Εχει βγάλει κανείς άκρη με τις υποκλοπές τους τελευταίους μήνες; Μάλλον όχι. Πρόκειται να βγει άκρη στο διάστημα που ακολουθεί; Η απάντηση είναι μάλλον ή ίδια.
Θα επηρεάσει η υπόθεση τις εκλογές – καθ’ οιανδήποτε έννοια, από τον χρόνο της διεξαγωγής τους έως το αποτέλεσμά τους; Η απάντηση ως προς αυτό εμπίπτει στο πεδίο της προφητείας ή της σπέκουλας και όποιος έχει τέτοιες ικανότητες ή διαθέσεις μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα, μέχρι να διαψευστεί ή να επαληθευτεί.
Το ζήτημα είναι σοβαρό – προφανώς. Γίνεται, όμως, πλέον, με διαφόρους τρόπους αισθητό ότι κανείς δεν το αντιμετωπίζει με τη δέουσα σοβαρότητα, ξεκινώντας από τους άτσαλους κυβερνητικούς χειρισμούς του καλοκαιριού και φτάνοντας στη σημερινή διαχείριση από την αντιπολίτευση (μείζονα και ελάσσονα).
Οι μεν (ΣΥΡΙΖΑ) τρέχουν πίσω από τα μετέωρα δημοσιεύματα του Βαξεβάνη, οι δε (ΠΑΣΟΚ) αμφιταλαντεύονται μεταξύ της αδυναμίας τους να διαφοροποιηθούν ουσιαστικά και της παγωμάρας τους, επειδή η δημοσκοπική τους εικόνα δεν βελτιώνεται.
Το θέμα εν προκειμένω μάλλον οδηγείται προς το ξεφούσκωμα. Και την ευθύνη γι’ αυτό φέρουν όλοι οι εμπλεκόμενοι – όσο και αν το όφελος του καθενός διαφοροποιείται.
Η κυβέρνηση ρίχνει στάχτη στα μάτια με μια αμφιλεγόμενη προσπάθεια αναμόρφωσης της λειτουργίας της ΕΥΠ.
Και η αντιπολίτευση κάνει την έκπληξη, ουσιαστικά ακυρώνοντας τον εαυτό της: Από τη μία ο δικηγόρος του Βαξεβάνη λέει ότι δεν υπάρχουν στοιχεία και τεκμήρια για τα δημοσιεύματα, παρά μόνο μάρτυρες για την υπόθεση, και από την άλλη, μια πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ ανακοινώνει πομποδώς στη Βουλή ότι πίσω από όλα αυτά βρίσκονται κάποιοι δυσαρεστημένοι επιχειρηματίες που έχουν τσαντιστεί επειδή η κυβέρνηση δεν μοιράζει με ικανοποιητικό τρόπο τα δισ. του Ταμείου Ανάκαμψης. Κάπου εκεί στο Μαξίμου πρέπει να έσκασαν στα γέλια και να άνοιξαν καμιά σαμπάνια.
Το ΠΑΣΟΚ τα παρακολουθεί όλα αυτά με αμηχανία και βαριεστημάρα.
Η βάσιμη προσδοκία μάλλον θα πρέπει να περιοριστεί στο ότι λύση στο πρόβλημα και επαρκείς απαντήσεις δεν θα υπάρξουν και το σενάριο του παρ’ ολίγον ελληνικού Γουότεργκεϊτ θα μείνει ατελές.
Και αν θέλει κανείς να δει τη φωτογραφία από τον συνδυασμό αυτόν του πολιτικού κυνισμού, της γκάφας και της ανεπάρκειας, καταλήγει σε μια διαπίστωση που κατά πάσα βεβαιότητα θα καθορίσει το πολιτικό περιβάλλον: ο Τσίπρας είναι ο μεγαλύτερος, σχεδόν ανεκτίμητος, «χορηγός» του Μητσοτάκη και ο Ανδρουλάκης ο πολύτιμος «χορηγός» του Τσίπρα.
Το μόνο που απομένει είναι η μαθηματική αποτύπωση των «χορηγιών» αυτών.