Τρίτη απόγευμα. Πρώτα άκουσα έναν δυνατό θόρυβο να έρχεται από τον δρόμο. Μετά έναν συναγερμό σε κατάσταση πανικού. Και ύστερα κατάλαβα ότι δεν έχω ρεύμα. Βγήκα στον δρόμο και είδα ένα μεγάλο κλαδί να έχει κόψει το καλώδιο της ηλεκτροδότησης. Σε ένα μικρό δρόμο στο Χαλάνδρι. Τρία σπίτια όλα και όλα μείναμε χωρίς ρεύμα. Οι υπόλοιποι δεν έχουν κοινόχρηστο, αλλά τα διαμερίσματα ηλεκτροδοτούνται.
Η επικοινωνία με τις βλάβες του ΔΕΔΔΗΕ πήρε λίγες ώρες – έχω υπομονετικούς γείτονες. Και η κατάσταση είναι δύσκολη. Θα πρέπει ο Δήμος να μετακινήσει το κλαδί για να έρθει μετά το συνεργείο να αποκαταστήσει. Και επειδή τα σπίτια που πλήττονται είναι λίγα, μπαίνουμε τελευταίοι στη σειρά, το περιστατικό δεν θεωρείται αμέσου προτεραιότητας. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές έχουν συμπληρωθεί 24 ώρες. Συνεργείο του Δήμου δεν φάνηκε, σε λίγο θα νυχτώσει, λογικά πάμε για τρίτη μέρα χωρίς ρεύμα. Oσοι έχουν τζάκια, κάπως τη βγάζουν με το κρύο. Οι υπόλοιποι είτε έχουμε μετακομίσει είτε τη βγάζουμε στο κρεβάτι κάτω από το πάπλωμα. Αξέχαστη εμπειρία.
Βέβαια και οι δημοτικές αρχές έχουν ισχυρή δικαιολογία να προτάξουν: από τη στιγμή που το δέντρο αγκαλιάζει καλώδια ηλεκτροδότησης, αρμόδιος για την παρέμβαση είναι ο ΔΕΔΔΗΕ. Nαι, αλλά και ο ΔΕΔΔΗΕ σου λέει ότι δεν μπορεί να φροντίζει το κάθε δέντρο!
Είναι και το άλλο: αν το το δέντρο βρίσκεται σε κεντρικό δρόμο, εκεί οφείλει να παρέμβει η Περιφέρεια. Κοινώς είναι να μην πέσεις στην περίπτωση ή, τουλάχιστον, αν πέσεις, να έχει πάρει πολλούς το δέντρο μαζί του μήπως και υπάρξει πιο άμεση κινητοποίηση. Υπάρχουν βέβαια και δήμαρχοι που λένε ότι δεν τους φτάνει η χρηματοδότηση για να φροντίσουν τα δέντρα. Ε, αν είναι έτσι, να απευθυνθούμε στο υπουργείο Εσωτερικών να μας λύσει το πρόβλημα.
Αυτό το μπάχαλο με την ταλαιπωρία τριτοκοσμικού τύπου επιτρέπει την εξαγωγή πολλών συμπερασμάτων για τη λειτουργία του κράτους, των υπηρεσιών και την καχεξία που προκύπτει από το μπλέξιμο γραφειοκρατικών γραμμών. Πάνω από όλα, όμως, προβάλλει ένα κεντρικό ερώτημα: τι ακριβώς κάνουν οι Περιφέρειες και ποιες ανάγκες εξυπηρετούν;
Το ερώτημα δεν είναι καινούργιο, έχει τεθεί εδώ και χρόνια, όταν το σύστημα των Περιφερειών ουσιαστικά επιβλήθηκε από τις ευρωπαϊκές δομές. Και αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ένα σπουδαίο παράδειγμα μίας κατάστασης κατά την οποία όλοι είναι αρμόδιοι και ταυτοχρόνως δεν είναι. Με τους βαθμούς Αυτοδιοίκησης κατακερματισμένους σε διάφορα, μικρά ή μεγάλα, μαγαζιά, με ένα γραφειοκρατικό κουβάρι υπηρεσιών, στο τέλος ο πολίτης δεν ξέρει πού να απευθυνθεί και σε ποιον να βάλει τις φωνές.
Και αλήθεια, στην περίπτωση μου, από πού να αρχίσω; Από τον Δήμο Χαλανδρίου; Τον ΔΕΔΔΗΕ που έχει την ευθύνη της καλωδίωσης ή από την Περιφέρεια; Βλέπετε, όταν παλαιότερα είχε πέσει στο τραπέζι η πρόταση για μητροπολιτικούς Δήμους, είχαν ξεσηκωθεί οι τοπικοί άρχοντες που ανησύχησαν μη χάσουν την εξουσία και η συζήτηση τελείωσε πριν καν ανοίξει.
Και καλώς τελείωσε γιατί υπάρχουν πιο συναρπαστικά θέματα να συζητάμε. Oπως το ποιος ευθύνεται για το κλαδί που έκοψε το καλώδιο και δεν έχουμε ρεύμα.