Αν πριν τον εγκλεισμό της καραντίνας χάζευες τηλεόραση μια, τώρα θες να χαζέψεις δέκα. Κακά τα ψέματα, δύσκολο να μην την ανοίξεις τη ριμάδα. Θα συμμαζέψεις, θα διαβάσεις, θα μαγειρέψεις, θα περιηγηθείς στα κοινωνικά δίκτυα, κάποια στιγμή θα το πατήσεις το κουμπί, να δεις τι γίνεται και εκεί μέσα. Και η αλήθεια είναι, κάτι τέτοιες στιγμές, σαν αυτές που ζούμε εντός των τειχών, θα ήθελες η τηλεόραση να μπορεί να σου κρατάει καλή συντροφιά.
Βέβαια, το μόνο που γίνεται πια στην τηλεόραση είναι να μιλάνε για τον κορονοϊό, εν είδει ενημέρωσης. Εννοείται ότι η ενημέρωση τώρα είναι αναγκαία, να μην παρεξηγηθώ, και καλώς παίρνει τα ηνία. Ζούμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση, στην οποία θες να ενημερώνεσαι επαρκώς. Αλλά το να βλέπεις ολημερίς ενημερωτικές εκπομπές, και μάλιστα μονοθεματικές, είναι μια σίγουρη συνταγή για να αποτρελαθείς, κεκλεισμένων των θυρών σου.
Μα, ειλικρινά, μας κάνουν πλάκα; Είναι κάποιου είδους πείραμα; Γιατί κάπως έτσι φαίνεται τελικά. Εδώ και κάμποσες μέρες, βλέπουμε στην τηλεόραση τους ίδιους ανθρώπους, τα ίδια θέματα, τις ίδιες συζητήσεις, είκοσι φορές τη μέρα, από το πρωί ως το βράδυ. Ξημερώνει, ενημέρωση για τον κορονοϊό, φτάνει η ώρα του δεκατιανού, συνεχίζεται η ενημέρωση επί του θέματος, μεσημεριάζει, πάρτε κι άλλη ενημέρωση, φτάνει το απόγευμα, λίγη ακόμα ενημέρωση, βραδιάζει, δείτε και τις ειδήσεις. Μονοθεματικές σχεδόν κι αυτές, αφιερωμένες στην πανδημία.
Λες, άντε να δω λίγο lifestyle, να ξεχαστώ. Αμ, δε! Οσες εκπομπές lifestyle επέστρεψαν στους δέκτες, ακολουθούν το ίδιο μοτίβο, έχουν εντάξει την ενημέρωση για τον κορονοϊό στη σκαλέτα τους. Πού να ξεχαστείς, βλέπεις πια κι εκεί το θέμα που έβλεπες προ ολίγου στην ενημερωτική εκπομπή που προηγήθηκε ή που θα δεις σ’ αυτήν που έπεται. Διαφορετικά, σου δείχνουν συνέντευξη με διάσημο μέσω skype, ο οποίος σου μιλάει, για –τι άλλο;– τον κορονοϊό και το πώς περνάει τη δική του καραντίνα.
Και για να σε αποτελειώσει η ελληνική τηλεόραση, έχει εντάξει στο πρόγραμμά της και ταινίες επιστημονικής φαντασίας, αγχωτικές και δυστοπικές, με καταστροφές, συντέλειες, πανδημίες και τα συναφή. Ο,τι πρέπει δηλαδή για να τις βλέπεις και να νιώθεις λίγο πιο άσχημα απ’ ό, τι ήδη νιώθεις. Βέβαια, η ταινία «Contagion», του Στίβεν Σόντερμπεργκ, έχει σενάριο τόσο σατανικά παρόμοιο με αυτό που ζούμε, που δεν γίνεται να μην την (ξανα)δεις. Και βέβαια, αν και μετράει μια δεκαετία ζωής, ξαναζεί μεγάλες δόξες παγκοσμίως.
Ας επιστρέψω όμως στο τηλεοπτικό πρόγραμμα. Και δώσε του συνδέσεις με νοσοκόμους, γιατρούς, επιδημιολόγους, και δώσε του μαρτυρίες από Έλληνες που ζούνε σε Ιταλία, Ισπανία, Νέα Υόρκη, και όπου αλλού η πανδημία χτυπάει κόκκινο, και δώσε του εξομολογήσεις εκ βαθέων με ανθρώπους που νόσησαν και ανθρώπους που το ξεπέρασαν, και δώσε του πλάνα από νοσοκομεία, πλάνα με αρρώστους, πλάνα με άδειες πόλεις, και δώσε του περιγραφές γεμάτες πόνο, και δώσε του ερωτήσεις εκνευριστικά κοινότοπες και λαϊκίστικες, και πολλές φορές τρομολαγνικές. Και το πρόγραμμα τελειώνει και ξαναρχίζει την επόμενη, με την αυγούλα, πανομοιότυπο.
Η ελληνική τηλεόραση έχει πέσει σε λούπα. Στην προσπάθειά της να ενημερώσει, το πήρε μονότερμα, που λένε. Κόλλησε η βελόνα. Είναι κρίμα γιατί τώρα είναι η στιγμή που την χρειαζόμαστε περισσότερο.
ΥΓ. Κι αν όχι οι νεότεροι, σίγουρα οι μεγαλύτεροι. Για εκείνους η τηλεόραση είναι ίσως η μοναδική τους συντροφιά, ειδικά τώρα.