Αν πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ ονειρεύτηκε κάποτε να γίνει ένα ΠΑΣΟΚ της νέας εποχής, θα ‘πρεπε να ξέρει ότι η πρώτη ιδιότητα του κραταιού παπανδρεϊκού κινήματος ήταν το θηριώδες αίσθημα αυτοσυντήρησης. Από τον πρώτο καιρό που το κόμμα χωριζόταν σε αριστεροσοσιαλιστές και παλαιοκεντρώους, αλλά και στη συνέχεια που μοιράστηκε σε Σημιτικούς, Ακηκούς και Αρσενικούς, υπήρχε κάτι στο οποίο συμφωνούσαν όλοι και πάντα: όταν υπήρχαν εκλογές, όποιες εκλογές κι αν ήταν αυτές, πήγαιναν όλοι μαζί — νικούσαν και έπειτα ξαναχωρίζονταν στη διανομή της εξουσίας. Αλλά πρώτα νικούσαν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τον διακαή πόθο του να μεταμορφωθεί σε ΠΑΣΟΚ, αυτό το βασικό μάθημα δεν το έχει μάθει. Δεν πρόλαβε να αποχωρήσει ο Τσίπρας και τα διάφορα κομμάτια του προσπαθούν να κάνουν το ακριβώς ανάποδο απ’ αυτό που θα ‘πρεπε. Αντί να πάνε στις αυτοδιοικητικές εκλογές σαν ένα ενιαίο πολιτικό σώμα, τις χρησιμοποιούν για να περιχαρακώσουν τους εσωτερικούς τους διαχωρισμούς. Αντί να διεκδικήσουν όλοι μαζί μεγαλύτερη πίττα μέσα στο εκλογικό σώμα και έπειτα να λύσουν τις διαφορές τους, θυσιάζουν τον στόχο της μεγέθυνσης του κόμματος τους στον στόχο της επικράτησης κάθε μιας ομάδας.
Νηπιακή πολιτική συμπεριφορά, για ένα κόμμα που θεωρητικώς προσπαθεί να βάλει φρένο στην παρακμή του. Oσα συνέβησαν στην υποψηφιότητα για τον δήμο της Αθήνας αλλά και σε άλλες περιοχές (Βόρειο Αιγαίο, Θεσσαλονίκη, κλπ) με τους τσακωμούς, τις αυτονομήσεις και τα πηγαινέλα της επίσημης γραμμής (που άλλοτε είναι κεντρική και άλλοτε τοπική), αποδεικνύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ποτέ ενιαίο κόμμα. Πολλά μικρά κόμματα μαζί ήταν, που τα ένωνε σε ένα μεγάλο η παρουσία του Τσίπρα. Μόλις εξέλιπε ο Τσίπρας, ο σχηματισμός μεταβλήθηκε σε πολιτικά θρύμματα.
Αν το καλοσκεφτεί όμως κανείς, το πράγμα φαντάζει τρομερό. Aνθρωποι που βίωσαν τη γλύκα της εξουσίας, είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνουν ότι με τέτοιες συμπεριφορές ο συνολικός ΣΥΡΙΖΑ θα συρρικνωθεί και άλλο, οπότε θα μπει πλέον στην χορεία των κομμάτων δίχως επιρροή και μέλλον; Και αν ο συνολικός ΣΥΡΙΖΑ συρρικνωθεί, τι δύναμη και επιρροή θα έχουν οι διάφορες εσωτερικές του ομαδούλες που τώρα έχουν επιδοθεί σε αγώνα επικράτησης; Καλές ερωτήσεις, που όμως δεν έχουν αυτονόητες απαντήσεις. Καθότι η ιδεοληψία συχνά κουκουλώνει το αυτονόητο.
Δεν ήταν άλλωστε αυτονόητο ότι η επιβολή θηριώδους φορολογίας το 2015-19 θα αποξένωνε την μεγάλη μάζα των παραγωγικών ψηφοφόρων από την κυβέρνηση που τους επέβαλε; Hταν, πλην τους έβαλαν και υπερασπίστηκαν σθεναρά την επιλογή τους. Γιατί; Μα διότι τους κυνηγούσε η ίδια ιδεοληψία που σήμερα τους σπρώχνει να γίνουν δέκα (ιδεολογικά καθαρά) κομμάτια, παρά ένα μεγάλο αλλά χτισμένο στην βάση συμβιβασμών. Η αιώνια Αριστερά που αγαπήσαμε…