«Να καεί, να καεί», φώναζαν πριν από μερικά –όχι και πολλά– χρόνια οι Αγανακτισμένοι έξω από τη Βουλή και κάποιοι –όχι και πολλοί– ανησυχούσαν τότε για την απαξίωση που έτρωγε η κοινοβουλευτική μας εκπροσώπηση και ο Ναός της Δημοκρατίας. Η Βουλή δεν κάηκε τελικά. Εμεινε όρθια, ώστε να μπορούμε πλέον να παρακολουθούμε έναν βουλευτή να δέρνει μέσα σε αυτήν έναν άλλον, αφού προηγουμένως ο άλλος –επίσης μέσα στη Βουλή– τού είχε πει διάφορα σεξουαλικά που είχε σκοπό να κάνει στη μαμά του.
Του Ελληνα, ξέρετε, κάν’ του ό,τι θες αλλά τη μαμά του μην τολμήσεις να την πιάσεις στο στόμα σου. Στην καταπληκτική αυτή φαρσοκωμωδία που παρακολουθήσαμε να εξελίσσεται ανάμεσα στον ανεξάρτητο βουλευτή (πρώην Σπαρτιάτη) Κωνσταντίνο Φλώρο και τον βουλευτή της Ελληνικής Λύσης Βασίλη Γραμμένο, ίσως αυτό να είναι το καλύτερο: Στα μεγάλα sites, όπου παρουσιάστηκε η είδηση, πολύς κόσμος πήγε στα σχόλια και έγραφε «ε, αφού του έβρισε τη μαμά του, καλά του έκανε». Λες και η Βουλή είναι η αλάνα της γειτονιάς μας και είναι απολύτως νορμάλ να λύνουμε τις διαφορές μας σε αυτήν με βρισιές και κλωτσομπουνίδια. Οχι ότι και στην αλάνα είναι νορμάλ, αλλά τέλος πάντων.
Αυτό, σε κάθε περίπτωση, είναι ένα καλό ερώτημα: Σε ποιο σημείο ακριβώς η Βουλή των Ελλήνων μετετράπη σε αλάνα;
Πολλοί θα πουν ότι «ακροδεξιοί είναι όλοι αυτοί, έτσι κι αλλιώς δεν έχουν κανέναν σεβασμό στην κοινοβουλευτική διαδικασία», και σε μεγάλο βαθμό θα έχουν δίκιο. Οι λεπτομέρειες του καυγά, το πώς ξεκίνησε, τι είπε ποιος σε ποιον και τα λοιπά, δεν έχουν και τόσο μεγάλη σημασία. Σημασία έχει ότι κανείς από τους δύο δεν θεώρησε δέον να συγκρατήσει τον εαυτό του όταν θύμωσε. Διότι κανείς από τους δύο δεν σέβεται τον χώρο μέσα στον οποίον εστάλη ώστε να εκπροσωπεί τον ελληνικό λαό.
Η ποιότητα του κοινοβουλευτικού μας προσωπικού είναι μια τεράστια κουβέντα, η οποία, λυπάμαι, αλλά δεν αφορά κυρίως αυτό το προσωπικό, αλλά εμάς που το εκλέγουμε. Και συνεπακολούθως την ποιότητα της δημοκρατίας μας εν γένει. Δεν πήγαν μόνοι τους Φλώρος και Γραμμένος ένα πρωί να γίνουν βουλευτές και να δαρθούν μέσα στη Βουλή· κάποιοι τους έστειλαν. Και το χειρότερο όλων είναι ότι πολλοί από αυτούς που τους έστειλαν εκεί δεν θεωρούν ιδιαίτερα κακό αυτό που συνέβη σήμερα. Τουναντίον, αυτό που τους ενδιαφέρει είναι αν κέρδισε «ο δικός τους». Μια κερκίδα που παρακολουθεί την αρένα και κραυγάζει για περισσότερο θέαμα.
