Πέρασε λίγο-πολύ απαρατήρητο και δεν θα έπρεπε. Λίγες ημέρες προτού βρεθεί στη Νέα Υόρκη, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν εξέδωσε ένα βιβλίο. Ο τίτλος του είναι «ενας πιο δίκαιος κόσμος είναι εφικτός».
Σε αυτό, ο τούρκος πρόεδρος περιγράφει (σχεδόν) σε όλη τους την έκταση τα μεγαλοϊδεατικά του οράματα και δίνει μία πρόγευση για τα όσα θα πρέπει να αναμένει κανείς εν όψει της επετείου των 100 ετών από τη δημιουργία του νέου τουρκικού κράτους, το 1923.
Αυτό που έχει όμως μεγαλύτερη σημασία είναι ότι μέσα σε όλα όσα έκανε ή σχεδίαζε να κάνει στη Νέα Υόρκη, στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και στο περιθώριο αυτής, ο Ερντογάν περιέγραψε αυτά τα ίδια οράματα κατά την ομιλία του στην έδρα του Οργανισμού.
Ουσιαστικά, χρησιμοποίησε το διεθνές αυτό βήμα προκειμένου να προωθήσει το βιβλίο του αυτό – ή για να πει σε όλους ότι καλό θα είναι να το μελετήσουν. Θα μπορούσε κάποιος να κάνει παραλληλισμούς με το «Ο αγών» μου, αλλά περισσότερο θα όφειλε να μην αγνοήσει τα μηνύματα και τις διαθέσεις του Ερντογάν.
Μπορεί το ταξίδι αυτό στη Νέα Υόρκη να ενέτεινε την αίσθηση ότι οι σχέσεις Άγκυρας – Ουάσιγκτον βρίσκονται στον πάγο, αφού ούτε συνάντηση με τον Τζο Μπάιντεν έγινε, ούτε τίποτε, ωστόσο αυτό δεν φάνηκε πτοεί τον τούρκο Πρόεδρο.
Μεταξύ όλων των άλλων λοιπόν, από το βήμα της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ, ο Ερντογάν μίλησε για την ανάγκη μιας συνολικής μεταρρύθμισης, ειδικά στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Όπως τόνισε, «ο κόσμος είναι μεγαλύτερος από πέντε (σ.σ. κράτη)», υπονοώντας προφανώς τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Στο βιβλίο του εξάλλου, αποσπάσματα από το οποίο ουσιαστικά απήγγειλε από το βήμα της ΓΣ, αναφέρει ότι η κατάσταση στο Συμβούλιο Ασφαλείας είναι απαράδεκτη, δεδομένου ότι οι αποφάσεις που λαμβάνονται από τα Ηνωμένα Έθνη μπορεί να εξαρτώνται από ένα και μόνο κράτος.
Υπό αυτό το πρίσμα, και συνδυάζοντας όλα αυτά με μία (προφανή εκ μέρους του) προσπάθεια εξωραϊσμού του Ισλάμ, εντάσσοντας την «ισλαμοφοβία» στις σύγχρονες μορφές ρατσισμού και αποσυνδέοντας το Ισλάμ από την τρομοκρατία, ο πρόεδρος της Τουρκίας έδειξε τις διαθέσεις του και περιέγραψε τις διεκδικήσεις του.
Όλα αυτά οφείλει κανείς να τα έχει υπόψη εν αναμονή των «εκπλήξεων» που επιφυλάσσει για το 2023 ή εν όψει αυτού.
Μπορεί κανείς βασίμως να υπολογίζει ή να ελπίζει ότι όσο και αν η παρουσία του Ερντογάν στη Νέα Υόρκη κυριάρχησε στον ελληνικό Τύπο λόγω του περιστατικού με τον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο, οι αρμόδιοι της κυβέρνησης «διαβάζουν» σωστά το βιβλίο του;