Ειπώθηκαν πάρα πολλά για τον Κώστα Σημίτη αυτές τις ημέρες. Λογικό, καθώς ο εκλιπών υπήρξε κομμάτι μιας Ελλάδας που τη θυμόμαστε γλυκόπικρα, και όσο και αν της ρίχνουμε ευθύνες για το λάθος μονοπάτι στο οποίο μας οδήγησε, αν μας έλεγε κάποιος να επιστρέψουμε σε αυτήν θα ετοιμάζαμε τις βαλίτσες μας αμέσως.
Ακούστηκαν πολλά και γράφτηκαν ακόμα περισσότερα, σε μια κλίμακα έντασης που ξεκινούσε από την αντικειμενικότητα και την ψυχραιμία και έφτανε σε φανφάρες και παραφωνίες. Σε απίστευτες γραφικότητες, πλαισιωμένες ενίοτε από τον μανδύα της σοβαροφάνειας, που τις κάνει να φαίνονται σαν παραμορφωμένοι πίνακες ενός απωθητικού σουρεαλισμού.
Ο γραφικός δεν λείπει ποτέ σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά θα μπορούσε να φωνάζει από μια γωνιά και να μην ακούγεται. Εδώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Βγαίνει μια Αφροδίτη Λατινοπούλου και λέει ότι τετραήμερο εθνικό πένθος θα έπρεπε να κηρύξει η Τουρκία, κατηγορώντας τον εκλιπόντα πρώην πρωθυπουργό ότι γκρίζαρε το Αιγαίο. Και ξαφνικά αυτή η κυρία παίζει παντού, οι δηλώσεις της ανακυκλώνονται με ταχύτητα φωτός και η ίδια γίνεται ανάρπαστη από εκπομπές που τη θέλουν εκεί, στα πάνελ τους, να ρίξει λίγο ακόμα λάδι στη φωτιά, με την άκαιρη και επιτηδευμένη προκλητικότητά της να τραβάει σαν μαγνήτης τους μπερδεμένους και τους ακραίους.
Στα κοινωνικά δίκτυα το όνομά της τρεντάρει δίπλα στον μεταπνευμονοϊό, στον οποίο κάποιοι γραφικοί βλέπουν νέα πανδημία και ξεσηκώνονται ότι δεν θα ξαναδεχτούν μάσκες και καραντίνες, ενώ παραδίπλα τρεντάρει το όνομα του Αλέξη Κούγια, για τον οποίο κάποιοι άλλοι τσακώνονται μεταξύ τους για το πώς πρέπει να σχολιάζεται η εξασθενημένη λόγω ασθένειας εμφάνισή του. Αν δεις τον πίνακα των τάσεων του διαδικτύου, το γραφικό είναι πρωταγωνιστής.
Τον χυλό που το αναπαράγει και κοχλάζει σαν καζάνι που το ξεχνούν στο αναμμένο μάτι για μέρες, τον ανακατεύει μια κοινωνία που της αρέσει, τελικά, να καταναλώνει αυτό το μενού. Θα την ακούσεις να παραπονιέται για τον έναν και τον άλλο που λέει μια ανοησία και τον παίρνουν στα σοβαρά, θα τη δεις να δυσανασχετεί που βλέπει στα κανάλια τον κάθε γραφικό να τον κάνουν μάγκα καλώντας τον ξανά και ξανά, αλλά για τον ίδιο γραφικό θα συζητήσει στο καφέ με την παρέα της, για αυτόν θα γράψει στα κοινωνικά της δίκτυα και θα σηκώσει την τηλεθέαση μιας εκπομπής που τον φιλοξενεί, γιατί θα προτιμήσει να δει αυτόν έναντι κάποιου άλλου, σοβαρότερου ίσως, καλεσμένου.
Οταν συνηθίζεις το τέρας αρχίζεις να του μοιάζεις, είχε πει ο Μάνος Χατζιδάκις. Κάπως έτσι την έχουμε πάθει με τη γραφικότητα. Είναι ένα τέρας που το συνηθίσαμε, το αφήσαμε να τρυπώσει στην καθημερινότητά μας σαν κάτι φυσιολογικό. Του βρήκαμε δικαιολογίες: «Πολύ γελάω με τον Βελόπουλο!». Το μπερδέψαμε με άσχετα δεδομένα: «Ναι, αλλά η Λατινοπούλου είναι όμορφη». Το υποτιμήσαμε, ακόμα, κοιτώντας το αφ’ υψηλού, σπάζοντας πλάκα μαζί του, χαζεύοντάς το από τον καναπέ μας, πεπεισμένοι ότι δεν φτάνει σε εμάς, δεν μπορεί να αγγίξει τη ζωή μας, γιατί εμείς είμαστε ανώτεροι.
Μια χαρά μπορεί. Και να που τώρα μάς περικυκλώνει γελώντας μας κατάμουτρα, κοκορευόμενο ότι είναι ο νικητής της κούρσας στην επικαιρότητα που φτιάχνουμε. Μια γραφικότητα που παίζει non stop, από το πρωί μέχρι το βράδυ, και δίνει τη σκυτάλη της στην επόμενη, σε μια σκυταλοδρομία που εμείς παρακολουθούμε με αμείωτο ενδιαφέρον.
Στην τελική, ποιος είναι πιο γραφικός; Η κυρία που λέει υπερβολές πάνω από έναν νεκρό άνθρωπο ή εμείς που ασχολούμαστε συνέχεια μαζί της;