Αν δεις την αντίδραση των τριών παραγοντίσκων του Δήμου Κερκύρας που πετάνε το κανάτι στο κεφάλι της κοπέλας, διακρίνεις κάτι πολύ γνώριμο. Το πνεύμα του θρασύδειλου και ευθυτενούς «έμβιου όντος» που διέπει πολλούς από όσους διοικούν τη χώρα αυτή, ό,τι κι αν ψηφίζουμε οι υπόλοιποι, νομίζοντας ότι προσπαθούμε τουλάχιστον να επιλέγουμε κάθε φορά τους καλύτερους.
Διότι αυτοί οι τύποι, ανεξαρτήτως κόμματος, είναι τελικά που καταλήγουν να διοικούν. Είναι το «βδέλυγμα» που είπε ο (συγγραφέας) Δημήτρης Δημητριάδης. Αλλά με καρέκλα. Αυτοί που είναι πάντα εκεί όταν οι άλλοι απογοητεύονται και τα παρατάνε. Ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής της εξουσίας και ο καθρέφτης της χειρότερης πλευράς της χώρας – αλλά και ευρύτερα του Ανθρώπου.
Ο παραγοντίσκος που πετάει το κανάτι έγινε viral ως πλάκα. Δεν μάθαμε το όνομά του και δεν συνελήφθη από την Αστυνομία, παρότι η κοπέλα που χτυπήθηκε από το εν λόγω «έμβιο ον» πήγε στο νοσοκομείο και χρειάστηκε ράμματα. Ζήτησε άραγε συγγνώμη ή συνέχισε κανονικά; Μαγειρίτσα, κόκκινα αβγά, αρνιά και υποκλίσεις, πάνω απ’ όλα υποκλίσεις, σε Δήμαρχο και Περιφερειάρχη.
Η κοινωνία των πολιτών κοιμήθηκε τις τελευταίες ημέρες. Το αφήσαμε να περάσει έτσι. Σύμφωνα με το corfutvnews.gr «στελέχη του Δήμου παρουσία των Αντιδημάρχων (…) έριξαν τον μπότη χωρίς να φανταστούν ότι κάποια γυναίκα περνούσε εκείνη την ώρα από το πεζοδρόμιο».
Μετά, στάθηκαν απλώς τυχεροί. Έγιναν viral και χωρατό αντί να τους περάσουν χειροπέδες. Δεν μπορούσαν λέει να φανταστούν οι καημένοι πως όταν πετάς ένα κανάτι από ένα μπαλκόνι κάποιος ίσως περνάει από κάτω. Όπως οι Αστυνομικοί δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι η Κυριακή έλεγε την αλήθεια πως κινδύνευε η ζωή της. Όπως οι Λιμενικοί δεν μπορούσαν πέρυσι να φανταστούν ότι ο Αντώνης Καρυώτης θα πνιγόταν, αν δεν έσπευδαν αμέσως να τον σώσουν από τα απόνερα του Blue Horizon.
Αλλά η κοινωνία των πολιτών που κάποιες φορές προλαβαίνει να αντιδράσει (τελευταίο παράδειγμα η ιστορία με τους έξτρα ορόφους-δώρο στους εργολάβους) θέλει κι αυτή να πάρει μια ανάσα. Να δει ένα βιντεάκι να σκάσει το χειλάκι της. Κι ας είναι πρωταγωνιστές οι ίδιοι τύποι που της προκαλούν οργή και δάκρυα υπό άλλες συνθήκες.
Γιατί ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στα τρία λεβεντόπαιδα της Κέρκυρας και αυτούς που σε πολλές περιπτώσεις διοικούν άλλους Δήμους, Αστυνομικά Τμήματα ή Νοσοκομεία. Προσωπικά το έχω βιώσει με δικό μου άνθρωπο. Όταν ρώτησα «γιατί ρε παιδιά αυτά τα χάλια; Γιατί αυτή η αδιαφορία;» κάποιος μου έδωσε την κρίσιμη πληροφορία. Ο διοικητής του Νοσοκομείου ήταν ένας ακόμη «κλαρινογαμπρός», τσιράκι κομματικού παράγοντα που δεν κατάφερε να τον χώσει σε κάποιο Δήμο ή Περιφέρεια και κατέληξε εδώ. Από αυτόν κρεμόντουσαν τόσες ζωές, του δικού μου ανθρώπου συμπεριλαμβανομένου.
Να το κάνουμε λοιπόν το διάλειμμα μας ως κοινωνία των πολιτών, άνθρωποι είμαστε, απλά να ξέρουμε ότι με αυτόν τον τρόπο κερδίζουν τα «έμβια όντα». Όσοι είναι χρήσιμοι στη ζούγκλα αλλά άχρηστοι στον πολιτισμό. Και ως άχρηστοι γίνονται απαραίτητοι σε μια διοικητική μηχανή που απωθεί τους έντιμους και ικανούς. Ιδίως αφότου οι έντιμοι και ικανοί, δοκιμάσουν μια φορά, καταλάβουν πού βρέθηκαν, και φύγουν τρέχοντας.