Συγγνώμη, ο Αντώνης Σαμαράς επί ποίου ακριβώς θέματος ανησυχεί; Μήπως η ανάγκη μαζέψουμε τις φράουλες στην Μανωλάδα, τις ελιές στην Κρήτη και τα μήλα στο Πήλιο, μολύνει τελικά την ελληνική μας φύτρα; Μήπως οι άφρονες κεντρώοι του Μητσοτάκη αφήσουν ανοικτά τα σύνορα και χρόνο με τον χρόνο δούμε τον Ελληνα να σκουραίνει στο πρόσωπο, να κατσαρώνουν προς το νέγρικο τα μαλλιά του και να νιώθει άνετα φορώντας κελεμπία και μαντήλα;
Ή μήπως σκασίλα του Σαμαρά για τις μοραΐτικες φράουλες, τις κρητικές ελιές, τα πηλιορίτικα μήλα και την ελληνική μας φύτρα, αυτό που έχει πρώτιστη σημασία είναι να βρει ο ίδιος έναν ρόλο μέσα στο πολιτικό μας σκηνικό που κυριαρχείται από την παντοδυναμία Μητσοτάκη; Πού το πάει τελικά ο Αντώνης; Θέλει να επιβάλει δεξιό προνουντσιαμέντο στον Μητσοτάκη με το μικρό αλλά αποφασισμένο βουλευτικό του στράτευμα;
Κουράστηκε πια να βλέπει κεντρώες πολιτικές να εφαρμόζονται και αποφάσισε να δείξει στον Κυριάκο τι εστί δεξιό βερίκοκο; Εδώ που τα λέμε, η Ελλάδα αποτελεί πάλι μια ευρωπαϊκή εξαίρεση. Παντού στην ήπειρο μας τα πράγματα στρέφονται από δεξιά μέχρι ακροδεξιά, εδώ επικρατεί και εφαρμόζεται η κεντρώα μετριοπαθής πολιτική. Ενδεχομένως λοιπόν, ο Σαμαράς προσπαθεί να μας βάλει με τον τρόπο του στο ευρωπαϊκό κλίμα.
Εκτός κι αν ελλείψει θεσμικής αντιπολίτευσης, αποφάσισε να πάρει αυτός την θέση της. Αυτό από κάποιους καχύποπτους θα μπορούσε να εκληφθεί και ως αβάντα στον Πρωθυπουργό ώστε να κρατήσει στο κόμμα του το δεξιό ακροατήριο, σας ενημερώνω όμως ότι ο Μητσοτάκης δεν το βλέπει διόλου έτσι. Αν μη τι άλλο, όταν ένας Πρωθυπουργός έχει κατεβάσει ένα νομοσχέδιο, δεν το παίρνει πίσω μετά από δημόσια καταγγελία ενός πρώην Πρωθυπουργού. Καθότι αυτός που ψηφίστηκε για να νομοθετεί είναι ο Πρωθυπουργός, όχι ο πρώην Πρωθυπουργός.
Τέλος πάντων, ως φαίνεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης απόκτησε τελικά την εσωκομματική του αντιπολίτευση. Λίγο η επίσκεψη Ερντογάν, λίγο οι υποθέσεις των ομόφυλων ζευγαριών, λίγο η εσωτερική διαχείριση των μεταναστών, ο Σαμαράς κατάφερε να συγκροτήσει μιαν επαρκή εσωκομματική αντιπολιτευτική ατζέντα που του επιτρέπει να κάνει τον αρχηγό κόντρα στον Κυριάκο. Ως τώρα, ο Μητσοτάκης είχε την σπάνια πολυτέλεια να μην έχει σοβαρό εσωκομματικό αντίπαλο (ή μάλλον υπονομευτή), διότι τον σχεδόν απόστρατο Σαμαρά δεν τον λες και δελφίνο.
Τώρα, λοιπόν, θα μπούμε σε μια καινούργια φάση ερωτημάτων και διαπιστώσεων. Έχοντας αυτο – ανακηρυχθεί αρχηγός της αντιπολίτευσης, ο Σαμαράς έχει σκοπό να προχωρήσει σε κάτι περαιτέρω που θα κλονίσει πολιτικά την κυβέρνηση; Το «στράτευμα» του, αν χρειαστεί να συγκρουστεί με εκλεγμένο και απόλυτα κυρίαρχο Πρωθυπουργό, θα αποδειχθεί πραγματικό στράτευμα ή κατά φαντασία;
Και από την άλλη, ο Μητσοτάκης πώς θα αντιδράσει τώρα που διαπιστώνει ότι έχει απέναντι του όχι τυχάρπαστες και σπασμωδικές αντιδράσεις, αλλά ένα συγκροτημένο και δομημένο εσωκομματικό μέτωπο; Θυμίζω ότι έχει διαλύσει πλήρως την έξω αντιπολίτευση του. Με την μέσα τι θα κάνει έτσι και την θεωρήσει πραγματικά επικίνδυνη; Λέτε να ξαναδούμε σε άλλη version την παλιά σύγκρουση πατρός Μητσοτάκη και Σαμαρά; Όχι τίποτε άλλο, θα δικαιωθεί και η Ντόρα που ποτέ της δεν τον χώνεψε τον Αντώνη…