Μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας ή στους εμπορικούς δρόμους των περιφερειακών δήμων της Αττικής ή στα κέντρα συναθροίσεων των μεγάλων επαρχιακών πόλεων θα οδηγήσει σε ένα κοινά αποδεκτό συμπέρασμα. Δεν υπάρχει κλίμα εκλογών. Ο κόσμος κάνει κανονικά τις δουλειές του, οι πολιτικές συζητήσεις είναι εντυπωσιακά λίγες για την καρδιά προεκλογικής περιόδου, οι αντιπαραθέσεις είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Προσωπικά δεν ξαναθυμάμαι εκλογές που, ενώ απέχουμε δύο εβδομάδες από την κάλπη, να μην έχω βρεθεί μπροστά σε σκληρή λογομαχία ή σε καβγά. Μα ούτε έναν, έτσι για δείγμα.
Κατά τούτο, οι κοκορομαχίες των τηλεοπτικών πάνελ μοιάζουν παράταιρες με το κλίμα της υπόλοιπης κοινωνίας. Αυτά τα καθημερινά μαλλιοτραβήγματα ανάμεσα σε νεοδημοκράτες, συριζαίους και πασόκους, αυτές οι ξαφνικές τσιρίδες που αναθρώσκουν άνευ εμφανούς αιτίας στους τηλεοπτικούς ουρανούς, αυτή η ιερή οργή του (κάθε) ενός (και) για τους άλλους δυο απέναντι, τελικά καταντά έως και λίγο κωμική. Πώς να το εξηγήσω, δεν υπάρχει καν στοιχειώδης αντιστοίχιση ανάμεσα στις διαθέσεις του εκλογικού σώματος και τη συμπεριφορά του πολιτικού του προσωπικού. Σε άλλο σύμπαν οι μεν, σε άλλον γαλαξία οι δε.
Γίναμε Ευρωπαίοι, θα πείτε. Ενδεχομένως. Αλλά πιθανότατα υπάρχει κι άλλη εξήγηση. Η εξέδρα δεν έχει την παραμικρή αγωνία για την εξέλιξη του αγώνα. Σε ένα παιχνίδι με προδιαγεγραμμένο φινάλε, ποιος ο λόγος να παθιάζεται το κοινό του; Οι ίδιοι οι παίκτες και οι προπονητές, εντάξει, έχουν ατομικούς λόγους να διακριθούν μέσα σε αυτό το ανιαρό παιχνίδι, κάποιων παίζεται ως και το κεφάλι τους. Η εξέδρα όμως γιατί να φωνάξει συνθήματα, γιατί να στηρίξει αλαλάζοντας, πολύ περισσότερο γιατί να ορμήσει και να δαρθεί; Για χάρη τίνος; Αφού ξέρει το αποτέλεσμα.
Και μη μου πείτε ότι η κάλπη είναι γκαστρωμένη και άλλα χαριτωμένα που έλεγε κάποτε ο Χαρίλαος. Αυτά ίσχυαν προ των υπερηχογραφημάτων. Τώρα ξέρουμε ως και το χρώμα της ίριδας του εμβρύου. Ναι ξέρω, καμιά φορά το παιδί έχει γυρισμένο τον πισινό του προς τα έξω και ο υπέρηχος κάνει λάθος ως προς το φύλο του. Εντάξει λοιπόν. Στηριχθείτε σε αυτό το παλαιικό εμπόδιο που δεν υφίσταται πλέον.
Δέκα διαφορετικά μηχανήματα κάνουν πέντε επάλληλες εξετάσεις του εκλογικού σώματος το καθένα, όλα δείχνουν το ίδιο πράγμα, πλην εσείς συνεχίστε να ελπίζετε ότι κάπου υπάρχει λάθος. Ατιμη ελπίδα. Που δεν κωλώνει ούτε μπροστά στην επιστήμη, ούτε μπροστά στο κυνικό βλέμμα της εξέδρας. Μόνο όταν τρακάρει οριστικά με την πραγματικότητα αναρωτιέται «τι έγινε ρε παιδιά;»