Τι περίεργο πράγμα! Κάθε καλοκαίρι συμβαίνει. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Ερχεται ένα τραγούδι από το πουθενά και σου κολλάει. Ερήμην σου. Δεν το επιλέγεις εσύ. Οχι! Αυτό σε επιλέγει για να σου κολλήσει τη βελόνα σου, να το τραγουδάς, να το σιγομουρμουράς, αστεία να σ’ «ενοχλεί» ότι σου έχει κολλήσει, αλλά και «Πάλι, πάλι, πάλι» Λευτέρης Πανταζής. Αυτό, αυτό! Μα, ενώ θα έπρεπε να μου ξεσηκώνει κέφι ελληνικής ψυχοσύνθεσης…
Να σας υποψιάσω για το «ελληνικής ψυχοσύνθεσης» με ένα παράδειγμα; «Μού ’χεις κάνει τη ζωή μου κόλαση», με ιδιαίτερη φωνητική έμφαση στο «Κόλαση!». Εχετε πιο ξεσηκωτικό από αυτόν τον στίχο; Σηκώνουμε χέρια, μαστιγώνουμε τον αέρα, αφιερώνουμε στο ταίρι, τον φιλάμε-μας φιλάει… Αντε να μεταφράσεις σε ξένο… Δεν έχει πλάκα! Οι γοητευτικές μας αναντιστοιχίες. Το ντέρτι της μίρλας μας!
Με το «Πάλι, πάλι, πάλι», του μέγα διασκεδαστή Λευτέρη, είναι πιο περίπλοκα τα πράγματα. Δηλαδή προέκυψαν περίπλοκα. Το πρωοτάκουσα στο πάρτι της Χριστίνας και του Μιχάλη. Την επομένη, και ενώ έλεγα τα νέα στην φίλη μου Νταΐάνα, κατέφθασε και η φίλη μας Χρύσα. Τη Χρύσα την εκτιμώ βαθιά. Συγκινητικό είδος μαχήτριας. Ενα διαζύγιο από έναν άνδρα, διαχρονικά ανήλικο, που ξέμπλεξε από κάθε ευθύνη απέναντι σε δυο παιδιά με 200 ευρώ και τη φράση «Αφού δεν μπορώ». Εκείνη σκαρφίστηκε ένα επάγγελμα και όρμηξε γιατί, μπορούσε-δεν μπορούσε, έπρεπε να μπορέσει. Δουλεύει ακατάπαυστα όσα χρόνια τη γνωρίζω. Με ένα χαμόγελο στα χείλη διάπλατο, αυτοηλεκτροδοτείται δύναμη και αντοχή. Καλοπροαίρετος άνθρωπος, θετική ενέργεια, για γουρλού την έχουμε όλοι.
Βρέχει; «Τι ωραία μυρίζει η βροχή!» Πεθαίνει από τη ζέστη; «Τι να λένε και στην Αφρική!» Χρυσούλα μου! Αγωνίστρια. Μα το άτιμο το σώμα… Αρχείο αξεπέραστο. Οσο και να χαμογελάει διακωμωδώντας κάθε πόνο της ψυχής της… Το άτιμο το σώμα! Ποιος μπόρεσε ποτέ να το κοροΐδέψει; Ποιος μπόρεσε ποτέ να σβήσει το αρχείο του; Της ξεπετάει μια ψωρίαση, κατά διαστήματα φουντώνει δραματικά, κατά διαστήματα γαληνεύει. Χρυσούλα μου! Ποιος κατάφερε να γελάσει το σώμα;
Εκείνη την ημέρα, ενώ έλεγα τα νέα, αναφέρθηκα και στο τραγούδι του Λευτέρη που μου είχε κολλήσει. Η Νταϊάνα άρχισε κεφάτη να το τραγουδάει, η Χρύσα ρώτησε «Ποιο είναι αυτό, ρε κορίτσια;», η Νταϊάνα προθυμοποιήθηκε, «Κάτσε να το βρω στοYou tube», και έτσι έκανε.
Οι ήχοι από το κινητό πλημμύρισαν τη μικρή παρέα, η αρχή είναι ανουσίως, μπερδευτικά μιρλώδης γι΄αυτό που ακολουθεί, μέχρι που φτάνεις στο ρεφρέν: «Πάλι, πάλι, πάλι σ’ εσένα θα ‘ρχόμουνα, πάλι και ξανά θα σ ‘ερωτευόμουνα, από την ίδια τη σκανδάλη δεν θα το φοβόμουνα, αν για μια φορά και πάλι θα ξανασκοτωνόμουνα».
Α, ρε ελληνική ψυχοσύνθεση, η αυτοδιάθεση στην αυτοκαταστροφή! Ο Ζορμπάς μέσα μας. Το Βιετνάμ «Ηλία ρίχ’ το!»… Τι να αντιληφθεί ξένος άνθρωπος; «Πάλι, πάλι, πάλι σ’ εσένα θα ‘ρχόμουνα, από την ίδια τη σκανδάλη δεν θα το φοβόμουνα, αν για μια φορά και πάλι θα ξανασκοτωνόμουνα». Το τραγουδούσαμε γελώντας πάλι και πάλι. Και δώσ’ του χέρια να μαστιγώνουν τον αέρα…
Μέχρι που στο τσακ ενός δευτερολέπτου έπιασα τις κόρες των ματιών της Χρύσας να ζυγοσταθμίζουν κάτι πέρα-δώθε, πέρα-δώθε, το χαμόγελό της να μεταλλάσσεται σε πικρό, στο βλέμμα της παιδικό παράπονο-παραπονάκι. «Α, ρε κορίτσια! Να ψάχνεις με το μυαλό άνθρωπο να αφιερώσεις ένα ερωτικό τραγούδι και να μη βρίσκεις…» Αυτό ήταν. Με έλιωσε. Η επιτομή της μοναξιάς μιας ψυχής ψυχούλας…
«Να ψάχνεις με το μυαλό άνθρωπο να αφιερώσεις ερωτικό τραγούδι και να μη βρίσκεις». Από εκείνη τη στιγμή και μετά αυτό το τραγούδι, το ανάλαφρο, το πιασάρικο, μού τσακίζει την ψυχή γιατί, παρακάμπτοντας το γλέντι του, μου φέρνει στη σκέψη τα ματάκια της. Τελικά όλοι μια αγκαλιά αναζητούν, να κουρνιάσουν και να «σκοτωθούν».