Ο βομβαρδισμός του νοσοκομείου στη Γάζα προκάλεσε παγκόσμια οδύνη. Ηταν από τις στιγμές που οι τηλεοπτικοί παρουσιαστές αισθάνονται την ανάγκη να χαμηλώσουν τη φωνή, μαζί με τα μάτια, βάζοντας και δύο δευτερόλεπτα σιωπής ανάμεσα στις γραμμές που εκφωνούν. Αλήθεια είναι. Πρόκειται για γεγονός ανείπωτης βαρβαρότητας.
Ομως, ας είμαστε ειλικρινείς, παρά την οδύνη, η θηριωδία δεν προκάλεσε και σοκ. Πεντακόσιοι Παλαιστίνιοι νεκροί. Δεν είναι δα και κάτι πρωτόγνωρο. Εχει ξανασυμβεί στο παρελθόν. Θα επαναληφθεί και στο μέλλον. Οι Παλαιστίνιοι ανήκουν σε εκείνη την κατηγορία των λαών που θεωρούνται, λίγο ως πολύ, αν όχι αναλώσιμοι, σίγουρα με το ένα πόδι στον τάφο. Είναι άλλο να σκοτωθούν 500 Γάλλοι και εντελώς διαφορετικό να εξαϋλωθούν Παλαιστίνιοι, Αφγανοί, Ιρακινοί. Στο μεταξύ, παρόμοια περιστατικά σημειώνονται πολύ συχνά στην Υποσαχάρια Αφρική. Μετά βίας φτάνουν στις αίθουσες σύνταξης και θα προβληθούν μόνο αν υπάρχει χρόνος στο δελτίο. Αν είναι λίγο μεγαλύτερο το ρεπορτάζ για τη συναυλία της Μαντόνα, δεν υπάρχει περίπτωση να παίξουν.
Εντάξει έχει εξήγηση αυτό. Είναι η διαφορετική αξία που παίρνει η ζωή, ανάλογα με το σημείο στο οποίο θερίζεται από τη βία. Στις εμπόλεμες ζώνες και στις τριτοκοσμικές περιοχές το μακελειό είναι στοιχείο της καθημερινότητας και ο κυνισμός περισσεύει. Δεν θα ανάψουν ρεσό σε καμία ευρωπαϊκή πόλη για τους Παλαιστίνιους που χάθηκαν στη Γάζα, επειδή ακριβώς πρόκειται για Παλαιστίνιους που ζουν στη Γάζα. Το πιθανότερο είναι να πεθάνουν.
Το έχουμε χωνέψει εδώ και χρόνια. Δεν θα δούμε ρεπορτάζ με προσωπικές ιστορίες, γονείς που μιλούν on camera για τα παιδιά τους, φωτογραφίες από τα social των κατακρεουργημένων. Πεντακόσιοι νεκροί σε άλλο σημείο του πλανήτη είναι μια ανείπωτη τραγωδία ως το άθροισμα προσωπικών ιστοριών. Στη Γάζα είναι ένα συμπαγές μέγεθος, ένα επιπλέον στοιχείο που πέφτει βαρύ στο τραπέζι της διπλωματίας. Η ζωή ενός Παλαιστινίου δεν πιάνει στο χρηματιστήριο ανθρώπινων αξιών την τιμή που έχει η ζωή ενός Δυτικού. Ενας νεκρός Παλαιστίνιος δεν φτάνει για να συνθέσει μια τραγωδία. Ούτε τριακόσιοι, ούτε πεντακόσιοι. Είναι κομμάτι της κανονικότητας.