνειο. Και σε πολιτικό επίπεδο, είτε κάνουν ότι δεν άκουσαν είτε επαναλαμβάνουν ότι το θέμα είναι λήξαν, όπως έκανε και ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγερ, κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα.
Σε ένα πρώτο επίπεδο, το ζήτημα που τίθεται είναι για πόσο ακόμη οι ελληνικές κυβερνήσεις και οι Πρόεδροι της Δημοκρατίας θα περιορίζονται στα λόγια και στις μονότονες επαναλήψεις των απαιτήσεων, αντί να προχωρήσουν σε νομικές ενέργειες. Είναι προφανές ότι με τα λόγια δεν πρόκειται οι Γερμανοί να δώσουν μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες δισ.
Κατά ορισμένες νομικές πηγές, τέτοιες νομικές πρωτοβουλίες είναι βάσιμες, ενώ ήδη διατυπώνεται και η άποψη ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να κινηθεί από κοινού με άλλες χώρες, οι οποίες υπέστησαν αντίστοιχες θηριωδίες και έχουν αξιώσεις. Πρώτη μεταξύ αυτών, η Πολωνία. Συζητήσιμο από εκεί κι έπειτα τι επιβάλλει ο πολιτικός ρεαλισμός ή άλλοι παράγοντες.
Το θέμα όμως έχει και μία άλλη διάσταση, η οποία αποκαλύπτει μία πολιτική προχειρότητα, αλλά και μία νοοτροπία κυρίαρχη στη Γερμανία, που δεν θα πρέπει να αγνοηθεί.
Η νοοτροπία αυτή φανερώνεται σε ένα απόσπασμα από το ρεπορτάζ της Frankfurter Allgemeine Zeitung για την επίσκεψη του Σταϊνμάγερ στην Ελλάδα και την επαναφορά του θέματος των επανορθώσεων και του δανείου.
Γράφτηκε μεταξύ άλλων στην εφημερίδα:
«Οποιος διατυπώνει απαιτήσεις για επανορθώσεις βασιζόμενος σε ιστορικές αδικίες, θα πρέπει να δεχθεί αντιστοίχως και ανταπαιτήσεις. Οχι, δεν πρέπει κανείς να προβαίνει σε συμψηφισμούς. Ωστόσο και τα εγκλήματα κατά των Γερμανών παραμένουν εγκλήματα. Οι διωγμοί και οι δολοφονίες εκατομμυρίων, οι βομβαρδισμοί του άμαχου πληθυσμού, η κακομεταχείριση αιχμαλώτων πολέμου και η απώλεια του ενός τετάρτου της εθνικής επικράτειας – ούτε αυτά μπορούν να υπολογιστούν. Εξάλλου, ο στόχος της ευρωπαϊκής ενοποίησης είναι “να γίνει μία νέα αρχή, η οποία δεν θα συνίσταται στη διατήρηση ξεθωριασμένων λογαριασμών”».
Θα μπορούσε κανείς να σχολιάσει: Σοβαρά τώρα; Το σκέφτηκε πολύ ο συντάκτης προτού αναφέρει όλα αυτά τα ανιστόρητα και προκλητικά; Μήπως ξέχασε κάποιες άλλες «λεπτομέρειες»;
Ως προς τα καθ’ ημάς, τι σχέση έχει η Ελλάδα με όλα αυτά τα «βάσανα» των Γερμανών; Ως προς το ευρύτερο πλαίσιο, είναι εξαιρετικά χαριτωμένη η παραδοχή (και) για το πώς αντιλαμβάνονται οι Γερμανοί την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Για τα υπόλοιπα, καλύτερα ας μην το συζητάμε.