Πώς είναι το τέλος στα έργα; Εκεί, πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους;
Ενίοτε προβλέψιμο, κάτι σαν γενναιόδωρη ανταμοιβή του σκηνοθέτη στο φιλοθέαμον κοινό του.
Ενίοτε απρόβλεπτο. «Μα πώς το σκέφτηκε;», έμπλεοι θαυμασμού αναρωτιούνται.
Ενίοτε απότομο. Ανάβουν τα φώτα της αίθουσας και το κοινό: «Τελείωσε;» σιγοψιθυρίζει. Και κοιτάνε σαστισμένα, μουδιασμένοι ο ένας τον άλλον σαν για να πάρουν γραμμή. Τι δεν κατάλαβαν; Και δυσκολεύονται ν’ αφήσουν την αίθουσα, απεγνωσμένα λαίμαργα αναζητούν «Μήπως έχει κι άλλο;». Ανασηκωμένοι μισό, κάτι ακόμα… Δεν μπορεί!
Στη ζωή; Στις σχέσεις; Πότε τελειώνουν οι σχέσεις; Αναρωτηθήκαμε στις κουβέντες μας οι φίλες προχθές. Μπορεί εκεί που τελειώνουν οι λέξεις. Οχι γιατί στέρεψαν. Αλλά γιατί οι άνθρωποι δεν αντέχουν άλλο να τις συγκολλήσουν.
Εκεί που στεγνώνουν στο στόμα όπως τα κοκαλωμένα σεντόνια στον ήλιο. Οχι γιατί βαστάνε ακόμα νερό, αλλά γιατί δεν υπάρχει χέρι να τα μαζέψει.
Βέβαια, προσπαθούν οι έρημες, ηρωικά προσπαθούν, να σκαρφαλώσουν λαιμό, να πιάσουν στόμα, να αρθρωθούν από γλώσσα. Μα πισωγυρίζουν αδύναμες, ανήμπορες για μάχη.
Πότε τελειώνουν οι σχέσεις; Εκεί που οι λέξεις, οκνηρά ταπεινωμένες, ούτε καν ανασηκώνονται. Και η μόνη βοή, να σπάει μια οδυνηρή ησυχία, είναι μια συνεχής εσωτερική επανάληψη ενός «Και τι νόημα έχει;». Πια.
Νομίζω τότε τελειώνουν οι σχέσεις.