Οι περιφερειακές και (δευτερευόντως) οι δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου είναι το επόμενο πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης, με το οποίο θα τροφοδοτηθεί η συζήτηση των επόμενων εβδομάδων.
Εν όψει αυτών, λέγονται και γράφονται πολλά και μοιάζει να αγνοείται για μία ακόμη φορά το μείζον: Οι εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης δεν θα έπρεπε να εντάσσονται στο συμβατικό πολιτικό κουβεντολόι. Έχουν να κάνουν με την αποτελεσματικότητα, την ικανότητα και τον τρόπο με τον οποίο όσοι εκλεγούν, θα διαχειριστούν την καθημερινή ζωή των πολιτών.
Θα πει κανείς ότι αυτά ακούγονται κάπως ανεδαφικά. Θα διαπιστωθεί αν είναι, στα αποτελέσματα των προσεχών εκλογών. Οι εν ενεργεία δήμαρχοι και περιφερειάρχες θα κριθούν από τα πεπραγμένα τους, οι νέοι υποψήφιοι και οι διεκδικητές, είτε θα τιμηθούν με μία ευκαιρία και θα δοκιμαστούν, είτε δεν θα πείσουν και θα αναμένουν την επόμενη.
Εν όψει αυτών, κάποια πράγματα είναι σαφή. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει προσδώσει ξεκάθαρα κομματικό χαρακτήρα στις περιφερειακές εκλογές (κατά βάση επειδή αυτές «βάφουν τον χάρτη» και διαμορφώνουν εντυπώσεις), ενώ κάπως πιο χαλαρά αντιμετωπίζει τις δημοτικές και σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πειραιά έχει ανακοινώσει ότι στηρίζει τους εν ενεργεία δημάρχους.
Παρά ταύτα, ορισμένα στοιχεία οφείλει κάποιος να τα λάβει υπόψη, αν θέλει να γνωρίζει τις παραμέτρους που μπορεί να οδηγήσουν σε μικρότερες ή μεγαλύτερες εκπλήξεις.
Το βασικό είναι, ότι ισχύει για την εκλογή από τον πρώτο γύρο το όριο του 43%. Όποιος το πιάσει εκλέγεται και ησυχάζει. Αλλιώς, μπαίνει στην περιπέτεια του δεύτερου γύρου και έχει να αντιμετωπίσει πιθανές άλλες συσπειρώσεις και συμμαχίες, ή και ενδεχόμενες ανατροπές.
Με αυτό κατά νου, δεν έχει γίνει ακόμη συνειδητό στο βαθμό που θα έπρεπε, ότι για τη ΝΔ τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο εκ πρώτης όψεως φαίνονται.
Με την εξαίρεση της Αττικής, όπου ο Πατούλης παραμέρισε και δεν βγήκε στο αντάρτικο και ο Χαρδαλιάς έχει να αντιμετωπίσει τους Γιάννη Σγουρό και Γιώργο Ιωακειμίδη, στις περισσότερες από τις υπόλοιπες περιφέρειες, οι υποψήφιοι είναι αντιμέτωποι με κομματικά αντάρτικα ή με αντιπάλους προερχόμενους από τη ΝΔ. Αυτό συμβαίνει στο Βόρειο Αιγαίο όπου ο Αλκιβιάδης Στεφανής είναι απέναντι στον σημερινό περιφερειάρχη Κώστα Μουντζούρη και στην Πελοπόννησο, όπου ο Δημήτρης Πτωχός έχει να αντιμετωπίσει τον Πέτρο Τατούλη.
Κατά τα λοιπά:
– Τα πράγματα είναι μάλλον δύσκολα για τη Ρόδη Κράτσα στην περιφέρεια Ιόνιων Νήσων. Είναι αντιμέτωπη με τον Θεόδωρο Γαλιατσάτο, που στηρίζεται από το ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως, με τον νεοδημοκρατικής προέλευσης πρώην δήμαρχο Κέρκυρας, Γιάννη Τρεπεκλή.
– Στη Δυτική Μακεδονία ο εν ενεργεία περιφερειάρχης Γιώργος Κασαπίδης έχει χάσει τη στήριξη ενός σημαντικού αριθμού συμβούλων που εκλέχτηκαν με τον συνδυασμό του το 2019 και σήμερα έχουν στραφεί υπέρ του διαγραφέντος, πρώην βουλευτή Γιώργου Αμανατίδη, που κατεβαίνει ως αντάρτης.
-Στην Ήπειρο, ο ενεργεία περιφερειάρχης Αλέξανδρος Καχριμάνης έχει απέναντι του τον τοπικό νεοδημοκράτη «αντάρτη», Σπύρο Ριζόπουλο.
Κομματικά στελέχη της ΝΔ δεν κρύβουν την πραγματικότητα εν όψει αυτών. Βλέπουν τι συμβαίνει και γνωρίζουν και τι μπορεί να παίζεται στην εσωτερική μάχη επιρροής στο κόμμα.
Το θέμα είναι υπό αυτές τις συνθήκες, αν τον Οκτώβριο ο χάρτης της Ελλάδας θα βαφτεί γαλάζιος ή το πόσες αποχρώσεις του γαλάζιου θα πρέπει να επιλέξουν τα κανάλια. Αν δεν χρειαστεί να «παίξουν» και άλλα χρώματα, αναλόγως του τι θα κάνουν οι «αντάρτες».