Κοινοβουλευτική πηγή –με μεγάλη εμπειρία και ρόλο στη λειτουργία του Κοινοβουλίου– είπε στο Protagon ότι με τα σημερινά δεδομένα είναι πολύ δύσκολη η εύρυθμη λειτουργία των διαδικασιών μέσα στη Βουλή. Από τη μία, είναι τα πολλά κόμματα, που όλα διεκδικούν να «φανούν» και να ακουστούν, και κατά συνέπεια τραβάνε τις διαδικασίες σε μάκρος και στα άκρα. Αντί για ορχήστρα, με τα όργανα σε «συνομιλία» ή και σε δημιουργικό διάλογο και αντιπαράθεση, το Κοινοβούλιο έχει μετατραπεί σε μια κακοφωνία ετερόκλητων συνόλων, που καθένα τους δείχνει ενίοτε να υφίσταται σε διαφορετικό σύμπαν.
Από την άλλη, είναι ο τρόπος με τον οποίον καθένας από τους 300 έχει μάθει να λειτουργεί γενικότερα, στην πολιτική και στη ζωή. Ας μην ξεχνάμε τον κ. Κασιδιάρη, που τραμπούκισε σε ζωντανή σύνδεση την κυρία Κανέλλη. Το να περιμένεις ότι αυτός ο άνθρωπος θα επεδείκνυε οποιονδήποτε σεβασμό στις δημοκρατικές διαδικασίες είναι κατ’ ελάχιστον υπεραισιόδοξο.
Ο κόσμος που θέλει να δει αυτόν τον άνθρωπο στη Βουλή θέλει ξύλο και τραμπουκισμούς. Θέλει χάος, θέλει ευτελισμό των διαδικασιών, θέλει εν τέλει τη σταδιακή απαξίωση του κορυφαίου θεσμού της δημοκρατίας. Σαφώς και υπάρχει τέτοιος κόσμος. Τα ίδια, εξάλλου, πιθανώς θέλουν και άλλοι, που δεν ψηφίζουν τον Κασιδιάρη, αλλά πιστεύουν ότι το Κοινοβούλιο πρέπει να «καεί» επειδή η σύστασή του δεν είναι αυτή ακριβώς που θα τους άρεσε.
Υπάρχει αρκετός κόσμος σήμερα που κρυφογελάει με αυτά που έγιναν. Πιστεύοντας ότι αν ξεφτιλιστούν οι θεσμοί θα βελτιωθεί η ποιότητα της δημοκρατίας μας. Δεν τους περνάει καν από το μυαλό ότι θα συμβεί ακριβώς το αντίθετο και κάποια μέρα ίσως δούμε κι εμείς ένοπλους κερασφόρους «γραφικούς» να εισβάλλουν στη Βουλή για να αποκαταστήσουν τη «δημοκρατία», όπως βέβαια αυτοί την αντιλαμβάνονται.
Μετά από την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται, λέει το ρητό. Τώρα τους εκλέξαμε, πάει. Και θα πρέπει κάθε φορά που γίνεται κάτι τέτοιο να παλεύουμε με τα άσχετα, αντί να ασχολούμαστε με τα σημαντικά. Δεν ήταν οι τελευταίες εκλογές της ζωής μας όμως. Την ίδια κουβέντα κάνουμε και για την Ευρωβουλή, με άλλες παραμέτρους. Εχει σημασία ποιον και τι ψηφίζουμε. Εχει σημασία η διαδικασία. Εχει σημασία η προστασία των θεσμών. Είναι άλλο πράγμα οι πολιτικές διαφωνίες και εντελώς άλλο η διάβρωση του πολιτεύματος.
Εκτός αν δεν πιστεύεις στο πολίτευμα. Αλλο αυτό. Πες το μας να σε στείλουμε σπίτι σου. Διότι σπίτι τους πρέπει να πηγαίνουν αυτοί που κάνουν τη Βουλή ρινγκ. Συνοπτικά.