Υπάρχει μία μερίδα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που εκτιμούσε ότι το κόμμα δεν έπρεπε να παραδώσει στο ΚΚΕ ηγετικό ρόλο σε ένα αναδυόμενο κίνημα ανυπακοής απέναντι στην κυβέρνηση και στα απαγορευτικά μέτρα. Αυτά τα στελέχη υποστήριζαν ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης όφειλε να βγει μπροστά και, τέλος πάντων, ακόμα και αν δεν καλούσε τους πολίτες να βγουν στον δρόμο, να υποστήριζε, έστω εμμέσως, αντίστοιχες κινήσεις.
Ενδεχομένως πρόκειται για στελέχη που νοσταλγούν τις εποχές και το κλίμα του 3%. Ο Τσίπρας δεν ανήκει σε αυτόν τον κύκλο. Στο τέλος έπραξε σοφά και δικαιώθηκε. Όχι επειδή το μεγάλο κεντρώο πολιτικό ακροατήριο τώρα αποδοκιμάζει το ΚΚΕ. Αλλά επειδή η πλατιά μάζα των πολιτών δεν είχε καμία διάθεση να βγει στον δρόμο και να εκτελέσει ασκήσεις ανυπακοής. Κατά μία εκδοχή, αυτό που συνέβη στους δρόμους της Αθήνας, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, ήταν και μία ζωντανή μέτρηση διαθέσεων της κοινής γνώμης. Πόσοι κατέβηκαν στον δρόμο; Δύο χιλιάδες άνθρωποι; Μέχρι εκεί, τόσοι είναι. Ρωτάς ονόματα και τηλέφωνα και μετά τα θυμάσαι απ’ έξω.
Τι μας λέει αυτό; Ισοδυναμεί με επιδοκιμασία της κυβερνητικής πολιτικής; Καμία σχέση. Σίγουρα όμως αποτελεί έμπρακτη αποδοκιμασία της ατζέντας ανατροπής που προσπαθεί να μας παρουσιάσει το ΚΚΕ και όσοι προσβλέπουν σε επιστροφή στο 2012. Είναι, αν θέλετε, ακόμα ένα σημάδι ενηλικίωσης μίας κοινωνίας που έχει φύγει προ πολλού από το στάδιο της οργής και δεν δείχνει καμία διάθεση να επιστρέψει εκεί.
Αν παίρναμε στα σοβαρά αυτά που διαβάζαμε στα social, ειδικά στο twitter, τότε οι δρόμοι της Αθήνας θα έπρεπε να έχουν γεμίσει πολίτες που υπερασπίζονται το πολίτευμα έναντι της χούντας του Χρυσοχοϊδη, θυμωμένους νεολαίους που φιμώνονται, αγωνιστές που διακρίνουν κίνδυνο κατάργησης δημοκρατικών δικαιωμάτων. Μπα… Ο κόσμος έκατσε σπίτι και χάζευε τον Βαρουφάκη σε αγωνιστική περφόρμανς, έχοντας από δίπλα μία αμήχανη Σακοράφα που, αν και καταλάβαινε τον βαθμό φαιδρότητας που εξέπεμπε η εικόνα, εκτέλεσε σωστά τα κομματικά της καθήκοντα.
Βέβαια το ΚΚΕ πανηγυρίζει. Και καλά κάνει. Υπενθύμισε στον κόσμο του ότι υπάρχει. Αν όμως κάτσουν και μετρηθούν, θα αντιληφθούν ότι το κοινό λιγοστεύει. Όχι επειδή ο λαός γουστάρει Μητσοτάκη, αλλά επειδή η κασέτα της εξέγερσης και της ανατροπής έχει κρεμάσει ταινία. Ναι, η αλήθεια είναι ότι έγινε ωραίος χαμός και, αν θέλετε, επικό τρολάρισμα της κυβέρνησης και του Χρυσοχοϊδη. Όμως όταν σε έχουν για τρολ, το πολύ να ασχοληθούν μαζί σου στα social. Στην κάλπη, λίγο δύσκολο.