Θυμάστε το παλιό «Εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς;». Κάτι παρόμοιο ισχύει σήμερα, το ζητούμενο όμως δεν είναι ο παπάς, αλλά η αντιπολίτευση. Οπως τότε δεν μπορούσε κανείς να βρει τον παπά, έτσι σήμερα είναι δύσκολο να βρεις πού είναι η αντιπολίτευση, υπό την έννοια, βέβαια, της παραγωγής πολιτικής σκέψης και επιχειρημάτων που θα βελτίωναν το νομοθετικό έργο.
Ιδού δύο πρόσφατα παραδείγματα. Στη συζήτηση για τα μη κρατικά πανεπιστήμια, δεν ακούστηκε από την αντιπολίτευση ούτε ένα βάσιμο και λογικό επιχείρημα επί τη βάσει του οποίου το νομοσχέδιο έπρεπε να καταψηφιστεί. Αντίθετα, ακούστηκαν πολλές ανοησίες, με πρώτη την του γενικού γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ περί «sugar daddies». Η αντιπολίτευση το καταψήφισε αφήνοντας έτσι να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι μόνο η κυβέρνηση σκέφτεται λογικά.
Στο περί τεκνοθεσίας για τα ομόφυλα ζευγάρια, συμφώνησαν οι περισσότεροι διαγράφοντας έτσι το σοβαρότατο λάθος της κυβέρνησης να θεσμοθετήσει καθιστώντας νόμιμο κάτι που η φύση δεν ευνοεί. Στην περίπτωση αυτή, η αντιπολίτευση διέσωσε το κύρος της κυβέρνησης. Και για να ρεφάρει κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας με αποτέλεσμα να γελοιοποιηθεί τρις.
Η κυβέρνηση μπορεί να μη χρειάζεται αντιπολίτευση, αλλά η χώρα τη χρειάζεται και μάλιστα ισχυρή. Δυστυχώς, δεν υπάρχει αντιπολίτευση και ο λόγος είναι φανερός. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν έχουν σαφές και συγκροτημένο πρόγραμμα για το τι Ελλάδα θέλουν και με ποιον τρόπο μπορεί το όραμά τους να γίνει πραγματικότητα. Η σημερινή αντιπολίτευση, επειδή δεν έχει γνώση και άποψη, πολιτεύεται ανάλογα με τις ευκαιρίες που της προσφέρονται. Θλιβερό παράδειγμα η υποκριτική στάση της σε σχέση με την τραγωδία των Τεμπών. Μια στάση που δεν είναι εργαλειοποίηση, όπως λέει η κυβέρνηση, αλλά μάλλον πλησιάζει την εμπορία.
Ας μας πει ο Κασσελάκης τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ για τον εξορθολογισμό του κράτους τα πέντε χρόνια της κυβέρνησής του ή ας μας πει ο Ανδρουλάκης τι έκανε το ΠΑΣΟΚ στα είκοσι χρόνια της δικής του διακυβέρνησης. Με τι φόντα ζητούν τώρα επί πίνακι την κεφαλή του Καραμανλή σαν να ήταν ο αυτουργός;
Δυστυχώς για τη χώρα, η αντιπολίτευση φαίνεται να κινείται μέσα στα στενά όρια ενός τριγώνου που στις κορυφές του έχει τις λέξεις αστείο, γελοίο, άγνοια.
Εν παρενθέσει, με τα παραπάνω δεν υπαινίσσομαι, βέβαια, ότι Ανδρουλάκης ίσον Κασσελάκης και ΠΑΣΟΚ ίσον ΣΥΡΙΖΑ. Ο καταιγισμός ασυναρτησιών που δεχόμαστε καθημερινά από τον Κασσελάκη και η ολοφάνερη σοβαρότητα του Ανδρουλάκη αποκλείουν τέτοια εξίσωση.
Το αναπόφευκτο συμπέρασμα, πάντως, είναι ότι αυτή τη στιγμή ο Μητσοτάκης δεν φοβάται κανέναν. Δεν έχει υπολογίσιμο αντίπαλο.
Υπάρχει, όμως, μια εν δυνάμει εξαίρεση και προοπτική η οποία μπορεί να προκύψει αν και όταν ο Ανδρουλάκης και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ αποφασίσουν να κατέβουν στις πλατείες και στις γειτονιές για να μιλήσουν και να πείσουν τους απλούς πολίτες ότι έχουν κάτι καλό και σημαντικό να προσφέρουν στη χώρα.
Ο κ. Θεόδωρος Π. Λιανός είναι ομότιμος καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.