Η Αριστερά ήταν μπροστά – και με το δίκιο της. Για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, για τους βομβαρδισμούς του NATO στη Γιουγκοσλαβία, για την επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ. Για τόσους πολέμους και τόσα μιλιταριστικά εγκλήματα, που άφησαν πίσω τους νεκρούς και ανθρωπιστικούς εφιάλτες. Ηταν πάντα μπροστά, κυρίως στους δρόμους με διαδηλώσεις μαζικές. Τι έγινε ξαφνικά; Γιατί τώρα τέτοια σιωπή;
Στην Ουκρανία, ο Πούτιν διάλεξε εδώ και λίγες ημέρες στον ρόλο του σφαγέα τον στρατηγό Σουροβίκιν που την ξέρει τη δουλειά. Ηταν αυτός που ισοπέδωσε το Χαλέπι το 2016 στη Συρία με απαγορευμένα πυρομαχικά διασποράς και εμπρηστικές βόμβες με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 600 άμαχοι, ανάμεσα τους δεκάδες παιδιά. Αυτό κάνει και τώρα – του άναψε το πράσινο φως για τους τυφλούς βομβαρδισμούς κατά των ουκρανών αμάχων. Αλλά, περίεργο πράγμα, οι πάντα έτοιμοι να κατεβούν στους δρόμους εκπρόσωποι της ημέτερης Αριστεράς φαίνεται βρίσκονται σε ένα είδος sabbatical.
Στην Ουκρανία τα τελευταία εικοσιτετράωρα επιστρέψαμε στις πρώτες εβδομάδες του πολέμου. Οι βομβαρδισμοί, παρά τις υποκριτικές διαβεβαιώσεις του Κρεμλίνου ότι είναι «χειρουργικοί», χτυπούν αμάχους. «Πρόκειται για εγκλήματα πολέμου» έγραψαν οι Financial Times, που μπορεί να «παίρνουν ναρκωτικά» σύμφωνα με τον εξάδελφο Τσίπρα, αλλά κατήγγειλαν ότι τη Δευτέρα, την πρώτη μέρα του νέου κύκλου της αγριότητας, οι υποτιθέμενες «χειρουργικές» επεμβάσεις της Μόσχας χτύπησαν «ένα πάρκο στο οποίο πηγαίνουν οικογένειες με μικρά παιδιά, μια πεζογέφυρα, ένα μουσείο, και τα κτίρια ενός πανεπιστημίου».
Περίεργο πράγμα. Σε μια από εκείνες τις αντιπολεμικές συναυλίες –το αν ήταν και ξέπλυμα του Πούτιν ας το αφήσουμε για χάρη της συζήτησης– οι οποίες έγιναν λίγο μετά τη ρωσική εισβολή του Φεβρουαρίου, οι συμμετέχοντες επιχείρησαν να διαχειριστούν την αμηχανία με έναν στίχο του ανυπέρβλητου Γιάννη Ρίτσου. «Δεν φτάνει να αγαπάς τον άνθρωπο και την ειρήνη… πρέπει να αγωνίζεσαι για αυτόν!» διεμήνυε η αφίσα. Σωστά. Αλλά ο Pίτσος έγραφε και κάτι άλλο: «Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη. Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη. Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα είναι η ειρήνη». Ο βομβαρδισμός του πάρκου δεν είναι λοιπόν πόλεμος;
«Σήμερα, δεν μπορεί κανείς να είναι αριστερός αν δεν τάσσεται ξεκάθαρα με την Ουκρανία» έγραψε, από την άλλη, το περασμένο καλοκαίρι ο σλοβένος διανοητής Σλαβόι Ζίζεκ, άλλοτε ενθουσιώδης υποστηρικτής του Αλέξη Τσίπρα. Αριστερός αλλά χωρίς παρωπίδες, κατήγγειλε όσους «επικεντρώνονται στον πασιφισμό μπροστά στη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία».
Δύσκολες ημέρες λοιπόν για τους επαγγελματίες ανθρωπιστές που πάντα καταγγέλλουν το ΝΑΤΟ και τώρα στηρίζουν εμμέσως τον Πούτιν. Λες και είναι το ΝΑΤΟ που εισέβαλε εν ψυχρώ σε μια δημοκρατική χώρα αφήνοντας πίσω του αίμα, καταστροφή και δάκρυα.
Βλέπετε, η υποκρισία είναι μαγαζί σε αυτή τη χώρα. Και μάλιστα μαγαζί γωνία: χτίζεις καριέρα με το ηθικό πλεονέκτημα –και στην πολιτική και στον συνδικαλισμό και στη δημοσιογραφία και στο τραγούδι και όπου θες.
Αρκεί να μένεις πιστός στη συνταγή και να μην αφήνεις να σε αποπροσανατολίσουν οι αναποδιές που σου στέλνει κατακούτελα αυτή η ρημάδα η πραγματικότητα. Να κάνεις τον ελιγμό και να συνεχίζεις ακάθεκτος με την ίδια συνταγή. Γιατί αν λοξοδρομήσεις κάηκες: ο βουλευτής δεν θα εκλεγεί, ο συνδικαλιστής θα πάψει να αποκαλείται «αγωνιστής» και ο τραγουδιστής θα τραγουδάει σε άδειες καρέκλες.